New girl |Nash Grier fanfiction|

"Zie je wel: het komt goed"

VEEL TE VEEL DRAMA IN DIT HOOFDSTUK 💁🏼
-xox Hannah

P.O.V. Sam
Ik werd wakker, kwart na 7. Ik draaide me op mijn zij. Ik had gisteren tot 4 uur wakker gelegen. Ik kon niet slapen, want ik dacht aan Nash... Misschien wou hij niet zeggen wat hij zei? Misschien bedoelde hij het niet zo? Misschien vloog het er ook maar gewoon uit bij hem, hij wou het toch goed maken? Die vragen gingen heel de avond rond in mijn hoofd. Ik stond op en begon aan mijn dagelijkse ochtendroutine. Toen ik eindelijk klaar was stapte ik naar buiten, ik was vroeg vandaag, dus mijn moeder sliep nog. Ik begon met wandelen naar het school. Ik had geen zin in muziek. Misschien moet ik het hem toch gewoon vergeven? Ik kwam aan, aan het school. Door stond hij dan met Melanie tegen hem aangeplakt. Het speet hem dus niks, klootzak. Ik stapte rap door, naar binnen. Ik trok mijn kluisje open en smeet mijn jas er in. Ik kreeg mijn kluisje niet meer dicht, dus begon maar agressief op mijn jas te duwen. Verdomme, moest hij daar nu echt staan...
"Jij ook en goede morgen", zei Matthew op een sarcastische toon. Hij lachte zo schattig naar mij, dat ik Nash even vergat. "Hej", ik moest nu ook glimlachen en gaf hem een knuffel.
"Nu moet je het me vertellen?" "Wat?" "Wat is dat tussen jou en Nash?" "Oh... Niks" "Ik ken je misschien nog maar 2 dagen, maar er is iets. Ik zie het." "Kan ik je vertrouwen?" "Of course" Ik twijfelde even voordat ik het vertelde, maar wat kon er fout gaan? Nash kon kwaad op me worden, maar daar zou ik nu toch geen last van hebben. "Dus... Je moet beloven dat je je mond houdt?" Hij knikte. "Ik heb gevoelens voor Nash, hij ook voor mij." Hij begon te wiebelen met zijn wenkbrauwen. "Ik was te jaloers en moest er natuurlijk iets van zeggen dat Melanie zoveel tegen hem plakte." Ik zuchtte even en probeerden rustig verder te gaan. "Toen kwam Melanie ertussen en stuurde Nash haar weg. Hij zei nog tegen me dat ik nooit echt zijn vriendin was geweest. En nu zitten we hier, denk ik." Ik zette een klein lachje op mijn gezicht, het zag er behoorlijk sarcastisch uit. Matthew wist niet goed wat hij moest antwoorden. "Ik ken hem nog maar een week, misschien overdrijf ik gewoon.." "Je moet het goed laten komen, Sam!" Ik keek hem onzeker aan. "Je zult wel zien hoe het daarachter afloopt, maar nu moet je het laten goed komen." Ik knikte. Hij had wel gelijk. Ik overdreef in alles, hij bedoelde het waarschijnlijk niet zo! Ik ken hem ook nog maar een week. "Dankje Matt!", ik trok hem in een knuffel. Op hetzelfde moment kwamen Nash en Melanie binnen. Ik ging rap van Matt af. Ik moet het goedmaken. Ik zag Melanie weer dichter bij Nash kruipen. Nash pakte rustig met zijn rechterhand Melanies linkerschouder vast. Hij duwde haar rustig van hem af en liet zijn hand dan rap zakken. Ik kwam een kleine tinteling door mijn lijf. Ik had overdreven. De blikken van Nash en mij kruiste elkaar. Hij bleef in mijn ogen kijken. Ik week af en keek naar mijn schoenen. Ik voelde een tikje tegen mijn rechterschouder en keek op. "Zie je wel: het komt goed", zei Matthew lachend.

De dag vloog voorbij. Na het school nam ik afscheid van Matthew en stapte ik rustig naar mijn huis. Ik hoorde voetstappen achter me. Ik keek om, het was Nash. Eerst wouw ik met mijn ogen draaien maar toen bleef ik staan. Ik stond aan de grond genageld met de woorden van Matt in mijn hoofd. Laat het goed komen. Nash keek me aan. Zijn ogen werden groot en hij trok zijn wenkbrauwen op. Hij deed dit heel snel, volgens mij was het omdat hij geschrokken was dat ik op hem bleef wachten. Hij versnelde zijn vaart en kwam naast me stappen. We zeiden een tijdje niks tegen elkaar. "Het spijt me.", hij stopte en keek me aan. "Mij ook. Ik had nooit zo moeten overreageren! Ik had de eerste schooldag al commentaar op jou en Melanie!" Alles wat ik zei vloog uit mijn mond. Het was alsof de woorden hun eigen weg naar buiten hadden gevonden. "Sam, ik had het nooit moeten zeggen. Ik heb er veel spijt van gehad. Je was mijn vriendin...Het spijt me"
Ik keek even naar beneden. Het deed goed dat hij zei dat ik zijn vriendin was, maar het deed ook pijn doordat hij de herinnering weer ophaalden. "We kunnen vrienden zijn?", zei ik. Ik wou meer als dat, maar dat was geen slim idee. Ik kende hem nog maar een week en de eerste dagen samen waren niet bepaald perfect. "Natuurlijk kunnen we dat zijn", zei hij met een grote glimlach op zijn gezicht. Maar ik zag ook de teleurstelling in zijn ogen door het woord vrienden. We stapten samen naar huis. Er was een ongemakkelijke sfeer. We kwamen aan mijn huis aan."Hé, Heb je zin om straks naar mij te komen?", zei hij nog net voordat ik naar binnen stapte. "Is goed. Tot straks!"

P.O.V. Nash
"Tot straks", mompelde ik nog terug. Ik draaide me om en stak de straat over, naar mijn huis. Zou ik haar kwijt zijn?