+សាលា
ជីមីននីជាសិស្សមហាវិទ្យាល័យឆ្នាំទី2 គេជាកូនកំព្រាតែមានប៉ាចិញ្ចឹមអ្នកមានម្នាក់ ទើបគេបានរៀនខ្ពង់ខ្ពស់មកដល់សព្វថ្ងៃ។
ជីមីននីនិងប៉ារបស់គេមិនមែនដូចប៉ាកូនដ៏ទៃទេ ពួកគេគ្រាន់តែហៅគ្នាថាប៉ាហើយនិងកូន តែតាមពិតទំនាក់ទំនងរបស់ប៉ាកូនទាំងពីរនេះលើសពីពាក្យប៉ាហើយនិងកូនទៅទៀត។
រីងៗ
ទូរស័ព្ទរបស់ជីមីនរោទ៍ឡើង ជីមីនយកទូរស័ព្ទមកមើលលេខ ឃើញថាជាលេខរបស់លោកប៉ា ទើបចុចទទួលទាំងញញឹមស្រស់។
"ហាឡូប៉ា! ប៉ាចុចមកកូនមានការអីមែនទេ?"ជីមីននីសួរទៅលោកប៉ាទាំងញញឹមបិទមាត់មិនជិត។
"Babe!! ជួយប៉ាផង!! អា៎....ឲ្យប៉ាឮសម្លេងថ្ងូររបស់កូនបន្តិចមក"ជុងគុកដោះក្រវ៉ាត់កដើរចូលបន្ទប់ទឹកទាំងបែកញើសសស្រាក់។
"ប៉ា!! កូននៅសាលាណា មិនមែននៅផ្ទះទេ!"ជីមីនរអ៊ូទាំងមុខជូរ។
"ទៅបន្ទប់ទឹកហើយលេងរបស់ខ្លួនឯងថ្ងូរឲ្យប៉ាឮ!! ឲ្យលឿនឡើង"ជុងគុកសង្កត់សម្លេងបញ្ជាជីមីនទាំងមុខកាច។
"ហឹកៗ...ក៏បាន!"ជីមីនពេបមាត់បន្តិច តែក៏ទៅបន្ទប់ទឹកតាមបញ្ជាប៉ារបស់ខ្លួន។
"កូនមកដល់បន្ទប់ទឹកហើយប៉ា!"ជីមីនលើកទូរស័ព្ទផ្អឹបត្រចៀក ប្រាប់ទៅខ្សែរម្ខាងទៀត។
"ល្អណាស់babe!!"ជុងគុកផ្លំខ្យល់ចេញមួយដង្ហើម
"ប៉ាប្រាប់កូនមក តើកូនត្រូវធ្វើអីទៀត?"ជីមីនសួរលោកប៉ាតាមខ្សែរទូរស័ព្ទទាំងបើកភ្នែកម៉ក់ៗ។
"ថ្ងូរឲ្យប៉ាឮ ថ្ងូរដូចជាពេលដែលប៉ារុញកូនប្រុសចូលក្នុងខ្លួនកូន"ជុងគុកនិយាយខណៈខ្លួនកំពុងរ៉ូតខោចុះ។
"ប៉ា!! ប៉ាកើតអីបានជាឲ្យកូនធ្វើបែបនេះ?"ជីមីនអត់នឹងឆ្ងល់មិនបានក៏សួរ។
"ពេលប្រជុំ ប៉ានឹកឃើញរឿងលើគ្រែជាមួយកូន ទើបគ្មានសម្មាធិប្រជុំទៀត ប៉ាត្រូវការកូនពេលនេះ ឲ្យលឿនឡើង ថ្ងូរឲ្យឮៗមកbabe"ជុងគុកប្រឹងនិយាយ ដៃកំពុងលេងកូនប្រុសរបស់ខ្លួន។
