Miraculous „Tylko mnie Kochaj"

Prolog

Gdy Marinette i Adrien mieli 14 lat. W Paryżu pojawił się złoczyńca władca ciem. Dostali miracula za pomoc staruszkowi w potrzebie. Musieli codziennie walczyć ze super złoczyńcami, których akumanizował władca ciem. Marinette kochała Adriena po uszy, lecz on nie dostrzegał jej uczuć, ponieważ kochał Biedronkę, a Marinette uważał za tylko przyjaciółkę. Gdy mieli 19 lat, pokonali władcę ciem. Adrien jako czarny kot nie dostał żadnego odwzajemnienia od biedronki, w dzień pokonania władcy ciem, normalnie odeszli w swoje strony. Czarny Kot myślał że jeszcze ją zobaczy, nie prędko. Marinette uznała że nie porzebuje być już biedronką skoro w Paryżu jest już bezpiecznie i schowała kolczyki do pudełka.

Adrien bardzo cierpiał, po tym że biedronka tak nagle zniknęła. Gdy się już z tym pogodził, zaczął dostrzegać Marinette. I się zakochał. Wyznali sobie uczucia i zostali parą. Marinette opowiedziała mu że kiedyś była w nim zakochana, a on jej o tym że kochał wtedy biedronkę. Marinette zdecydowała że powie mu że to ona była biedronką, a Adrien że Czarnym Kotem. Adrien był przeszczęśliwy z tego powodu. Oboje byli w sobie zakochani i szczęśliwi. Lecz.. 2 lata później popełnił wielki błąd, mówiąc coś czego nie powinienen...

Chciałabym życzyć wam miłego czytania <3
_____________________________________
Mam na imię Marinette i mam 26 lat, moja córka Emma ma 5 lat ma ona blond włosy i zielone oczy. Jest początek wakacji i właśnie lądujemy.

Paryż, nareszcie-pomyślałam sobie.
Wróciłam z Nowego Jorku. Bardzo tęskniłam za tym miastem. To tu zaczęło się moje życie. Tu są moi wszyscy przyjaciele, były chłopak Adrien chociaż aktualnie nie wiem jakie są relacje między nami w końcu nie widzieliśmy się 5 lat... Jest także Alya i jej chłopak Nino. Z Alyą cały czas utrzymywałam kontakt, ale i tak bardzo za nią tęskniłam jest dla mnie jak siostra. A propo rodziny.. Mama i Tata. Tak, za nimi szczególnie się stęskniłam.

* * *
-Chodź Emma musimy odebrać nasze walizki-powiedziałam, a ona lekko zaspana uśmiechnęła się.

Gdy już odebrałyśmy walizki to właśnie kierowałyśmy się do wyjścia, tam miała czekać na nas Alya.

Chwilę później zauważyłam Alyę, która stała przed drzwiami wejściowymi uważnie się rozglądając.

-Hej! Alya! - zawołałam ją,a ona zauważyła mnie i podbiegła.

-Hej! Nawet nie wiesz jak bardzo się za tobą stęskniłam- przywitała mnie i przytuliła. Odwzajemniłam jej przytulasa. Ucałowała także na powitanie Emmę.

-On wie?

-Co?-powiedziałam

-Noo, że przyjechałyście

-Co ty on nawet je wie nic o Emmie.

Emma-co o mnie? Kto?-powiedziała śpiąca. W końcu była 21:36.

-Twój ta-

-Alya! - myślałam że ją zabije.

-emm...twoj taki..-yy..mamy znajomy!

-Nie powiedziałaś jej?

-Nie chciałam jej mieszać to jeszcze dziecko

-Ale to jej ojciec

-Tak, wiem..

-Kiedy masz zamiar jej powiedzieć?

-Pierwsze co, to muszę powiedzieć jej ojcu- Alya nie wiedziała o tym że ojciec dziecka nie wie o Emmie.

-no w sumie..racja.

-To co zawieziesz nas? Ja nie mam czym.

-jasne:)

Emma -mamo gdzie jedziemy?

-Pamiętasz babcie i dziadka?

Emma-tak

-Do nich właśnie pojedziemy. Bardzo się ucieszą na nasz widok. Dawno nas nie widzieli.

Alya podwiozła nas i odjechała.

-To do zobaczenia!
Pamiętaj jutro o 9:00!, nie zaśpij!

-Nie zaśpię! Do zobaczenia! Pa Emma!

Emma-Pa pa!

Stałyśmy właśnie pod piekarnią, czyli pod domem moich rodziców.
Nacisnęłam na klamkę i weszłam.

-Dobry wieczór mamo!-powiedziałam.
Piekarnia rodziców była już zamknięta, dlatego nikogo już nie było.
* * *
_____________________________________