De Plotse Verschijning

HOOFDSTUK 6

'Wat is er gebeurd?!' Vraag ik bezorgd. 'Voordat ik je dit vertel miet ik je iets zeggen...' Antwoordde ze. 'Papa en ik gaan scheiden' vertelde ze. 'Ja, wie wist dat nu nog niet?!' 'Wees alsjeblieft rustig, het is voor mij ook niet gemakkelijk... Dus' ging ze verder 'Philipe... Ik bedoel papa en ik stonden op het punt de echtscheidingspapieren te tekenen en opeens word hij super boos, hij begint mij uit te schelden' ze begon te huilen. Ik heb ze nog nooit zo hard zien huilen! Al snikkend ging ze verder: 'Sorry... Hij is naar buiten gelopen en woedend in zijn auto gestapt.' Ik ga dichter bij haar zitten om haar te troosten. 'Doe maar rustig.' Zeg ik. 'Een dik uur later kreeg ik een telefoontje van de politie... Hij is in een ongeval omgekomen.' Voegde ze eraan toe. Mijn hard brak. 'Dat kan niet!' Zei ik. Ze wilde me knuffelen maar ik stootte haar af. Ik stond op om te gaan maar mijn mama pakte mijn hand vast en vroeg waar ik naartoe ging. Ik zei: 'ik ga naar Estelle.'
Als ik aanbelde bij Estelle deed haar moeder de deur open. Ze vroeg me wat er was, maar ik zei dat ik gewoon snel even met haar dochter moest praten. Ze liet me binnen en ik stormde naar boven. Ik deed de deur van haar kamer open, en stormde naar haar. We knuffelden maar heel even. Estelle duwde mij van haar weg en vroeg wat er was. 'Het is...' Ik krijg het niet gezegd. Ik kan niet geloven dat hij er niet meer is! 'Ga rustig verder Jacob, of wil je eerst even kalmeren?' Vroeg ze aan mij. Ik zei: 'Het... zal... wel... lukken...' zei ik al stotterend. 'Het is mijn vader... Hij is dood!' Ik barste helemaal uiteen ik ik had dit echt gezegd! 'OMG Jacob, kom hier!' Zei Estelle. Ik gaf haar een knuffel. Deze eeuwige knuffel was me op den duur wel een beetje aan het kalmeren. 'Ik weet niet wat ik moet zeggen...' zei Estelle. 'Je moet ook even niets zeggen.'

Estelle perspectief
Ik zei tegen Jacob dat ik mijn mama ging halen. 'Oké' was het enige wat ik van hem terugkreeg. Ik ging naar beneden. Vertelde mijn mama het hele verhaal en kwam terug met haar naar boven. Mijn mama kon deze situaties door haar job heel goed aanpakken. Terwijl mijn mama bezig was, ben ik beginnen huilen. 'Ik dacht dat deze week wel het goede moment zou zijn om Jacob te vertellen dat ik over een jaar zal moeten verhuizen, maar nu zal het minstens 2 maanden zijn voor het terug het goede moment zou zijn...' spookte het door mijn hoofd.