New girl |Nash Grier fanfiction|

Shawn

Okej, weer een nieuw hoofdstuk.
Ik ben mijn boek echt beu,
Maar ik ga het proberen afschrijven want ik vind het hatelijk als mensen een boek schrijven en dan opeens stoppen.
Dus hier is het nieuwe hoofdstuk!
Ik heb nog een heel pak overdramatische hoofdstukken klaar staan, dus "see you soon!"xox

Mijn internet was te sloom en had het hoofdstuk blijkbaar niet geplaatst, sorry x

BTW, 400 READS!!!!
Dankje!

P.O.V. Sam
Toen we aangekomen waren aan onze gate mochten we direct het vliegtuig op. Mijn moeder en broertje zaten samen. Ik zat ergens anders, alleen. Ik liep naar een van de achterste rijen en zocht mijn plaats. Ik zat weer aan de ruit. Ik ging rustig zitten en deed mijn gordel al vast vast. Naast mij kwam een jongen zitten. Ik glimlachte naar hem en hij glimlachte terug. "Ik ben Shawn", zei hij. Hij leek heel lief. Natuurlijk lijkt hij lief, het is Shawn fucking Mendes. Ik kon nu echt fangirlen, maar ik hield me in. Ik had besloten niet te fangirlen en het niet te laten merken dat ik een van zijn gefreakte fans was. "Sam", zei ik. Hij had een heel lief lachje op zijn gezicht. "Dus.. Jij gaat ook naar België?", zei hij. "Jup..." Ik probeerde het op een normale toon te zeggen, maar ik klonk blij maar toch gebroken. Ik zuchtte. "Het spijt me..", fluisterde hij snel. Hij had dus door dat er iets was. "Geen probleem", zei ik terwijl ik weer een glimlach op mijn gezicht probeerde zette. "Gelieve u gordels vast te maken, we gaan opstijgen." Ik haatte het opstijgen. Ik kreeg altijd precies stoppen in mijn oren. Het voelde ook niet goed, niet veilig. Ik zag dat Shawn zich ook niet goed voelen. Hij ging rechtop zitten. Hij zat helemaal gespannen. "Alles oké?", vroeg ik. Zijn hoofd bewoog snel en hij keek met schokkende bewegingen van links naar rechts. Ik zag de angst in zijn ogen en moest zachtjes lachen maar hij hoorde het. "Wat?", zei hij. Hij lachte ondertussen maar keek nog steeds de hele tijd om zich heen. Zijn stem klonk onzeker. We reden naar voor en zijn rug kletste tegen de zetel. Ik keek in zijn ogen en hij in de mijnen. "Heb je schrik?", vroeg ik plagend. "Nee" Ik trok mijn wenkbrauwen op. "Een beetje.." Net nadat hij dat zei sloegen onze twee hoofden tegen de stoelen. Het vliegtuig ging omhoog. We keken elkaar tegelijk aan. Hij pakte mijn hand vast. "Gewoon als vrienden", zei hij zachtjes. Ik moest toegeven dat ik ook een beetje schrik had en zijn hand heel graag wou vastpakken. Nash hoefde dit niet te weten. Het was toch maar gewoon vriendschappelijk. Ik voelde zijn hand zachtjes in de mijne knijpen. Zijn handen zweette. Maar ze waren zacht, heel zacht. We waren eindelijk in de lucht. Hij liet mijn hand rustig los en zuchtte opgelucht. Ik glimlachte weer naar hem. Ik zette me lekker in mijn stoel. Mijn ogen werden zwaarder en zwaarder en vielen toe.

Toen ik mijn ogen terug opende schrok ik recht. Oh ja, ik zit in het vliegtuig. Ik knipperde een paar keer en voelde gewicht op mijn schouder. Het was Shawn zijn hoofd. Hij sliep zo schattig. Hij had een beetje kwijl onder zijn onderlip hangen. Ik pakte mijn gsm en trok en foto van hoe hij lag te slapen. Ik zette mij iets rechter en legde zijn hoofd voorzichtig terug op zijn eigen stoel. Ik stopte mijn oortjes in mijn gsm en stopte ze daarna in mijn oren. Ik belde Nash op FaceTime. "Saaaaam!" Ik moest lachen. "Alles goed daar?" "Zo goed als het in een vliegtuig kan gaan", zei ik. "Het klinkt misschien dom, maar ik mis je nu al.." Ik voelde een warm gevoel door mijn lichaam gaan. Ik kon de glimlach die op mijn gezicht verscheen niet tegen houden. "Slijmerd!", zei ik. "Puh!", zei hij op een arrogante bekakte toon. Maar ik wist dat Het sarcastische was. "Maar ik mis je ook Nash...", fluisterde ik. "Wist ik wel!", zei hij met een grote grijns op zijn gezicht. Ik hoorde Shawn woelen naast mij en zijn hoofd viel weer op mijn schouder. Ik zag Nash zijn gezichtsuitdrukking veranderen. Shawn zijn ogen gingen rustig open, hij wreef er een paar keer in en hij schoot in één schok recht. "Sorry! Ik wou niet-" "No problem", onderbrak ik hem. Nash keek eerst jaloers maar moest dan ook lachen. "SHAAAAAAWN", riep hij. Ik fronste mijn wenkbrauwen. Shawn zijn mond ging open en voor ik het wist trok hij een oortje uit mijn oor en stak hij het in zijn eigen oor. "NAAAAASH!" Ik was nog steeds mijn wenkbrauwen aan het fronzen. Toen ik besefte dat Nash me zat aan te staren trok ik ze omhoog. "We kennen elkaar al.", zei Nash. "Je meent het?!", zei ik en ik grinnikte. "Ik ken hem van MAGCON", zei hij. Ik had er al wel van gehoord, van Magcon en van vine, maar ik was er niet echt mee bezig. Ik had Nash ook nog nooit gevraagd of dat hij nu die ene Viner was. Maar nu wist ik het zeker.