Փոխեցիր ինձ... [✔]

🍑 Մաս 8 🍑

Հաջորդ օրը*
Դռան թակոց*

-Ես կբացեմ, - ասաց Մինան ու բացեց դուռը, - եղբա՞յր,

- Հավաքվի գնում ենք տուն,- Մինայի ձեռքից բռնելով։

-Բայց ինչո՞ւ, ես չեմ ուզում գալ

-Մին ով է,- մոտենալով նրանց ասաց Չիմինը,- Թեհյո՞ն, ի՞նչ ես անում այստեղ,- նկատեց որ Թեհյոնը բռնել է Մինայի ձեռքը,- ի՞նչ է այստեղ կատարվում։

- Ես քրոջս իմ տուն եմ տանում

- Բայց ի՞նչի համար,- Մինան ուշադիր նայում է Թեին։

- Նա վտանգավոր մարդ է ,- մատով ցույց տալով Չիմինին,- նա կյանքդ դժոխքի կվերածի, ինչպես մյուս աղջիկները կյանքը խորտակեց

- Ի՞նչեր ես դուրս տալիս, ես սիրում եմ Մինային

-Սի՞րում ես,- քմծիծաղ,- սիրում ես բայց ժամանակդ ուրիշ աղջիկների հետ ես անցկացնում

- Ես ուրիշ աղջիկների հետ չեմ եղել

- Իրո՞ք, իսկ սա ի՞նչ է,- ցույց տվեց նկար որտեղ Չիմինը ուրիշ աղջկա հետ է

- Ի՞նչ է սա նշանակում ,- Մինան խոնավ աչքերով նայեց Չիմինին

- Սա ես չեմ սա ֆոտոշոփ է, Մին սա ես չեմ, դու հավատում ես չէ՞ ինձ

Մինայի աչքերից արցունքներ գլորվեցին

POV Մինա

Ուղեղս մթագնել էր, չէի հասկանում ինչ է կատարվում։ Ուղեղս ասում է որ հավատամ, իսկ սիրտս ոչ մի կերպ չի ուզում հավատալ որ նա կարող է այդպիսի բան անել։

- Էլ ոչ մի խոսք, գնացինք,- Թեհյոնը բռնեց ձեռքիցս ու տարավ իր տուն։ 

- Չլացե՛ս, էդ անասունի պատճառով չլացե՛ս։ Նա քեզ արժանի չէ։

- Շուտ պետք է մտածեիք։

POV Թեհյոն

Մինան դեպրեսիայի մեջ ընկավ։ Նա ո՛չ ուտում էր, ո՛չ խմում։ Գիշերը չէր քնում, ամբողջ գիշեր լացում էր։

- Մին խնդրում եմ մի բան կեր, այսպես չի կարող շարունակվել։

- Ես ոչինչ չեմ ուզում ուտել, դուրս արի սենյակից։

* Flashback to Jimin

Ես չհասկացա թե ինչ կատարվեց, աչքերիս առաջ սևացավ։ Մինան գնաց։ Գնաց կյանքիս իմաստը։ Հիմա տունը դատարկ է։ Էլ չի լսվում Մինայի  ուրախ ծիծաղը որը բոլորին ստիպում էր ժպտալ։ Ես ինձ մենակ եմ զգում, կարոտում էի նրան, կարոտում էի նրա ժպիտը։ Իսկ հիմա, հիմա ինձ ոչինչ չի մնում անել, բացի մեկից. տրվել խմիչքին ու փորձել մոռանալ ամեն - ինչ։

   Բայց ոչ, ես ամեն ինչի պատրաստ եմ հանուն Մինայի։ Ես ամեն գնով հետ կվերադարձնեմ  նրան։

Ես 1 շաբաթ ամեն ինչ անում էի ապացույց գտնելու համար։ Ես իզուր չանցան իմ չարչարանքները։

POV Թեհյոն

Անցել է 1 շաբաթ բայց նա էլի նույնն էր։ Ոչինչ չոր ուզում անել։ Սփրթնել էր, աչքերը կարմրել էին ու սև շրջանակներ առաջացել։  Ամեն գիշեր լաց էր լինում։

Մի օր նստած մտածում էի թե ինչպես անեմ որ նրան դուրս հանեմ այդ վիճակից, դուռը ուժեղ բացվում է և Չիմինը ներխուժում է տուն։

- Մինայա՜, դուրս արի, ես եկել եմ քո ետևից։ Մինայա՜։

- Հենց հիմա դուրս արի իմ տանից։ Ես քեզ թույլ չեմ տա նրան տանել։

POV։ Մինա

Ես անդադար լաց էի լինում, գիշերները չէի քնում, ու սպասում էի Չիմինին։
Մի պահ ես լսեցի Չիմինի ձայնը, նա իմ անունն էր տալիս։

- Չիմի՞ն։ Դա նրա ձայնն էր։ Չիմի՜ն։

Ես վազելով դուրս եկա սենյակից և գնացի հյուրասենյակ։

- Չիմին,- վազելով մոտեցա ու ամուր գրկեցի։ Այնքան ամուր, որ թվում էր թե, եթե հիմա բաց թողնեմ էլ նրան չեմ տեսնի։

- Կարոտել էի քեզ

- Ես ել քեզ ,- սկսեցի բարձր լաց լինել,- ինչո՞ւ շուտ չէիր գալիս, ես սպասում էի։

- Բայց հիմա արդեն այստեղ եմ չէ՞ էլ մի լացիր։

- Բայց այդ նկարը...

- Դա իսկական չէր, ահա իսկականը,- ցույց տվեց նրանց իրական նկարը,- հիմա հավատում ե՞ք։

- Հիմա հավատում եմ, դու արդարացրեցրիր  հույսերս,  կներես ինձ, որ մեղադրել եմ քեզ։ Դու օգնեցիր թե՛ ինձ, թե՛ Մինային։ Հիմա կարող ես նրան տանել։ Բայց թույլ տուր վերջին անգամ գրկել նրան։

- Ո՛չ,- զարմացած նայեցինք Չիմինին, - վերջին անգամ չէ, դու նրան դեռ շատ ես գրկելու,- երեքով սկսեցինք ծիծաղել։

- Ես գնում եմ երկրից, և չգիտեմ թե երբ եմ նորից գալու, և հնարավոր է որ էլ չգամ։ Դրա համար ուզում եմ գրկել նրան։

- Իհարկե

Թեհյոնը ամուր գրկեց Մինային, և հետո Չիմինը Մինային տարավ դեպի մեքենան:

- Լավ կպահես քրոջս, չնեղացնես նրան, թե չէ ինձ հետ գործ կունենաս։

- Մի անհանգստացիր, ես նրան լավ կպահեմ։ Գնա՞նք, Մինայա։

- Ըհմ