Tomione/Geçmişin gölgesinde (devamı)

31.GİDİŞ

Öpüşmemiz bittikten sonra ona baktım o kadar büyüleyici görünüyordu ki yanında Adonis Tanrısı bile soluk kalırdı

Daha fazla duygularıma direnmek istemiyordum ona çok uzun süreden beri aşıktım bunu biliyordum hatta 1 ay önce Abraxas ile yaptığımız kılıç eğitiminde sırf o zihnimdekileri duysun ve bizi kıskansın diye Abraxas'a ilgi duyuyormuşum gibi göstermiştim ve şimdi onun kuvvetle beni kavrayan kollarının arasındaydım nefeslerimiz birbirine değiyordu ve bundan ilk defa rahatsızlık duymadım ve ilk defa onu içine hapsolduğu karanlıktan çıkaracağıma inandım

Nihayetinde ikimizde hasarlı iki ruhtuk
Biri saf karanlığa gömülmüş
Diğeri saf intikama
Peki bu birlikteliğin sonunda hangisi kazanacaktı?
Hangi hasarlı ruh galip olucaktı?
İşte sorulması gereken en önemli soru buydu...

Sesi kokusu herşeyi beni kendine çekiyordu hele o bakışları beni kendimden geçiriyordu gerçek aşkım oydu gerçekten sevdiğim kişi oydu yanında iyi hissettiğim kişi oydu evet ben ona gerçekten aşık olmuştum bunun sonunun kötü biteceğini bile bile ve evet o da bana aşık olmuştu bunun onu yakıcağını bile bile bizim aşkımız kaybetme üzerine kurulmuştu yine de birbirimizi seviyorduk her şeye rağmen bir birimize aşıktık artık bu yolun ne onun için ne de benim için geri dönüşü yoktu...

Yavaşça adı dudaklarımdan bir fısıltı şeklinde döküldü " Tom "

"Ne oldu Hermione" dedi bana

Adımı daha önce hiç hu kadar güzel bir ses tonuyla duymamıştım o söyleyince adım bana bile değişik gelmişti ama birden korkmaya başladım ve korku yavaşça bir zehir gibi bedenimi kapladı ona kavuşmuşken birbirimize bu kadar aşık olmuşken yaa birbirimizi kaybedersek o zaman ne yapardım bilmiyordum

"Tom ben korkuyorum ya bu yolun sonu kötü biterse" dedim

Bana baktı uzunca ve anlamlı bir bakıştı bu

"Benden gitmene izin vermeyeceğim Hermione bunun sonunun kötü bitmesine izin vermeyeceğim sen benimsin sonsuza kadar da benim olucaksın beni kendine bu kadar bağlamanın bedeli bu olucak Hermione Riddle " dedi Tom

Son dediği şeyle yerimde donmuştum zaman donmuştu sanki, başka bir şey düşünemiyordum bu günahkar karanlık ruh artık tamamıyla bana aitti hem de herşeyi ile

"Hermione" dedi Tom

Ona baktım ne diyeceğini merak ediyordum

"Artık bu yolun dönüşü yok, eğer sana benden başkası bakarsa bir daha hiç bir şey görmemesini sağlarım, eğer sana benden başka birisi yaklaşırsa bir daha yaklaşmamasını sağlarım o yüzden benden başkasına bakma benden başkasıyla takılma anladın mı yoksa sana yemin ederim ki herkesi öldürürüm beni anlıyorsun değil mi?" Dedi bana onun bu psikopat yanını daha önce hiç görmemiştim beni gelecekte hedeflerini sevdiği önemsediği kadar önemsiyordu şuan bunu anlayabiliyordum çünkü gelecekte de hedefleri için bunları yapmıştı

Biraz daha yakın pozisyonunuzu korudaktan sonra kalktık ve Hogwarts'a doğru gitmeye başladık mutlu muydum, evet hemde hiç olmadığım kadar mutluydum,kendimi suçlu hissediyor muydum, evet hemde hiç olmadığım kadar suçlu hissediyordum, gelecekte büyün sevdiklerimi öldürmüş bir adamla ve onun müritleri tarafından işkence gördüğüm, öz ailemi bana şantaj yapmak için kaçıran adamla şuan birlikteydik ne kadar da ironik değil mi? Şuan tek ihtiyaç duyduğum kişi bana neredeyse yaşadığım bütün kötü şeyleri yaşatmış bir kişiydi ve ben yine de onu sevmiştim şuan doğmamış olan ailem geleceklerindeki mezarlarında eminim ters dönmüşlerdir diye düşünüyorudum ki Hogwarts'a vardığımızı fark ettim