Ben yaşadıklarımı değil, yaşayamadıklarımı dert edinmişim.
Bir çocukluk umrumdaymış benim.
Bir gülemeyiş dahil.
Ve bunu da geçmişim.
Ya bundan sonra da dipten çıkamazsam, diye sormuşum kendime.
Şimdiye kadar siyahtı peki, ya sonra? demişim.
Yanıtlarım susmuş.
Koy vermişim.
Koyuverilmişim.
Kopkoyu.
Tutunduğum dal, dal değilmiş.
Hiçbir şey normal değilmiş aslında ama, ben suçlamışım.
O küçük kızı suçlamışım.
O kız hâlâ küçük. Hiç büyümedi.
Ama o kız artık ben değilim, onu da anlamış oldum.
Bunun üzerine bir sigara bile yakmam ben.
