ေမာင္ ~♡ ( Complete )

- 16 -

[ Zawgyi ]

တစ္ျဖည္းျဖည္းကုန္ဆံုးသြားတဲ့အခ်ိန္ေတြ။ ရာသီေတြ ေျပာင္းလဲလာတယ္။ ခ်ယ္ရီေတြေဝေဝဆာဆာပြင့္လန္းတဲ့ကာလကိုေရာက္ရွိလာျပီ။

ကုတင္ေပၚမွာ ငူငူငိုင္ငိုင္နဲ့ ထိုင္ေနတဲ့ က်န္းက်ယ္ဟန့္ရဲ့က မ်က္ဝန္းေသေတြနဲ့အတူ ျပတင္းေပါက္ကိုေငးစိုက္ၾကည့္ေနတယ္။ အခန္းတံခါးကိုဖြင့္ျပီးဝင္လာတဲ့ ကုန္းက်ြင္းက ဟန့္ေဘးနားမွာဝင္ထိုင္တယ္။

"ဟန္..ေဆးေသာက္ရေအာင္"

ေခါင္းလည္းမခါ ၊ ေခါင္းလည္းမျငိမ့္ ၊ ထိုအတိုင္းျငိမ္သက္ေနဆဲျဖစ္တဲ့ ဟန့္ေၾကာင့္ ေမာင္က သက္ျပင္းတိုးတိုးခ်လို့ ေဆးေတြကိုဟန့္လက္ကေလးထဲထည့္ေပးလိုက္တယ္။ ထိုေတာ့လည္း ဘာစကားမွမဆိုပါပဲ ေဆးေတြကိုေသာက္ပါတယ္။ ေမာင္က ေရခြက္ေလးကိုကမ္းေပးေတာ့ တည္တည္ျငိမ္ျငိမ္ပဲယူလို့ေသာက္တယ္။

အခုလက္ရွိျဖစ္ပ်က္ေနတဲ့အရာေတြကို ကုန္းက်ြင္းက လက္ခံနိုင္ေအာင္မနည္းၾကိဳးစားေနရတယ္။ ၃ လရွိျပီ။ ဟန္က တစ္ေန့တစ္ျခား တည္ျငိမ္ျပီးေအးစက္လာတယ္။ အရင္လေတြတုန္းက ဆရာဝန္ၾကီးေျပာသလိုပဲ ဟန္က သူ့ကို မွတ္မိတစ္ခ်က္ မမွတ္မိတစ္ခ်က္နွင့္ ေမာင္တိုက္တဲ့ေဆးေတြလြွင့္ပစ္ျပီး ထေသာင္းက်န္းတတ္တယ္။ တစ္ခါတစ္ေလၾကေတာ့လည္း ေမာင့္စကားကိုလိမ္လိမ္မာမာေလးနဲ့နားေထာင္တယ္။ ခ်န္ဝမ္ရွင္းနဲ့ က်ိဳးေရွာင္ေမကလည္း ဟန့္ဆီမၾကာခဏလာျပီး စကားေတြေျပာေပမယ့္ ဟန္က သူတို့ကိုလည္း ေၾကာက္ရြံ့ေနဟန့္နဲ့ ေမာင့္ကိုပဲအသည္းအသန္ဖက္တြယ္ထားခဲ့တယ္။ ဟန့္စိတ္ထဲမွာ ေမာင္တစ္ေယာက္ထဲကသာ သူ့စိတ္လံုျခံဳရာျဖစ္ေနခဲ့တယ္။

ဒါေပမယ့္. အခုေနာက္ပိုင္း ဟန္က ဘယ္သူ့ကိုမွစကားမေျပာေတာ့ဘူး။ေမာင့္ကိုေရာ။ အျမဲတမ္း တစ္ေနရာကိုစူးစိုက္ၾကည့္ျပီး ျငိမ္ေနတတ္တယ္။ ေျပာစကားလည္း နားေထာင္လာေပမယ့္ ထူးဆန္းေနတုန္းပဲ။ ကုန္းက်ြင္း ေမးၾကည့္ေတာ့ ဆရာဝန္ၾကီးကေျပာတယ္။ အဲ့တာ အေျခအေနေကာင္းလာတာပါတဲ့။ ကုန္းက်ြင္းကဝမ္းသာတစ္ဝက္ ဝမ္းနည္းတစ္ဝက္နွင့္ ဟန္ကေနျပန္ေကာင္းလာေတာ့မွာဆိုေပမယ့္ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပဲ သူ့ကိုပါေမ့ေပ်ာက္သြားေတာ့မွာ ။ ကုန္းက်ြင္းစိတ္ကိုေလ်ာ့ခ်လိုက္တယ္..ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဟန္သူ့ကို ေနာက္တစ္ၾကိမ္ျပန္ခ်စ္လာေအာင္သူၾကိဳးစားလို့ရေသးတာပဲ။