De Plotse Verschijning

HOOFDSTUK 5

Jacob perspectief:

Ik kom thuis van school en hoor mijn ouders roepen tegen elkaar. Als ik binnenkom stoppen ze direct, ik zie dat mijn mama aan het wenen is. De laatste tijd is het niet anders, ik zou beginnen denken dat ze gaan scheiden!
Terwijl ik dat dacht is mijn moeder naar boven gelopen, vervolgens ga ik ook naar boven. Als ik boven ben hoor ik mama met iemand bellen ik hoor niet wet ze zegt met al dat gesnik ertussen. Als ik mijn kamer binnenstap doe ik die direct op slot en neem ik mijn dagboek vanonder mijn bed. Ik begon te schrijven.

Vandaag was het nogal een rare dag op school. Ik had het gevoel dat Estelle mij aan het ontwijken was. Ik heb haar in de pauzes geen enkele keer gezien echt vreemd. Soms denk ik dat ze mij beu is. Als ik thuis kwam waren mijn ouders weeral ruzie aan het maken dat is elke dag wel zo. Soms denk ik dat ze echt uit elkaar gaan gaan.

Ik hoor geklop op mijn deur het is mijn broer en hij vraagt of ik kom eten. Ik antwoord nee want ik heb geen zin in van die lange stiltes aan tafel. Ik ga dus maar gewoon een appel eten en ga dan slapen.

DE VOLGENDE OCHTEND
Ik sta om 7:00, wat eigenlijk te laat is want ik ben altijd pas op school als de schoolbel net gaat, maar vroeger uit mijn bed geraak ik niet. Ik doe mijn deur open en wandel af de trap. Als ik aan de tafel aankom zie ik een briefje liggen met erop 'we moesten al vroeg weg. X je ouders'. Eens rustig met mijn gezin ontbijten dat gaat tegenwoordig ook al niet meer. Ik ben gewoon naar school gegaan dan ben ik eens op tijd. Ik heb geen zin in mijn vrienden dus ik ga naar de toiletten. Er rolt een traan of mijn wang. 'ik wil niet meer populair zijn, ik wil gewoon is de school kunnen binnenstappen en niemand die naar mij kijkt. Gaat dat niet? Snappen die mensen dat dan niet? Het word me teveel.' denk ik. Als ik uit de toiletten kom zet ik terug een smile op. Ik zie Estelle en nu begin ik terug hard te lachen. Ik loop naar haar toe. Ik geef haar een dikke kus. Ze zegt: 'Je bent zo vroeg?' ik knik ja en samen lopen we naar de klas want de bel was net gegaan. Het laatste uur besefte ik dat ik de deur van mijn kamer niet op slot heb gedaan. Ik hoop maar niet dat mijn ouders in mijn kamer binnengaan en mijn dagboek vinden en er dan in lezen, want ik heb heel nieuwsgierige ouders. Er staan teveel geheimen in dat boek. Ze mogen er echt niet in lezen. Als ik thuiskom storm ik naar mijn kamer natuurlijk wie zit daar in mijn kamer, mijn moeder. Ik pak mijn dagboek dat ze aan het lezen is uit haar handen. Ik zie dat ze zit te huilen. Ik begin te schreeuwen, te schreeuwen dat ze dit niet had moeten doen, te schreeuwen dat dit een boek is waar privé-dingen instaan, te schreeuwen dat ze weg moest gaan. Ze zit me te kalmeren. 'er is...' begint ze te praten. 'er is... er is iets gebeurt met papa...'