New girl |Nash Grier fanfiction|

Liefde troost verdriet

SAY WHAAAAT?!
300 reads
Thanks xox

P.O.V. Sam
Het was nu 3 weken later, ik was nog steeds gewoon vrienden met Nash, beste vrienden. Altijd als we samen waren moesten we wel om iets lachen. Matthew was nog steeds een goede vriend van me en Melanie heeft eindelijk door dat ze afstand moet nemen van Nash, niet dat ze dat altijd deed. Maar ik voelde meer voor Nash, daar was ik zeker van. Vandaag was het zondag. Een luie dag dus. Gisteren zat ik de hele dag bij Nash en mijn moeder wou dat ik vandaag thuis bleef. Ik was gisterenavond gaan slapen bij Nash en mijn moeder deed deze morgen wat vreemd. Ik hoorde drie keer rustig geklop op mijn kamerdeur. Het maakte me bang. "Binnen", zei ik. Mijn moeder kwam met rode ogen binnen. Ik ging recht staan. "Wat is er mama?" Ze liep de kamer verder binnen. Ik gaf haar een knuffel. Ze had een zakdoek in haar rechterhand. "Ik moet je wat zeggen.." Ze maakte me bang. "Wat is er mam?" "We wonen nu al iets langer als een maand in Amerika.." Ik knikte. "En we zouden een weekje terug naar België moeten..." "Dat is toch geen probleem?" Zei ik zachtjes om haar een beetje moed toe te praten. "We moeten naar België omdat je opa gestorven is." Ik kreeg een krop in mijn keel. Mijn opa was de vader van mijn vader. Mijn oma,van mijn vaders kant, was al dood. Mijn vader was enig kind. Toen dat hij gestorven was, was mijn opa nog maar het enigste familielid die ik had aan mijn vaders kant. Mijn moeder had een sterke band met hem, hij had het ook voorgesteld om te verhuizen. Hij was de enige echte connectie dat ik nog met mijn vader had. Ik voelde mijn haren op mijn armen omhoog gaan. Ik zette mijn tanden in mijn onderste lip en kreeg een rilling over mijn hele lichaam. Mijn zicht werd Steeds waziger. Er liep een traan over mijn wang en niet veel later nog een. "Ik zal je even alleen laten" fluisterde mijn moeder. Ze stond recht en stapte naar mijn deur, terwijl je haar heel zacht kon horen snikken. Ik duwde mijn hoofd in mij kussen en liet mijn tranen nu helemaal de vrije loop. "Waarom?" Fluisterde ik.

Na een tijdje te bekomen belde ik Nash.
"Hej", zei ik zachtjes.
"Wat is er?", zei hij meteen met een bezorgde stem. Hij had direct door dat er iets was, dat gaf me vanbinnen een warm gevoel .
"Ik moet een hele week terug naar België"
"Hé, dat geeft toch niks? Een weekje houden we wel vol!", zei hij met een lage, zachte, warme en troostende stem.
"Dat is het niet, Nash. Ik ga een week terug naar België omdat mijn opa overleden is..." Er Rolde alweer een traan over mijn wang. Maar ik ging het Nash niet laten merken, hij mocht niet weten dat ik weende. Het bleef een tijdje stil.
"Nash?", vroeg ik voorzichtig.
"Ik kom naar je toe."
"Ik denk dat het beter is als je even niet komt..."
"Dank kom jij naar het park!"
"Maar ik zie er niet uit Nash! En J-"
"Ik zie je over 5 minuten." Onderbrak hij me En hij legde af. Ik zuchtte. Stond recht en stapte naar de badkamer. Ik duwde een koude, natte washand in mijn gezicht zodat de rode kringen rond mijn ogen minderden. Ik trok een donkerblauwe skinny aan en een zwarte oversized trui. Mijn haar deed ik in een rommelig dotje. Ik ging naar beneden. "Ik ga even fietsen mam.." "Oké", zei ze. Terwijl ze met rode ogen aan het keukeneiland zat. Ik kon het niet aan. Ik kon het niet aan om mijn moeder alweer te zien lijden omdat ze iemand verloren is. Omdat ze iemand verloren is van wie ze houdt. Ik gaf haar een knuffel en fluisterde in haar oor: "Het is oké... We kunnen het loslaten... Alles komt goed" ze glimlachte en fluisterde:"Ik zie je zo weer"

