*BU KİTAPTA BULUNANLAR SADECE KURGUDAN İBARET, HİÇBİR KURUMLA BAĞLANTISI YOKTUR*
"Hiçbir sokak..."diye mırıldandı ve parmakları arasına çenemi alarak kaldırdı, gözlerinin içine bakmamı sağladı.
Sertçe yutkunurken,"Mert,"diye fısıldadım ihtiyaçla.
...
Alıntıları, düşüncelerinizi TikTok ve Twitter'dan #vâye olarak paylaşırsanız bende görebilir, beğenebilirim bebeklerimmm🤍
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
İYİ OKUMALAR...
Boş bir sayfanın üzerine düşen mürekkep zaman içerisinde sayfaya yayılır, sanki bir şeylerin kapatılması lazımmış gibi kapatırdı.
Elimde ki kalemin ucuna toplanan mürekkep birazdan ağırlığına dayanamayacak, altında bir kadının çıplak bedeni gibi duran beyaz kağıda düşerek lekeleyecekti. Duvarda ki saatin sesleri neredeyse boş olan odada dağılırken tüm dikkatim kalemin ucunda ki mürekkepteydi.
Ne zaman düşecekti?
Kapı aralandı, geri kapandığında kalemin ucunda ki mürekkep kağıdın üzerine düştü, hızla yayılarak kağıdı lekeledi.
"Zima?" Gözlerimi oradan ayırmadım ama aklım yine geriye, birkaç dakika önceki gürültülü ortamdaydı. "Yemeğe gelmeyecek misin?"
Dişlerimi dudaklarıma sapladım ve cevap vermemek için kendimi fazlaca sıktım ama içimde ki aslan çoktan başını kaldırmış, kabarmış yelekleriyle öfkesini belli ediyordu. En sonunda, "Hayır,"dedim düz, hiçbir hissin barınmadığı sesle. Elim titriyor, tekrardan bir damla halini alan mürekkebi dalgalandırıyordu.
"Zima,"dedi annem ve arkamda ki adım seslerini işittim. Ayağında ki topuklu ev terlikleri oldukça ses çıkartıyor, en ufak seste artan öfkeme çekilen bir silah gibi namluyu bana doğru uzatıyordu. Papatya kokusu burnuma kadar gelirken,"Bunu seninle konuşmuştuk, sen üsteleyip durmaktan geri durmuyorsun..."dedi ılımlı, daha fazla öfkelenmemi sağlamaya çalışıyordu.
"Aslında sorun ne biliyor musun?"diye mırıldandım ve siyah şalımın ucu omuzundan aşağıya, koluma sürtünerek kaydı.
Annemin bir an durakladığını hissettim ama dönüp ona bakmadım, artık mürekkep yeniden akarak kağıda tekrardan dağılacaktı. "Ne?"dedi ama sesinin altında tedirginlik, ateş topunun ona gelmesini istemediğini anladım.
"Bir anne olarak gerçekten konuşmuyorsun," Derin bir nefes aldım, beyaz gömleğimin sardığı omuzlarım gerilerek yukarıya kalktı. "Gerçekten evladın için değil de, kocasıyla ters düşmek istemeyen bir kadın gibi duruyorsun."
"Babanla ters duruma düşmek istemiyorum Zima,"dedi hızla. Yüzünün aldığı şekli hayal edebiliyordum; kaşlar kalkık, dudaklar her an konuşmak için aralıklı, kahverengi gözler tedirgin bir şekilde benim üzerimde...
"Yani evladını harcayacaksın,"dedim, artık o aslanın yavaş yavaş hırslandığını hissederek. "Öyle mi anne?"
"Hayır..."dedi ve ne diyeceğimi bilemiyormuş gibi sustu. Hiç şaşırmadım. Bir süre sonra,"Sadece babanla daha fazla tartışmanızı istemiyorum... Hepsi bu kadar."dedi.
