"သား ဘယ်တုန်းစောစောစီးစီး"
ဖိနပ်စီးနေရင်းနောက်ကနေရုတ်တရက်မေးလိုက်တာကြောင့် လိမ်လည်းမလိမ်ချင်တာနဲ့အမှန်တိုင်းပြောပြရတော့သည်
"သားပြန်တော့မလို့ စီနီယာကလာကြိုပေးတာနဲ့ပဲ.ဟိုဟာ..."
"မနက်စာတောင်မစားရသေးဘဲနဲ့ကို အဲ့ လာကြိုပေးမယ့်တစ်ယောက်ကိုပါခေါ်လာခဲ့ သူနဲ့အေးဆေးနားပြီးမှပြန် "
"အာ မေမေကလည်းရပါတယ်ဆို "
"ဂျီမင်းပြောနေတာကို လာတာလည်းမကြာသေးပဲနဲ့မနေ့ကမှရောက်တာကိုတော်တော်ပြန်ချင်နေတာလား"
"မေမေကလည်း ဟုတ်ဟုတ်ပြီးတာပဲ"
ဖုန်းပြန်ဆက်လိုက်ပြီး အိမ်လာခဲ့ဖို့သာစီနီယာကိုအကြောင်းပြန်ရတော့သည်
နောက်ကကြည့်နေတဲ့ ဂျောင်ကုကတော့ ပါးစောင်ကို လျှာနဲ့ထိုးပြီးကြည့်နေလျှက်
မကြာပါဘူး အိမ်ထဲဝင်လာတဲ့လူ မြင်လေပိုဒေါသထွက်လေပဲအဲ့လူက
မနက်စာစားကြတော့လည်း ထိုလူနဲ့တစ်ဝိုင်းတည်း ကျက်သရေအဖြာဖြာတုန်းတယ်
"စီနီယာ တစ်ခါတည်းတန်းပြန်ကြမလား"
ထမင်းစားသောက်ပြီးလို့ဧည့်ခန်းထဲမှာထိုင်နေကြတုန်းအရင်စလိုက်တဲ့ဂျီမင်း
"သဘောပဲလေ "
"အာ Hyung ကမ်းစပ်ကိုသွားကြပါလား မနက်ခင်းဆိုတော့ လူသိပ်မစည်သေးဘူးလေ"
စီနီယာဘေးနားဝင်ထိုင်လိုက်ရင်း ရွှင်ရွှင်ပြပြနဲ့ပြောလာတာကြောင့် နဲနဲတော့လန့်မိသား
ဘာလို့အတင်းလွှတ်နေတာပါလိမ့်
"အင်း ဂျောင်ကုပြောသလိုသွားကြမလား"
"အမ် ဟုတ်ရပါတယ် ဒါနဲ့.."
"ကျွန်တော်မလိုက်ပါဘူး"
စကားစကိုဖြတ်ပြောလိုက်တာကြောင့် စီနီယာနဲ့ဂျီမင်းတို့အကြည့်ကသူ့ဆီမှာ
ထူးဆန်းနေတယ်ဒီကောင်လေး
"ပျော်ရွှင်ပါစေHyung ..ပြီး-တော့-စီ-နီ-ယာ.-"
သွားဖို့ပြင်နေတဲ့Hyungနောက်ကနေ တစ်လုံးချင်းပြောပြီးအကြည့်တို့ကတော့ ထိုလူ့ဆီမှာ