Ik nam mijn fiets. Nadat ik er was opgestapt begon ik rustig te rijden naar het park. Toen dat ik daar aankwam zag ik Nash al zitten op een bankje onder een mooie, grote boom. Hij zag me en stond recht. Hij keek me met een bezorgde blik aan, zijn bezorgde blik. Ik liep naar hem toe en sprong in zijn armen. "Het is oké...", fluisterde hij in mijn oor terwijl hij zijn sterke armen strak rond me hield. We gingen zitten op het bankje en hij sloeg een arm om mij heen. Ik legde mijn benen over de zijnen. Ik legde mijn hoofd op zijn schouder en voelde hem ademen. Ik hoorden zijn hard kloppen en dat bracht me tot rust. Hij streelden met zijn vingers over mijn rug. Het voelde goed.
Ik dacht eraan dat Nash de voorbije 2 weken mij al proberen had te vragen om zijn vriendin te zijn. Maar hij wist niet hoe. Het had schrik, schrik dat ik het nu nog te vroeg ging vinden. Dat weet ik omdat ik hem met Hayes had horen praten.

•flashback•
Ik ging naar boven, naar Nash zijn kamer. Ik was beneden mijn gsm-lader gaan halen. Toen dat ik net voor de kamerdeur stond en mijn hand op de klink wou leggen hoorde ik Hayes iets zeggen. "Waarom zeg je niet gewoon dat je haar leuk vindt?" Er ging een warm gevoel door heel mijn lichaam. "Zo gemakkelijk is het niet, man. De vorige keer liep het niet zoals we wouden..." "En daarom laat je een 2de kans schieten?" "Nee, Hayes. Volgens mij wilt ze het nog niet. Volgens mij is ze er nog niet klaar voor." Ik stapte naar achter en dan weer naar voor zodat het niet leek dat ik ze had afgeluisterd. Ik zal dus de eerste stap moeten zetten. Ik duwde de klink naar beneden. Ze veranderden rap van onderwerp en ik deed alsof ik het niet door had.
•einde flashback•

*^*-VOLGENDE DAG-*^*

P.O.V. Sam
Binnen een half uur ging ik vertrekken naar België. Mijn valies stond klaar. Ik had hier geen zin in. Ik zou mijn pesters terug zien en ik zou beseffen dat mijn familie dood is. Heel de kant van mijn vader. Daar zou ik het moeilijk mee hebben.

Het was zover. Mijn moeder zette mijn broertje vanachter in de auto en ging dan op haar plaats zitten. Ik opende mijn deur en ging ook zitten. Toen ik zat las ik de sms van Nash nog eens.

Nash: Ik ga je missen! Xx

Ik ga je ook missen, dacht ik iedere keer dat ik het las. Mijn moeder startte de auto. Ik keek naar buiten en sloot daarna mijn ogen en zuchtte. "Tot over een weekje", fluisterde ik tegen mezelf. Toen ik mijn ogen terug opende zag ik iemand lopen. Hij liep naar onze auto toe. "Wacht!" Riep ik naar mijn moeder. Ze fronste haar wenkbrauwen en stopte dan rustig de auto. Ik smeet mijn deur open een liep naar die iemand. Het was Nash. "Dacht je dat ik je gewoon ging laten gaan?", zei hij toen we elkaar een knuffel gaven. Het was een lange sterke knuffel. Toen hij mij los liet keek ik recht in zijn ogen. Ik moest de eerste stap nemen. Ik ging op mijn tippen staan en drukte mijn lippen tegen de zijn. Ik voelde zijn mondhoeken omhoog gaan. Ik fluisterde, terwijl dat onze lippen nog op elkaar stonden, dat ik moest gaan. Ik draaide me om en stapte weg terwijl dat hij mijn hand rustig los liet. Ik stapte in de auto en zag mijn broertje lachen. "Wat was dat nu weer?", vroeg mijn moeder met opgetrokken wenkbrauwen. "Liefde", antwoordde ik.