Soledad

Kabanata 8

"SOLEDAD, hija!"

Natilian na napalingon sa pinanggalingan ng boses si Solea. Hindi niya talaga makasanayan ang pangalan na ipinantatawag sa kanya. It was not her name to begin with. Iyon lamang ay naguguluhan na rin siya sa sarili pagkat awtomatikong nakukuha na ng pangalang iyon ang kanyang atensiyon.

Ugh! So much for being called with a name that is not my name at all!

"Hanggang ngayon ba'y hindi ka makapili nang masusuot?" Ang tanong sa kanya ni Nana Lucinda na ngayon ay naglalakad patungo sa kanya. Kasalukuyan siyang nakatayo sa harap nang bukas na aparador upang mamili nang maisusuot. Pero, imbis na mamili nang isusuot na damit ay pagkilatis sa materyales at disenyo nang mga iyon ang ginawa niya. Masyado nga ata siyang natuwa na makahawak nang terno sa panahong ito. Nawala na sa isip niya ang realidad at panaginip na nitong nakalipas na mga araw ay nagpapagulo sa kanya.

"Ito ang isa sa paborito mong damit, hija." Patuloy ni Nana Lucinda na inilabas mula sa aparador ang baro't saya na may disenyo nang plaid na pinaghalong itim at dilaw na kulay.

Alanganin na napangiti na lang si Solea. The clothes however fancy it look was too dressy for her liking as everyday wear. She admired the beauty of the clothes as part of fashion history alright but not really that fond on dressing up. But, this is the 1920s and she is in a place where the latest trends in fashion of the era had not yet reached. Nasa gitna siya nang kabukiran, sa lugar na malayo sa kabihasnan.

And whether she like it or not, she still has to wear those.

"Hala at magbihis ka nang bata ka pagkat maya't maya ay narito na ang iyong papa." Ang may pagmamadali na saad ni Nana Lucinda na iniabot sa kanya ang damit na pinili nito. The Don was out early for a business related appointment that she was not interested to know.

Pasimpleng napabuntong-hininga na lamang si Solea nang talikuran niya ang nakatatanda upang tunguhin ang kama at doon ilapag ang damit na ibinigay nito sa kanya. This would be the first time that she would meet the Dela Rama patriarch on flesh. Marami nang naglalaro sa kanyang isip sa pagkikitang mangyayari at hindi niya maiwasang kabahan. Just what should she suppose to do? The person she suppose to meet had a long standing pent up emotion to this person that became her.

Oh, ho! ho!

Nasa akto na siyang huhubarin ang tapis sa katawan nang muli ay matilian sa boses ni Nana Lucinda.

"Dios mio santo, Soledad!" Hinila nito ang dulo ng tapis sa kamay niya at itinulak siya patungo sa dulong bahagi nang silid kung saan mayroong divider na gawa sa kahoy at capis shells. "Dito ka magbihis, hija! Ganito ba ang ammisya? Maging ang pang-araw-araw na gawain ay nakakalimutan? Oh Diyos ko na mahabagin, ano ang kasalanan nang aking alaga at siya ay nagkakaganito?"

What the bleep! Ang piping usal na lamang ni Solea. Halos magdugo na ang kanyang ibabang labi sa pagkakakagat upang hindi matawa. Just who could peep on her in such place? Malawak ang lupaing sakop nang mga Dela Rama upang mapasok at masilipan lamang siya. But the heck, she was afterall in a different era. Naiiling na ipinagpatuloy na lamang niya ang paghuhubad nang tapis sa katawan. Isinampay naman ni Nana Lucinda sa divider ang damit na kanyang susuotin na kanya namang kinuha.

Such decency, which was so not the case in fashion and modelling world. Napangiti siya nang malawak nang maisip ang mundo nang mga modelo. She would bet a hundred thousand bucks for Nana Lucinda's horrified expression had the latter chance upon seeing almost naked models doing the ramp walk. Paniguradong walang katumbas ang nervous breakdown nito pag nagkataon.

As much as that was a bad idea, she would love to see that.

Nang matapos ay lumabas na siya sa likod ng divider, malayo sa unang impresyon niya ang pakiramdam na suot ang terno na baro't saya na suot. It felt light with the downside of the slight itch on her arms whenever her skin come in contact with the clothing. Mabuti na lamang at may panloob na damit pa siyang suot kung hindi ay baka hindi niya matagalan ang damit.