JİKOOK/SYREN

Ep 6-"Show How Dangerous İt İs!"

Yorum yapanların rüyasına jikook giyiyormuş yorum yapın çabuk 😱

Hiç bilmiyorum hatam var mı bakmadım olduysa da görmemiş gibi yapın
——————

"Birazdan hazır olacağım!" Diye bağırdım kapının dışına doğru.

Zar zor Akşam yemeğine katılma kararı almıştım. Okuldakilerin bana olan tepkileri yüzünden cesaretimi ve özgüvenimi toplamak zor olsada Vex'in ısrarları daha baskın gelmişti.

Üstüm çıplak olduğu için kapının dışında bekleyen Jennie'yi içeri alamamıştım. Nihayet tişörtümü kafamdan geçirdiğimde, ellerimle kabaran saçlarımı yatıştırarak kapıyı açtım.

"Dur dur nereye gidiyorsun bu halde?" Dediğinde durduruldum odanın dışına çıkıp ardımdan kapıyı çekecekken.

"Olmamış mı?" Diye mırıldandım, bozulduğumu inkar edemezdim.

Beni bir kez daha süzüp yüzünü buruşturdu "Olmamış tabiiki."

Kapıyı sonuna kadar açıp içeri girdiğinde, yenilgiyle omuzlarımı düşürüp onu takip ettim.

"Genelde patavatsız olduğumu söylerler o yüzden söyleyeceklerime alınma lütfen..." diyerek en baştan uyarısı yaptı. Aslında patavatsız olduğu belli gibiydi, alaylı bir kişiliği vardı. Ama iyi niyetli mi kötü niyetli mi elbette tanımadan anlayamazdım.

Ben onu izlemeye karar verip yatağa oturduğumda az önce dağıttığım kıyafetlerimi kontrol etti.

"Seni şu ezik havasından bir kurtarmamız lazım."

İlk başta ne dediğini anlamadım. Bana söylediğini bile düşünmemiştim, ama memnuniyetsiz bakışlarını üzerimde gezdirdiğinde şokla doğruldum yerimde.

"Ben ezik değilim!"

Bana bakıp öylesine göz devirdi "Elbette değilsin hayatım. Ama ezik havası veriyorsun."

Yatağa yanıma oturup bağdaş kurdu. "Fazla sessiz, her şeyden uzaksın. Böyle olunca kolay lokma gibi görünüyorsun. Öğrenciler dalga geçiyor 'adına kehanet yazılan büyücü bu mu?' diye." Son cümlesinde ağzını büzerek öğrencilerin taklidini yaptı. "Dişini göster millete, nadirende olsa zorbalıklar oluyor. Zayıf görünürsen hedef seçilirsin. Kendine güven. Velihatlarla arkadaşsın, adına yazılmış bir kehanet var, çok güçlüsün. Havandan geçilmemesi lazımken odadan zor çıkartıyoruz."

Söyledikleri aklımda yavaş yavaş yer edindi. Özgüvenimin yerinde olmaması normaldi çünkü ot gibi dümdüz bir hayat yaşamıştım. Sıradan bir kasabada, sıradan bir ailenin sıradan oğlu. Eve giriş çıkış saatlerim belliydi, kimseyle iletişim kurmazdım. Şimdi hayatım baştan sonra bir değişikliğe sürükleniyordu ve hemen buna alışmazdım.

"Çirkin olsan ne giyse yakışmaz diyeceğimde. Hem güzelsin hem yakışıklısın ne bu külkedisinin varoş varoş tavırları? Şunlara bak paçavra resmen, ruhum daraldı." Kendi kendine söylenmeye devam edip kıyafetlerimi etrafa attı.

Tavırlarına kızmak ve gülmek arasında kaldım her şeyimle alay ediyordu ama ilginçtirki kızmıyordum.

Tepki vermediğimde bana döndü ve surat ifade değişti. "Üzüldün mü?" Diye sordu temkinli bir tavırla. "Haddimi aştım sanırım. Kişiliğinide bilmiyorumki, kalp kırmaktan korkan naif birine benziyorsun. Bence sen en iyisi bir sorun yaşadığında bana anlat, ben hallederim." Diyerek sırtımı patpatladı.

Yüzümde tuhaf bir gülümse oluştu. Bir arkadaş grubum olmuş sayılırdı ve birazdan onlarla yemek yiyecektim, bir çoğuna göre sıradan gelsede ben ilk defa yaşayacaktım. Kabullenip destek görmenin bu kadar mutluluk vermesi normal miydi?