De Plotse Verschijning

HOOFDSTUK 9

Mijn eerste vlucht naar Londen ging sneller als verwacht. Twintig minuten opstijgen, een kwartiertje gewoon vliegen, twintig minuten dalen.

Ik heb net mijn vliegtuigticket laten nakijken, voor mijn volgende vlucht, en word verwezen naar rij drieëntwintig. Juist achter de vleugels.
Ik zit naast het raam. Links van mij komt een iets oudere vrouw zitten, iets in de zeventig jaar. Ze viel al in slaap voordat de beveilingingsuitleg was gedaan en dus ook voordat we waren opgestegen. Het was een dikke negen uur vliegen, want het was zware wind maar de wind kwam wel van achter ons. Dus dat was een groot voordeel. Ik zette mijn scherm dat voor mij op de stoel was geplaatst en ik begon "Love, Rosie" te kijken. Al voor de derde keer. het is echt een goede film! Maar men ogen weken heel de tijd af naar de vrouw, die nog altijd lag te slapen. Deze vrouw had iets speciaal. Een soort van rust over heel haar lichaam. Iets wat ik nog nooit heb gevoeld. Ze is zo fascinerend, ze schrok wakker net toen mijn film klaar was en zij: 'You have to watch the movie: Holiday! It is a great movie.' Nog geen minuut later vielen haar ogen terug dicht.
Ik zette de film "Holiday" dan maar op.
Ik heb nog wel redelijk veel gelachen. Alweer schrok de vrouw wakker als mijn film gedaan was, maar zei deze keer niets. Ik heb nog een uur of drie geslapen en nog twee uurtjes geslapen. We gingen over vijf minuten dalen, dus ik denk dat ik door het slapen het eten heb gemist. Opeens schrok de vrouw wakker, greep naar haar linkerarm en schreeuwde heel hard. 'Dit kan niets goed betekenen' dacht ik in mezelf. Ik sprong recht riep een stewardess en sloeg zachtjes op de vrouw, die ondertussen al bewusteloos was gevallen, haar wang. Om te zien of ze nog wakker werd, geen antwoord. Ik begon te huilen. Om de vrouw, om Jacob, om alles! Een mijn leven werd overhoop gehaald door mijn vader. Ik snap niet dat ik niet gewoon bij een vriendin ofzo kon gaan wonen maar ja... Het is nu zo.