BAŞAK ESNA🎈

2.Bölüm

Eda hanım; "Başak bize bir şans vermeni istiyorum. Bizimle kal, bizimle yaşa diyerek seni zorlayamayız. Reşit kendi kararlarını verebilecek yaştasın sadece birbirimizi tanıyalım istiyorum lütfen kızım."

Derin bir nefes alıp, "lütfen ben biraz düşüneyim, gerçekten her şey üst üste geldi. Birbirimize ulaşabileceğimiz numaralar verelim, düşündükten sonra tekrar görüşelim olu mu?" Ediz bey " Tamam kızım kartımı al lütfen. Senden haber bekliyor olacağız."dedi. iyi günlerde bulunarak hastaneden ayrıldım. Melih bey ve Tülin hanım çoktan Balemir ile çıkmışlardı, yanlış görmediysem.

Hastaneden çıkıp eve doğru yürümeye başladım. Evle hastane arasında 20-25 dakikalık bir yol vardı. Minik savaşçılarıma sarılıp bugünün yorgunluğunu atlatmak istiyordum. İçimdeki anne-baba sevgisine aç küçük kız çocuğu onları tanımak istiyordu ben o kız çocuğunu üzmek istemiyordum.

Evin önüne geldiğimde zile bastım. İçerinden minik savaşçılarımın sesi geliyordu.

Sultan abla kapıyı açınca bana gülümsemiş ve sıkıca sarılmıştı bende ona sarıldım. "nasılsın kızım? Ne oldu?" "İyiyim abla içeride konuşalım olur mu?" "ah kızım geç ben meraktan ne yaptığımı mı biliyorum." Diyerek kenara çekilmişti. Salona geçtiğimde minik savaşçılarım Boncuk ile oynuyorlardı. "Minik savaşçılarım anne geldi." Diyerek kollarımı açtım.

Alkım ve Aden'in " Anne neden gittin?" diye sorup kollarını göğüslerinde birleştirip bana sarılmadılar. Onların bu tatlı halleri beni gülümsetse de dudaklarımı büzüp " Anneye hoş geldin demek yok mu minik savaşçılar?" diye tekrar kollarımı açtığımda hemen küçük kollarını boynuma doladılar.

İkisinde dikkatli bir şekilde kucağıma alıp koltuğa oturup onları da dizlerime oturtup; "Ne yaptı bugün minik savaşçılarım?" diye sorduğumda ikiside tatlı tatlı neler yaptıklarını anlatmaya, bense onları yüzümdeki tebessümle dinlemeye başladım. Minik savaşçılarımla ilgilenip, onları uyuttuktan sonra Sultan ablayla kahve eşliğinde bugün olanları anlatmaya başladım.