frigid+ | txt

Hangi Choi Ailesindensin?

+1996. (yıllık çekimlerinden bir hafta sonra)

"ya- Daniel! Rehberlikçi seni çağırıyor." tanımadığı birinin sesiyle dalan gözlerini kaldırdı ve onu çağıran kişiye baktı. birkaç saniyelik boş bakışmasından sonra ne dediğini anladı ve yerinden kalktı. yerleri yeni silinmiş parlak ve kaygan koridora ayakkabısının izlerini bırakarak rehberlik odasına doğru yürüdü. sonunda kapının önüne geldiğinde kapının kolunu tuttu ve derin bir iç çekti. çektiği nefesi titreyerek geri verirken kapıyı açtı. içeride onu bekleyen rehberlik hocasına doğru ilerledi. "otur Daniel." yavaşça söz dinlerken terleyen ellerini pantolonuna sildi. ve konuşmayı başlatması için öğretmeninin gözlerine baktı. 

"evet. seni neden çağırdığımı sen de biliyorsundur. Soobin bir haftadır yok. en son onu okulda gördüğünü ve senin de bir haftadır onu aradığını duydum. bugün polisler sizinle tek tek konuşmaya gelecekler. onlardan önce seni çağırmak istedim. Soobin ile yakın olduğunu biliyorum. hatta belki normal bir arkadaşlık da değildir ilişkiniz. aranızda neler olduğu beni ilgilendirmez tabii ama kötü bir haber almamız durumunda tanıktan faile dönmeni istemem. eğer anlatman gereken bir şey olduğunu düşünüyorsan polisten önce bana anlatman senin için daha iyi olur. böylece sana yardımcı olabilirim." fayansların desenlerini inceleyen Daniel öğretmenin konuşmayı bitirdiğini fark ederek tekrar ona baktı. 

"neden bir haftadır gelmediler? başına bir şey gelmesi ihtimalinde onu kurtarırız falan diye endişelenip ölmesini beklemek için mi? dünyanın neresinde kaybolan bir çocuğun kendi başına dönmesi için bir hafta beklenir?" sinirden elleri titrerken önüne düşen saçları hızlıca geriye attı çocuk. "ne, ilişki mi? tanıktan faile dönmek mi?" hararetiyle ayağa kalktı ve masasında soğukkanlı bir şekilde oturan kadına tepeden bakmaya başladı. "NEDEN POLİSE ANLATMAM GEREKEN BİR ŞEYİ ÖNCE SİZE ANLATACAKMIŞIM?" sesi gür ve yüksekti. alnında ve boynunda çıkan damarlar ve kızaran yüzü ile patlamak üzere bir bomba gibi duruyordu. "size nasıl güvenebilirim? bir haftadır hepinize yalvardım. sanki Soobin her hafta kaybolan biriymiş gibi hiçbiriniz umursamadınız. failmiş! Soobine dair kötü bir haber gelmeyecek. anladınız mı? gelmeyecek." 

  kapıyı sertçe kapatıp odadan çıkarken karşısında duran iki adamla göz göze geldi çocuk. "biraz konuşalım mı Daniel?"

+++

    okulun bitmesinin ardından hala okulun bahçesinde oturan beş oğlan sessizce oturuyorlardı. hepsi birinin konuşmasını beklerken öldürücü sessizliği bir kızın sesi bozdu.

"Beomgyu! hey Beomgyu diyorum." ismini duyan çocuk arkadaşlarının yanından kalkıp sesin geldiği tarafa baktı. aşina olduğu bir yüz yerinde zıplayarak ona sesleniyor sanki önünde görünmesini engelleyen bir şey varmış da zıplayarak kendini göstermeye çalışıyor gibi duruyordu. "efendim?" sonunda cevap alan kız oğlana doğru koşmaya başladı. elinde salladığı kitabı ile nefes nefese gelip durduğunda kitabı oğlanın omzuna koyup almasını bekledi. "bu ne?" dedi Beomgyu kitabı tutarak. önünü çevirip bunun geçen seneki yıllıkları olduğunu fark etti. "bunu niye bana getirdin? ve sen kimsin? yüzün yabancı gelmiyor aslında ama aa kıyafetlerin de hiç yabancı değil. kimdin sen..." kıza bakmayı bırakıp havaya bakarak kızı hatırlamaya çalışan beomgyu kızın sesiyle tekrar ona çevirdi gözlerini. "kıyafetlerim okul forması olduğu için tanıdık. aynı okuldayız ya hani. yani dört senedir gördüğün formayı tanıyamıyor musun cidden?" "aaa doğru ya bizim okulun forması bu. ben de diyorum nereden tanıdık. kusura bakma ben... şey-"

