Why do I have a mate?

12. Wolf?

Ik loop achter Michael en Daniel aan naar buiten. Naast me loopt Jurgen, en achter me lopen Collin en Blake. Ik kijk naar beneden als ik over de drempel stap, ik zie hoe de grond veranderd van tapijt naar stenen. Langzaam kijk ik op en ik sta stil als ik het zie.

Ik heb uitzicht op een groot plein, met in het midden een tuin met fontein. Op het plein spelen kinderen met elkaar. Eén kind heeft zijn ogen dicht en is aan het tellen, terwijl de andere kinderen wegrennen en zich verstoppen. Nadat het kind klaar is met tellen, opent hij zijn ogen en gaat hij op zoek naar de kinderen.

In de tuin zitten een paar stellen te picknicken en bij de fontein staan een paar tieners. De stellen hebben het romantisch en gezellig, de tieners zijn druk met elkaar aan het praten en lachen. Het ziet er erg gezellig uit. 

Terwijl ik naar het plein kijk, voel ik me weer vreemd. Ik pak de fles en begin te drinken. De jongens reageren meteen. Michael, Daniel, Collin en Blake vormen een cirkel om Jurgen en mij. Jurgen probeert in mijn ogen te kijken, om te kijken of alles veilig is. Als Jurgen mijn ogen ziet, hapt hij naar adem. De andere vier jongens verstrakken bij het geluid.

'Jurgen, moeten we naar binnen?' Vraagt Michael zakelijk. Jurgen schudt zijn hoofd, maar geeft geen antwoord. Hij blijft in mijn ogen kijken. Ik wil hem zeggen dat hij er mee moet stoppen, maar er komt geen geluid uit mijn keel. In plaats daarvan leg ik mijn hand op zijn borstkas. Jurgen verplaatst zijn blik naar mijn hand.

Ik haal opgelucht adem, bij dat zijn blik op iets anders is gericht. Totdat ik mijn hand voel tintelen. Ik probeer mijn hand terug te trekken, maar het lukt niet. Ik begin in paniek te raken. Ik voel de blikken van alle jongens op me, Jurgen heeft zich ook al weer tot mijn ogen gewend. 

'Sarah, haal diep adem. Dit is normaal. Het is oké. Het is goed. Er gebeurt niets raars. Dit is anders dan de rode oogkleur. Sarah, dit is oké, niets aan de hand. Goedzo, blijf diep ademhalen en ontspan. Probeer je te ontspannen Sarah.' Jurgen probeert me gerust te stellen. Hij blijft zo doorgaan, totdat ik eindelijk wat begin te ontspannen. Ik sluit mijn ogen en probeer mezelf rustig te houden.

Opeens pak ik Jurgens shirt vast. Mijn ogen vliegen open en ik kijk Jurgen angstig aan. 

'Sssh Sarah, het is al goed. Niets aan de hand. Het is normaal. Echt waar. Rustig maar. Probeer je weer te ontspannen.' Ik probeer Jurgens raad weer op te volgen door me te ontspannen en sluit mijn ogen weer. 'Shh goedzo Sarah. Zo gaat het goed. Ontspan. Houd je ogen maar dicht.' 

Opeens voel ik een pijn in mijn nagels van de hand waar ik Jurgens shirt vast heb. Van schrik heb ik zijn shirt niet meer beet, ik raak het alleen nog aan. Mijn palm ligt op Jurgens shirt, omdat ik mijn hand nog steeds niet weg kan trekken. Ik voel een doffe pijn uit mijn nagels komen en het voelt niet prettig.

Ik hoor de jongens naar adem happen. Ik hoor iemand vragen of ze hulp moeten halen, maar diegene houdt al snel zijn mond. Volgens mij zei Jurgens blik al genoeg. Ik houd mijn ogen gesloten en probeer me te ontspannen.

Als ik een scherpe pijn uit mijn nagels voel komen, alsof ze er net uit zijn getrokken, vliegen mijn ogen weer open. Jurgen probeert mijn hand te bedekken met zijn handen, dus ik weet dat er iets aan de hand is. 

De andere jongens happen naar adem als ze mijn ogen zien. Vanuit mijn ooghoeken zie ik dat twee van de vier jongens me aankijken met opengesperde ogen, terwijl de andere twee aan het denken zijn. Ik focus me niet op wie ze zijn, ik probeer mijn hand te zien.

'Laat. Me. Mijn. Hand. Zien.' Zeg ik met moeite. Jurgen kijkt me twijfelachtig aan, maar als hij ziet dat ik vastbesloten ben, haalt hij zijn handen weg. 

Ik schrik.

Understatement van het jaar.

De nagels van mijn hand zijn gegroeid. Maar niet normaal gegroeid. Ze zijn gegroeid en zien eruit alsof ze toebehoren aan een beest. Geschokt bekijk ik mijn nagels.