New girl |Nash Grier fanfiction|

Ze moesten het ooit weten

P.O.V. Sam
Ik werd wakker in zijn armen. Elke keer dat ik hem aankeek voelde ik me opnieuw schuldig. Hij opende rustig zijn ogen. Zijn oceaan-blauwe ogen keken recht in de mijne. "Hej", zei hij met zijn hese ochtendstem. Hij kwam rustig dichter en drukte zijn lippen op de mijne. Ik glimlachte onzeker naar hem. "Wat scheelt er?", vroeg hij. Ik zette me rustig recht. "Gewoon", zei ik zachtjes. Ik voelde hoe hij het begreep en hij sloeg een arm om me heen. Hij hield me sterk vast. Ik keek op mijn gsm. "Straks komen mijn moeder en broertje terug", zei ik. Hij knikte. "Blijf je hier slapen vanavond?" "Ik zou wel willen.. Maar ik moet vanavond gaan inchecken in mijn hotel" ik glimlachte en legde mijn hoofd weer op zijn borst. "Vanavond moet ik naar de begrafenis..", fluisterde ik. Mijn stem kraakte toen dat ik het zei. Ik probeerde mijn gevoelens weg te slikken. De hand van Nash ging rustig door mijn haar. "Wil je dat ik meega?", vroeg hij rustig. "Ik denk dat ik het alleen moet doen" "oké" "Maar... Ik weet niet of ik sterk genoeg ben", fluisterde ik. Hij pakte mijn hand vast en kneep er zachtjes in. "Jij kan dat echt wel aan", fluisterde hij.

De begrafenis ging zoals elke begrafenis gaat. Het was hard, maar oké. Veel mensen hadden me sterkte gewenst en ik had mijn tranen een hele avond kunnen inhouden.

Mijn moeder zette me af voor het appartement van Nash. Ik zou bij hem overnachten. Ik liep naar binnen en ging naar zijn kamer. Ik klopte drie keer op de deur. Hij deed de deur open en staarde me aan. "Euh... ?" "Sorry", zei hij en hij gaf me een knuffel. Hij gaf me een sterke knuffel. Het was geen gewone hallo-knuffel maar een "je-kan-het-loslaten-,alles-komt-goed-knuffel. Toen hij mij losliet stapten we samen naar binnen. Hij had een 2-persoon bed centraal in zijn kamer staan. Daarnaast stond een klein zeteltje. En er hing een tv op voor zijn bed. Ik liet me in het bed vallen. Hij deed hetzelfde. Hij zette de tv aan en begon te zappen. Er was niks boeiend op dus zette hij hem terug uit. "Laten we iets gaan doen?", vroeg hij. Ik had echt geen zin om iets te gaan doen, ik zou gewoon een luie avond willen hebben. Ik was nog niet over mijn verdriet. Maar ik wou de "pret" niet bederven. "Je moet je gedachten eens kunnen verzetten", zei hij terwijl hij uit het bed sprong. Hij toetste een nummer in op zijn telefoon. "Hej bro (dees klinkt ni in nederlands 😂)", hoorde ik hem nog zeggen maar toen liep hij naar de badkamer. Ik pakte mijn telefoon en ging mijn twitter door. Overal stonde foto's van mij en Nash op de luchthaven, al kussend. "I Think That Nash Needs To Tell Us Something" verscheen er veel. Ik volgde sommige meisjes en favoriette sommige tweets. Toen kwam Nash de kamer weer binnen. Ik stak mijn gsm in de lucht en hij fronste zijn wenkbrauwen. Hij pakte mijn gsm en scrolde door mijn twitter. "Vind je het erg?", vroeg ik voorzichtig. "Ze moesten het ooit weten", zei hij en hij glimlachte.