Soledad

Kabanata 13

KASALUKUYANG nasa platform nang estasyon nang tren nang kanilang bayan si Solea. She could not help but walk around the small train station, touch the brick material pillars and study every detail of the said structure.

The town's train station in the present time no longer exist. Hindi niya sigurado kung kailan nahinto ang operasyon nang linya nang tren sa kanilang bayan, ang tanging alam lamang niya ay nawala iyon nang magbinata na ang kanyang papa.

That time was around the 1980s.

But if ever she would tell someone in present time that she had seen the only means of transportation of their town back in the earlier days of the said train, no one would believe her.

Especially if she stated the year of 1921.

Naiiling na napangiti na lamang si Solea. As if someone would actually care to ask about the history of their town in their present time. She was no longer an elementary pupil who need write an essay to be submitted as homework.

Oh well...

Nang magsawa ay hindi pa siya bumalik sa mga kasama, bagkus ay nanatili lamang siya sa kinatatayuan upang pagmasdan ang tanawin nang umagang iyon.

Sa kabilang ibayo nang riles nang tren ay isa pang platform. Wala itong silong, sa likod nito ay ang makapal na damo nang talahib. Ang mga bulaklak nang talahib ay sumasabay sa katamtamang lakas nang hangin. The scene kind of gave off a tranquil atmosphere which contrast what the train station was at the moment. Dumarami na ang mga tao sa platform nang estasyon.

Ipinagtataka niya kung bakit hindi man lang magawang tabasin iyon. Nahaharangan tuloy niyon ang nais pa sana niyang makitang tanawin.

Sa pagkakaalala niya noong kabataan niya ay malalim na kanal na ang gilid nang dating riles nang tren na konektado sa kaisa-isang ilog sa kanilang bayan. That said river was the one that once passed through the Tanhueco and dela Rama properties. Wala siyang ideya kung kailan ipinagawa iyon o sino ang nagpagawa. Wala rin nakwento sa kanya ang kanyang Lolo Ciriaco o ang kanyang papa patungkol doon. Perhaps, the reason why the town's only line of river dried up to its present time form was because of that very canal.

Ang katangi-tanging dahilan bakit tumatak sa kanyang isip ang nasabing kanal ay dahil sa pangyayari na naging usap-usapan sa kanilang bayan.

"Soledad!"

Natilian na awtomatikong napalingon si Solea sa pinanggalingan nang boses. It was Regina. Seryoso ang ekspresyon nang mukha habang nakatuon ang pansin sa kanya. The latter must be worried sick of not finding her on where she supposed to be.

Alanganin na napangiti na lamang siya. She kind of felt guilty. Hindi siya nagpaalam dito.

"Kanina pa na ikaw ay hinahanap. Ilang minuto na lamang at ang tren na ating sasakyan ay paparating na." Ang wika ni Regina sa kanya na may pagmamadali sa tono nang boses. Basta na lamang nitong hinawakan ang kanyang braso at hinila. Walang imik na nagpatianod na lamang siya sa panganay na dela Rama.

"Kabilin-bilinan ni Nana Lucinda na bantayan kita, Soledad." Regina continued. Nakaagapay na siya sa paglalakad nito at malapit rin ito sa kanya. Halos pabulong na lamang ang pagsasalita nito. "Ikaw ba ay kinausap na muli ni papa? May namagitan ba na pagtatalo sa inyong dalawa kagabi?"

"Wa-wala naman." Kaila ni Solea. Hindi naman pagtatalo ang nangyari sa pagitan nila ni Don Romualdo kagabi. It was more like the don himself was begging to her or rather, Soledad.

Wala na ang don nang magkaharap ang lahat sa hapag kanina upang mag-agahan. Mukhang sanay na rin naman ang magkapatid na dela Rama sa kawalan nang presensiya nang don. No one dare ask about his whereabouts as Nana Lucinda informed them where he was.