"üstüne gitme onun. retrograd amnezi hastası. çoğu şeyi hatırlamaz." dedi arkadan Taehyun sakince. Beomgyu da utangaç bir şekilde ensesini kaşıyarak kıza gülümsedi. "ö-özür dilerim ben bilmiyordum". kızın neden geldiğini anlatması için bekleyen Beomgyu kız bir şey söylemeden ona bakmaya devam ettiği için tekrar sordu. "bunu neden getirdin?" gözleri Beomgyu'nun insan üstü güzelliğine dalan kız sonunda kendine gelerek cevap verdi. "birisi senin resminin üzerine bir şeyler çizmiş. bu aralar okulda herkes çok gergin olduğu için seni uyarmak istedim. kendine dikkat et olur mu?" hemen yıllığı açıp kendi fotoğrafını bulan Beomgyu sinirle bir gülüş attı. "hangi pu-" "şşt!" Beomgyu sözünü kesen Yeonjun'a baktı ve resmi ona gösterdi. herkes daha iyi görebilmek için yerinden kalktı ve Beomgyu ile kızın yanına geldi. sessizce fotoğrafa baktıkları sırada Taehyun kıza bakıp "yanlış anlamazsan, hangi Choi ailesinden olduğunu sorabilir miyim?" kafası karışmış kız boş gözlerle Taehyun'a baktı ve oğlan kafasıyla kızın formasına takılı ismini işaret etti. "choi bizde çok var gördüğün gibi. sen hangi Choi ailesindensin?" afallayan kız yavaşça geri geri giderek, "b-ben Choi değilim. okula yeni transfer oldum bu forma ayrılan birine aitmiş. yeni olduğu için ucuza s-satın aldım" dedi. onu yavaşça süzen beş oğlana bakarak "b-ben uyardım." dedi ve hızlıca yanlarından uzaklaştı. kızın arkasından bakan Taehyun "isim çok tanıdık geldi. kimdi bu Choi Minha?" diyerek arkadaşlarına baktı. "ben hatırlamıyorum öyle birini" diyen Beomgyu'ya "sana sormuyorum zaten." diyerek diğerlerine baktı. hepsinin düşünen bakışlarını gören Taehyun arkadaşlarının koluna girip okuldan çıkarttı ve evlerine giden yolu yürümeye başladılar. 

"hatırladım!" diye aniden bağırıp arkadaşlarına dönen Yeonjun'un sesiyle irkildi tüm sokak. "bu kız geçen sene okulun ilk günü Soobin ile okula gelen kız değil mi? o gün beraber girmişlerdi diye hepimiz sevgilisi sandık ya hatta. Sonra bir daha birbirlerine selam verdiklerini bile görmedim gerçi..." Yeonjun'u dinleyen herkes kızı sonunda hatırlamıştı. 

"neyse bırakın şimdi onu da, ne yapacağımızı konuşalım. Soobini en son gören Yeonjun. revire girerken gördü. o gün ben de gördüm. ama sonra bir daha hiçbirimiz görmedik. ailesi de Soobin de tam bir haftadır ortalıkta yok." Daniel cümlesini bitirdikten sonra Taehyun konuşmaya başladı. "evet, tüm aile ortadan bir anda kayboldukları için de kimse kayıp diye aramadı. ama birden dün gece aramaya başladılar. ama benim anlamadığım neden dün aramaya başladıkları. bir şey bulmuş olabilirler mi? belki de bizden saklıyorlar." kocaman gözleriyle arkadaşlarına bakan Taehyun onlardan bir tepki bekledi. ama hepsi düşünceli halleriyle yere bakıyordu. 

"Daniell! Yeonjuun! heyy bekleyinn. Kai!" çocuklar onlara seslenen sınıf arkadaşları Jungnam'ı görüp durdular ve onlara yetişmesi için beklediler. nefes nefese kalan Jungnam yutkunarak konuşmaya başladı.

"d-dün gece... S-soobin'in.. annesi ve ba-babası.. e-evde ölü ö-lü bulunmuş. be- beraber

İNTİHAR ETMİŞLER!"

+++