Bir kelebeğin iki insanın kaderini bir yazmasıyla başladı her şey.
İlk kader yazıldı,sonra o kaderler birleşti.
Yeni bir hikaye oldu.
Avuç içlerine yazılan kader hayat bağı oldu,hayat amacı oldu,her şey oldu.
Ama bir şey unutuldu,
Kelebeklerin ömrü...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
2.BÖLÜM "KIZININ SAÇLARINI ÇEKEN BABA"
Bir baba kızının saçlarını okşardı.
Bir baba kızını şefkatli kollarıyla sarardı.
Bir baba kızının gözlerine bu dünyadaki en güzel şeymiş gibi bakardı.
Eskiden diğer kız çocuklarına baktığımda hep yanlarında onları koruyacak bir babaları olurdu,ben ise öylece arkama bakmakla yetinirdim.
Saçlarımı hiç babam okşamadı benim,babamın bana tek söylediği şey "Daha iyi olabilirsin Mavi." Olurdu.
Mesela sınavlardan hep tam puan alırdım,akşamları eve geldiğimde ki babama sevinçle sınavdan tam puan aldığımı söylediğimde bana ifadesiz bir şekilde bakar,sonra da "Yine de daha iyisi olabilirsin." Derdi.
Ben hep mükemmeliyetçi bir baba ile büyümüştüm.Başarımla mutlu olmayan,her seferinde daha iyisini isteyen bir baba.
Bana baba değil,komutan olmuştu.
Ağladığımda umursamaz,saçlarımı okşamaz hatta okşamak yerine saçlarımı çekerdi,acıya alışmam için.
Yıllar sonra ise ne ben artık ağlıyordum,ne o saçlarımı çekiyordu.
"Kızım," dedi annem. "Hoşgeldin."
"Hoşbuldum anne." Diyerek içeri geçtiğimde babamın olmaması beni rahatlattı,zaten vize haftalarım yaklaşıyordu ve ben daha da iyi olmalısın sohbetine giremezdim.
"Kahve içer misin?" Diye soran kadına baktım,babamın çektiği saçları okşamıştı,ağladığımda gözyaşlarımı daha da akıtmak yerine elleriyle canı yana yana silmişti.
O bir anneydi.
"Yok fazla kalmayacağım," dedim ona bakarken. "Burada defterlerim kalmış,onlarını alacağım." Devamında yüzü düştü,beni fazla göremiyordu çünkü şu sıralar uğraşmam gereken bazı işler vardı.Mesela vize haftam ve Arjen Koral.
"Tamam kızım." Dediğinde sakince başımı sallayarak yukarı doğru çıktım,odamın kapısına geldiğimde ise kapıyı açtım.
Bu oda benim çocukluğumdu. Bu oda benim en kötü anılarımdı. Bu oda babasının sevgisine muhtaç küçük bir kıza aitti.
Duvarlarda küçükken çizdiğim resimler vardı,resimlerin hepsinin konusu aynıydı,baba ve kızı.
Annem bana küçükken "Hayallerini duvara çiz." Derdi.Ben hep duvara çizdim ama o hayaller asla gerçekleşmedi.Duvara baba ile kız çizerdim,babam odama bir kere bile girmediği için görmezdi hayallerimi,onun sevgisine muhtaç olduğumu.
Gözlerimin yandığını hissettiğimde gözlerimi havaya kaldırdım ve hızlı adımlarla defterimi alıp merdivenlerden indim,annemi güzelce öperken ayakkabılarımı giymeye başladım.
