Փոխեցիր ինձ... [✔]

✨ Մաս 4 ✨

Նախաճաշից հետո գնացի ընկերուհուս՝ Մին Շիթեի տուն, իսկ Չիմինը գնաց ընկերների հետ հանդիպման։

***

-Պատմի տեսնեմ ո՞նց ես։ Երբ հասցրեցին ամուսնանալ, անգամ չէիր հրավիրել։

- Շատ վատ։ Հայրս թույլ չի տվել, նա միայն բարձր պաշտոնյա մարդկանց էր հրավիրել։

- Իսկ ով է ամուսինդ։

- YG ընկերության տնօրենի որդին՝ Պակ Չիմինը։

-*մտքում* Ծանոթ անուն է, որտեղ եմ լսել, միթե...
Նկարը ցույց կտա՞ս

-Հա իհարկե, հեսա,- հեռախոսով նկարը ցույց տվեցի։

-Աստված իմ😰

-Ի՞նչ եղավ քեզ։

- Նրանից ինչքան կարող ես հեռու մնա, նա կխորտակի քո կյանքը, այն դժոխքի կվերածվի։

- Այսի՞նքն։

- Նա ամեն օր գիշերները իր ընկերների հետ գնում է ակումբ, խաղում է աղջիկների զգացմունքների հետ, սուտ խոստումներ տալիս, իսկ հետո աղբի նման դուրս է շպրտում իր կյանքից։ Մի խոսքով բաբնիկ։
Զգույշ եղի խնդրում եմ։

Նրա ասածները չգիտեմ ինչու, դանակի նման խոցեցին սիրտս։
Մի կողմից ուղեղս ասում է որ՝ հավատամ, չէ որ նա ինձ չի հետաքրքրում, իսկ մյուս կողմից սիրտս չի ուզում հավատալ որ նա այդպիսի բաների է ընդունակ։ Չնայած նրա երեկվա արածից հետո ինչպես չհավատամ։

-Ինչևէ, կփորձեմ, չնայած որ դա մի <<փոքր>> անհնարին է, չէ որ մենք ամուսնացած ենք։

-Ամեն դեպքում քեզ լավ նայիր։

-Լավ ես գնամ, մինչ հանդիպում,-գրկեցի նրան ու դուրս վազեցի։
<< Պետք է պարզել, թե չէ չեմ հանգստանա>>

Հասա տուն։ Չիմինը տանը չէր։

-Լավ կսպասեմ մինչև գա։ Իսկ մինչ այդ ֆիլմ կնայեմ։

1 ժամ... 2 ժամ... Չիմինը չկար։ Այնքան սպասեցի մինչև քնեցի։

Փով Չիմին

Եկա տուն ու տեսա որ Մինան բազմոցին պառկած քնած է։ Չուզեցա արթնացնել, զգուշորեն մոտեցա ու վերմակով ծածկեցի
ու նստեցի կողքի բազկաթոռին։ Սառել էի ու նայում էի նրա դեմքին, ու այդ պահին Մինան աչքերը բացեց։ Ես միանգամից հայացքս թեքեցի նրանից։

- Արդեն եկե՞լ ես, - տեղից վեր կենալ ով, - ես քեզ էի սպասում։

Ես ճի՞շտ լսեցի, մի ի՞նձ էր սպասում։ Անհավատալի է։ Բայց ինչու՞։

-Ի՞նձ, ինչու՞։

-Դու երեկ գիշեր ո՞րտեղ էիր։

- Ընկերոջս ծնունդն էր, գնացել էինք նշելու։

-Հաստա՞տ։

- 응,(ըմ)

-Իսկ ինչու՞ ինձ չէիր ասել։

- *Ըըը* Գնա քնելու արդեն ուշ է։

-Լավ։

Նա բարձրացավ վերև ու պառկեց, բայց չէր քնել, քիչ անց ես նույնպես բարձրացա ու գնացի պատշգամբ, նստեցի բազկաթոռին ու հայացքս պարզեցի դեպի աստղերով լի երկնքին։

<<Նա այնքան անուշիկ էր երբ քնած էր, կարծես երեխա լիներ։ Ինքնահավան ու գոռոզ աղջնակին դարձել է փոքրիկ ու անմեղ երեխայի>>

Անկախ ինձնից ժպտացի։

<<Բայց ի՞նչ է կատարվում, ինչու՞ է նա ինձ հետ հանգիստ խոսում, նրա ինչի՞ն էր պետք իմանալ թե ես որտեղ եմ։ Տարօրինակ է>>

- Այդտեղ ցուրտ է, ներս արի,-լսվեց սենյակից։ Մինան էր։

- Դու դեռ քնած չե՞ս։

-Չեմը կարողանում քնել։

- Փակիր աչքերդ ու փորձիր ինչ - որ բանի պատկերացնել, ու կքնես։

Ես էլ նստեցի բազկաթոռին, ու փակեցի աչքերս։ Քիչ հետո տեղիցս վեր թռա Մինայի ձայնից...

Բարև ձեզ~~
Ոնց են իմ դամբուլները😂💜💜💜
Էս անգամ մասը մի փոքր շատ ուշ գցեցի, հայցում եմ ձեր խորին ներողամտությանը
🙏💜💜