"ဝိုး လှလိုက်တာ"
Namsun Towerကိုအစအဆုံးမော့ကြည့်ပြီးတအံတသြ မျက်လုံးဝိုင်းဝိုင်းလေးနဲ့ ပြောလာတဲ့ဂျောင်ကုကိုမြင်တော့ ငယ်ငယ်တုန်းကဟာလေးတွေကိုပြန်သတိရမိသေး တစ်ခုခုဆို ကိုကိုဒါက ဒီလိုလေးလား ဒါကြီးကမိုက်လိုက်တာဆိုပြီးပြောလာတဲ့ကလေးငယ်ဟာ အခုတော့ သူ့ရှေ့မှာပင်ကောင်းကောင်းကြီးပြင်းလာလေရဲ့ မျက်လုံးပြူးပြီးပြောတဲ့အကျင့်လေးကတော့ ခုထိမပြောင်းသေး
"သွားကြရအောင်"
"ဟုတ်"
ထွက်ခွာသွားတဲ့ကိုယ်နှစ်ခုနောက်ကိုထပ်ကြပ်မခွာလိုက်လာတဲ့အရိပ်တစ်စုံကတော့ ရှိခဲ့လေရဲ့ တစ်ဆင့်ချင်းဆီတတ်သွားတဲ့ဓာတ်လှေကားထဲကကောင်လေးနှစ်ယောက်ဟာ သူတို့ကိုဒေါသတကြီးကြည့်နေမိတဲ့အရိပ်တစ်ခုရဲ့ မျက်လုံးတစ်စုံကိုလည်းသတိမထားမိခဲ့
"Hyung ပြန်ကိုင်ထား"
"ဘာကြောက်စရာလိုလို့လဲ လူတွေအများကြီးရှိတာကို"
"မရပါဘူး ကိုင်ပါဆို"
လက်ကိုမျက်နှာရှေ့အတင်းထိုးပေးရင်း နှုတ်ခမ်းပါးတို့ဟာ ဆူထားလျှက်
ဓာတ်လှေကားထဲက ကောင်မလေးတစ်ချို့ကတော့ပြုံးစိစိဖြင့်
"သိပြီမို့ တိုးတိုးပြောစမ်းပါ"
ဂျောင်ကုလက်အကြီးကြီးတွေကိုပြန်ကိုင်ရင်း
နှစ်ကိုယ်ကြားရုံမျှအသံလေးနဲ့ပြန်ပြောလိုက်တယ်
Hyung နဲနဲတော့ရှက်နေတယ်ဆိုတာသိလိုက်ပြီပါးကလည်းမဆိုသလောက်လေးရဲလို့ မရပါဘူး ပြန်စချင်တာနဲ့ပဲ
"ဟမ် ဘာကြီး"
တမင်တကာ အသံကိုမြှင့်ပြီးမေးလိုက်တော့မျက်စောင်းကထိုးပါလေရော
"တိုးတိုးပြောဆို"
"ဘာပြောတာ"
"တိုးတိုး"
"ဟမ် ချစ်တယ်ဟုတ်လား"
"ဝိုး "
"ရှပြီဟေ့"
ကောင်မလေးတွေက ထအော်တော့ ရှက်ပြီးခေါင်းကြီးငုံးထားတာ အံကလည်းကြိတ်ထားသေး
ဂျောင်ကုဆိုတဲ့အော်သံပိစိလေးကတော့ ဓာတ်လှေကားအနှံ့ဖုံးလွှမ်းသွားလေရဲ့
