Bir kelebeğin iki insanın kaderini bir yazmasıyla başladı her şey.
İlk kader yazıldı,sonra o kaderler birleşti.
Yeni bir hikaye oldu.
Avuç içlerine yazılan kader hayat bağı oldu,hayat amacı oldu,her şey oldu.
Ama bir şey unutuldu,
Kelebeklerin ömrü...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
4.BÖLÜM "OYUN VE GERÇEK"
Ölüm.
Hayatın bir oyundan ibaret olmadığını gösteren bir gerçekti.
Bazı insanlar hayatın gerçekten oyun olduğunu düşünür,hayatı sadece eğlencesine yaşarlardı.Bazı insanlar ise hayatın bir oyun olmadığını ve kontrollü yaşaması gerektiğini düşünürdü.
Ben onlardandım.
Hayatı bir gelecek üzerine koymak zorunda bırakılmıştım ve eğlenceye pek fazla yer yoktu.Sadece haftada bir gün İz ile buluşur bir kafede otururduk,ilk tanıştığımızdaki anılarımızdan bahsederken gülme krizlerine girip karnımızı ağrıtırdık ve en sonunda da evlerimize dağılırdık.
Hayat bize her hafta yeni olaylar yansıtırdı ve biz hiç bir haftayı gülmeden geçirmezdik.
Ben planlıydım ve bu planlardan memnun değildim.
Haftalık planımı sadece hayatın eğlence olmadığını anlamak için yapıyordum ve hiç memnun değildim.Bazen kendi hayat felsefelerimin İz gibi olmasını istemiyor değildim.
İz umursamazdı,İz mutlu bile olmayı umursamadan yaşardı ve bu onu mutlu ederdi.
İz benim gibi planlı değildi ve bazen bende plansız olmak istiyordum.Bazı pazar akşamları artık plan yok diyerek kendimi şartlardım ama günün sonunda yine kendimi masanın başında,bir haftalık plan oluştururken bulurdum.
Planlama yapmak bana göre değildi. Babama göreydi.
Beni küçükken plansız olmakla suçlar,hayatımda eğlenceye yer bırakmazdı.Bazı pazar akşamları sadece bana plan hazırlamak için hem kendi uykusundan kalkar,hemde beni sıcacık yatağımdan kaldırıp bana bir düzenek çıkartırdık.Çok ağlardım lütfen bu hafta yapmayalım diye ama babam durmaz,gerekirse tokatı ile susturup o planı çıkartırdı.
Çocukken ağlayarak çıkardığım o planlar şimdi öyle beynime işlemişti ki bu alışkanlıklar acı dolu olsada vazgeçilemiyordu.İnsan çocukken ağlayarak çıkardığı o planları şimdi,kendi isteğiyle çıkartabiliyordu.
Ben şu an bir alışkanlığımdan daha vazgeçmek istiyordum.
Babamın isteklerine hayır diyebilmek.
Eskiden kaldığım evin yemek odasında,her ne kadar üç kişi olsakta büyük bir masada oturuyordum.Karşımda annem,solumda ise babam vardı.Annem bizim ikimizi uzun zaman sonra bu kadar sıcak görünce mutlu oluyordu ama ben onun neden şu anda bu kadar sıcak olduğunu biliyordum.
Benden bir şey isteyecekti.
Babam ben küçükkende böyleydi,ne zaman bir şey istese beni yanına çağırır,bana iyi davranır ve istediğini alıncada eski soğuk haline geri dönerdi.Bu durumu ilk başlarda anlamamıştım ama zaman geçinde istemeden de olsa alışmıştım.
