YAŞADIM DİYEBİLMEK İÇİN

Sor Bana Pişman Mıyım?

Zeyneplerin evinden ayrıldıktan 10 dakika sonra bir sokağa gelmiştim. Buranın neresi olduğunu bilmesem de şu anda sessizliği ve yabancı bir yeri tanıdık bir yere tercih ederdim.

Köşe yoldan döndüğümde ıssız bir park buldum ve oraya doğru yürümeye başladım. Park ne kadar bana acı bir çocukluk geçirdiğimi hatırlatsa da yine de kendimi buraya ait hissediyordum. Belki de çocukluğumu mendil satarak geçirdiğim için ruhum buraya geri dönmeyi istiyordur. Aklıma gelen anıları gözyaşlarımla beraber sildim ve parktaki banka oturdum.

Telefonum çok eskiydi, paramız olmadığı için yenisini alamamıştık. Bu yüzden bu milattan önce kalma telefonla arama dışında hiçbir şey yapılmıyordu. Ben de annemi aradım ve gururuma yediremediğim için Zeyneplerde olanları söylemeden anneme müjdeyi vermeye karar verdim.

Telefon ikinci çalışta açıldı.

"Yağmur?" Annemin sesi umut ve heyecan doluydu.

"Anne?" diyerek kıkırdadım ben de soru soracasına.

"Kızım uzatma da söyle hadi. Kazanmış mısın?"

"Evet! Hem de yarı burslu bir özel okul anne!" diyerek sevincimi paylaştım annemle.

"Ay Yağmur! Kızım! Gurur duyuyorum seninle." derken annemin hıçkırdığını duydum. Sevincinden ağlıyordu!

"Ya annecim lütfen ağlama! Bak artık pislik içinde yaşamayacağız! Paramız olacak, anne. Ailemizi kurtaracağız. Abimi de psikoloğa götürürüz hem. Sinir problemlerini çözer. Kardeşim de artık özel okulda okuyabilecek anne! Sen de o zengin züppelerin iğrenç işlerini yapmaktan kurtulabilirsin! Lütfen ağlama ama!" dedim. Tekrar gözlerim dolmuştu.

"Kızım mutluluktan ağlıyorum ben! Ayy! Pilavın altı tutmuş! Kapatıyorum kızım akşam görüşürüz." dedi ve suratıma kapattı. E ben de tek yemeğimizi yakmasını istemezdim.

Parkta oturup etrafı seyrederken arkamda birinin olduğunu sezdim. Boynumda nefeslerini hissediyordum.

Ah Yağmur! Sen niye böyle bir yere tek başına gelip oturdun ki!

Tam bir atak yapmak üzere hazırlanırken o tanıdık sesi duydum.

"Selam. Beni özledin mi?"

Berk!