-SÎHAH VE BEYAZ-

Bolum 13:Ayrilik

O gece hastanede sabahladim. Anneannemin durumu belliydi ve sonunu biliyordum. O gece hic uyumadim ve bir karar aldim. Sabah kantinden birseyler alip karnimi doyurdum. Koridorda Caglar'i buldum, onunla konusmaya basladim:
-Caglar...
-Hiii.
-Beni dinlememezlikten gelme lutfen.
-Soyle, dinliyorum.
-Ben, gidecegim. Yani sey... digerlerine bakacak yuzum yok. Bunu onlara da soylersin. Ben gidecegim ve seninle gecirdigim su anlar cok harikaydi. Tesekkur ederim hepsi icin. Ilk gun bile beni kurtarmasaydin su an burada olmayabilirdim. Onun disinda sana soylemistim ki benimle ne sevgili ne de arkadas olunabilir. Ben asosyalim. Ben Siyah'im."Siyah". Boyle bir son ben de istemezdim. Ama cevremdeki insanlar teker teker azaliyor.
-Git...git, gitme. Ne olursa olsun gitme. Ben varim, anneannen var. Nefes ile de gecici kusluk.
-Hayir, kimi kandiriyorsun? Ben sadece insanlarin hayatlarina giren kucuk bir ayrintiyim. Sadece bir toz parcasi.
-Hadi herkesi biraktin. Ya anneannen?
-Sonunu herkes biliyor.
-O zaman ozur dilerim. Gitme desem?...
-Kalbim kirildi.
-Ya ben? Seni unutacagim Siyah!
-Unuttun mu? Ben zaten Siyah'im. Beni karalayamazsin.
-Hem unutturmayacaksin. O zaman neden geldin?
-Sen istedin gel diye. Simdi de istiyorsun ki "git".
-Lutfen gitme.
-Uzgunum, tesekkur ederim. Hersey icin.
Arkami donup gittim. Aslinda gidemedim. Tekrar dondum ve Caglar'a kostum. Ona sikica sarildim. Ve gittim. Agladim, agladim. Eve gidip birkac giysimi aldim.
Ayrilik buyuk olacakti. Ben oyle sevmistim ki ayrilik bile utanmisti. Ben yalnizdim...