"Oğlum onlar oraya değil!"
"Oğlum oraya da değil!"
Berk annesiyle uğraşmayı çok seviyordu, İnat olsun diye verdiği her eşyayı yanlış yere koyuyordu.
Annesinin arkadaşının oğlu askere gittiği için zorla Berkide yanına alıp hazırlık yaptırıyordu, Annesine kıyamazdı.
"Oy benim güzeliiim.."
Dedi, son kelimeyi uzatarak.
Annesinin yanaklarını sıktı, annesi tatlı bir gülüşle elini itti. Hoşuna gidiyordu.
"Berk, bak annecim, canım, sakın beni rezil edecek bir duruma düşürme insanların içinde tamam mı yavrum?" dedi ve devam etti. "Dayak yersin." tekrar tatlı bir gülüş attı oğluna.
Berkin aklında şeytanca fikirler olsada susup annesinin cümlesine kafa salladı. Çünkü odak noktası o değildi.
Kaykaydaki çocuk gelir mi diye düşünüyordu ve bunu düşündüğü içinde kendini öldürmek istiyordu. Ona karşı sempati duyduğundan değil de, ilk defa kavga ettiği birinden nefret edememesindendi bu hırsı..
Adınıda bilmiyordu ki şerefsizin birine sorsun..
Islık çalarak karşı kaldırımdaki mehmeti yanına çağırdı.
"Buyur abim, noldu?"
"Mehmediiim.." dedi gevşek gevşek. Seviyordu bu çocuğu.
"Sana bir şey sorucam, kardeşim."
Mehmet düzgün bir açıklama bekliyordu.
"Şu mahalleye yeni taşınan bebe var ya, Kaykaycı. O gelecek mi biliyon mu?"
Mehmet kafasını olumsuz anlamda sallayınca Berkin içi bi garip olmuştu. Bi daha nerde görüp kavga edecekti acaba?
"Bu çocuğu nerde bulurum?"
Mehmet baya şaşırmıştı çünkü Berk ilk defa birine bir şey soruyordu.
Tabii aralarındaki olaylarıda bildiği için intikam için sorduğunu düşündü.
"Valla abi geçen gün ayşe bunun evinin oraya gitmiş tanışmak için, çocukta kovmuş bunu. Kız baya üzülmüş hatta, öyle duydum.
Ayşeye sor istersen nerde oturuyormuş, bilir."
"Ooo mehmediim sağolasın."
Mehmet 'her zaman abi' der gibi bir bakış atıp tekrardan karşı kaldırıma babasının yanına gitmişti.
Berk eve çıkıp ayakkabılığın yanına koyduğu arabasının anahtarını aldı.
Nereye koyarsa koysun korkudan kimsenin bir şey yapamayacağını bildiği için sorun etmiyordu. Bir gün başına bir iş gelmese iyiydi.
Apartmandan hızlıca inip ayşenin evine doğru yol aldı. Bir kaç dakikalık bir mesafe olduğu için arabaya binmekten vazgeçti.
Biraz yürüyeceği için de ceketinin cebinden sigarasını çıkardı ve çakmağı yakmak için elini sigaraya doğru siper etti.
İçine derin bir nefes çekip yürümeye devam etti.
-
Evinin önüne geldiğinde yol boyunca yaktığı dördüncü sigarasını söndürüp zile bastı.
Kapıyı açan Ayşenin annesi olunca Berk oflayarak konuştu, kadını seviyordu ama Ayşeyi Berk'e istediği için çok konuşuyordu.
"Merhabalaarr teyze, Ayşe evde mi acaba?"
"Höst uşak, sen kimsin!"
"Teyzem ben Berk, tanımadın mı? Sevilin oğlu."
"Uuiiyy Berk uşağum kusura bakma tanıyamadım seni, bekle hemen çağırayım ayşeyi."
Kadın heyecanla üst kata seslendi.
"Ayşe, gel anacım gel!"
Berk biraz bekledikten sonra Ayşenin aşağıya indiğini görünce mutlu oldu.
"Noldu anne?"
"Berk uşağım senle konuşacakmış."
Annesi imalı imalı bir bakış atınca Ayşe 'te Allahım' gibisinden kafasını çevirip Berke döndü.
Nurcan teyze onları tek bırakınca Berk konuşmaya başladı.
"Ayşe direkt giriyorum konuya, sabredemem.."
"Hayırdır ne oldu?"
"Şu kaykaycı çocuk var ya onun evini biliyormuşsun sen, söylesene."
"Ben dün gitmiştimde işi varmış geri döndüm, ne çabuk yayılmış haber."
Berk yalanına gülümsedi, kovdu diyemedi tabii.
"Bugünde gittim ev boştu, tekrar taşındılar herhalde."
Berk üzülmüştü sanki ama bunu kendine yediremiyordu. Zaten gittiğinde oradaysa ne diyeceğinide bilmiyordu.
"Neresi söyle sen, ben bir bakayım."
"İki sokak üstü, şeyma giyimin yanı, Kavga etmeye gitmiyorsun inşallah?."
Berk cevap vermedi, Sadece hayır dercesine kafa salladı eyvallah diyerek yanından gitti.
Arabasını almaya dönüp, öyle evine gidecekti.
