"ဂျီမင်း"
"ဝိုး..ယောင်းမင်းစွန်လာတာလား"
ကျောင်းရောက်တာဖြင့်မကြာသေးဘူးကန်တင်းခဏဆိုပြီးထွက်သွားတာပြန်လာတေ့ လက်ထဲမှာ မုန့်ကတစ်ဖက် ပန်းစည်းကတစ်ဖက်နဲ့မို့ ကိုယ်တောင်အံသွားတာအမှန် ပုံမှန်ဆိုယောင်းကအဲ့လိုရှုပ်ရှုပ်ရှက်ရှက်တွေကိုလက်ခံတတ်တာမှမဟုတ်တာ..
"ဘယ်ရသာ မင်းအတွက်"
"ဟမ် ငါ့အတွက်"
"သြော် ဒီမှာစာ"
ခရမ်းနုရောင်စာအိတ်လေးကိုလက်ထဲထိုးပေးလိုက်ရင်း ဘေးနားဝင်ထိုင်ပြီးအစားမပြတ်တာတာကြောင့် ပေတံနဲ့ကျောကိုရိုက်ပေးလိုက်တော့တယ်
"ဘာလဲဟ"
"ဘယ်သူ့ဟာကြီးတုန်း"
ပန်းစည်းကြီးတစ်ဖက် စာအိတ်ကြီးတစ်ဖက်ကိုင်ရင်း ပြူးပြူးပြဲပြဲမေးလာတဲ့ကောင်က တစ်ကယ်ပဲဒီအခြေအနေနားမလည်တာလား
"သိချင်စာဖတ်ကြည့်"
"မင်း!!"
ဟိုဘက်ပြန်လှည့်ကာမုန့်ဆက်စားနေတဲ့အကောင်ကိုပြန်မပြောချင်တော့တာကြောင့် စာအိတ်ကိုဖွင့်ကြည်ဖို့လုပ်လိုက်တော့တယ်
ခါတိုင်းပက်ဂျီမင်းတို့တစ်ခုခုများဆိုသူကအရင်ဆရာကြီးလိုလိုဘာကြီးလိိုလို ခုကျတော့လည်းမုန့်တောင်အစားမပျက် နေနိုင်တာကြီး.
ခရမ်းနုရောင်စာအိတ်လေးကိုဖွင့်ကြည့်တော့အ ဉီးဆုံးထွက်လာတာ ခပ်နွမ်းနွမ်းသစ်ရွက်လေးတစ်ရွက် နောက်ပြီး ခပ်ဝိုင်းဝိုင်းရေးထားတဲ့လက်ရေးတစ်ချို့
*နေ့လည်ခေါင်မိုးထပ်မှာတွေ့ပြီးတစ်ခါလောက်စကားပြောရအောင်*
အမ် စကားပြောချင်တာရိုးရိုးခေါ်လို့ရတာကို စာတစ်တန်ပေတစ်တန်နဲ့ ပန်းစည်းကလဲပါသေး သစ်ရွက်ကြီးကရော ဘာလားဟ
ယောင်းကိုကြည့်တော့ မဆိုင်သလိုနဲ့ မုန့်စားနေတာကြောင့် ပန်းစည်းနဲ့နာရင်းအုပ်ပေးပစ်လိုက်တယ် နေနိုင်ဉီးဟာ အဲ့လောက်တောင်ပဲ..
"ဘာတုန်း"
"ဘယ်သူပေးတာလဲ မင်းယူလာတာမင်းသိတယ်မလား ဒီမှာလေ"
