Meteen nadat ik het had beseft kwam ik weer bij. Maar ik weet niet meer wat ik heb beseft. Ik weet dat het schokkend was. Ik weet dat het mijn leven zou veranderen. Maar ik weet niet meer wat het was.
Ik kijk op en zie de vijf jongens naar me staren. Ze staan nog steeds allemaal in een cirkel om me heen. Ik kijk als eerst in het gezicht van Michael. Hij ziet mijn groene ogen en knikt. Ik kijk naar de volgende jongen, Blake. Hij haalt opgelucht adem en knikt als hij mijn oogkleur ziet. Hetzelfde geldt voor Collin en Daniel. Als laatste kijk ik in de ogen van Tommy. Hij kijkt me ongerust aan. Bezorgd. Waarom zou hij bezorgd over me zijn?
Ik kan niets verzinnen en kijk weg van zijn blik. Ik kijk om me heen en zie dat ik nog steeds buiten ben. Langzaam begin ik de geur weer te ruiken. Nee. Niet nog een keer.
Ik doe wat mij verstandig lijkt, ik ren weg. Ik ren zo hard als ik kan. Ik ren weg van de geur. Totdat ik opeens iets achter me hoor. Ik draai me om, maar blijf rennen. Ik zie de jongens achter me aan rennen. Ik draai me om en ren verder. Ik ren net zolang tot ik in het huis sta.
In het huis loop ik meteen door naar de keuken. Ik zoek de kastjes door en pak een glas. Ik houd het onder de kraan, zodat het gevuld wordt met water. De dichtstbijzijnde stoel ziet er comfortabel uit, dus ik ga erop zitten. Ondertussen zijn de andere jongens ook al binnengekomen. Ze zien me zitten en water drinken. Dan komen ze bij me zitten aan de keukentafel.
Als zij gaan zitten, sta ik net op. De jongens kijken me vragend aan. Ik reageer niet op hun blikken en loop naar de kraan. Ik vul het glas nog een keer en loop naar de tafel. De jongens kijken alsof ze het begrijpen. Naja, voor zover ze het zouden kunnen begrijpen als er opeens een giraffe voor hen zou staan en zou klagen dat een stomend heet kopje koffie koud is als het zijn maag beland.
Als ik wil zitten is mijn glas alweer leeg. Ik sta weer op en loop naar de kraan. Dit keer blijf ik erbij staan. Zo blijf ik een poosje mijn glas bijvullen en leegdrinken.
Als ik eindelijk weer naar de tafel loop, kijken de jongens me vragend aan.
'Ik had dorst.' Vertel ik ze, voordat ik ga zitten. Als ik zit, kijk ik de jongens vragend aan. 'Wat?' Vraag ik ze na een halve minuut. De jongens blijven me nog wat langer bestuderen voordat ze antwoorden.
'Sarah, wat gebeurde er net?' Vraagt Michael serieus. Ik wist dat deze vraag eraan kwam.
'De rode vloeistof, dezelfde waar Richard toen mee kwam.' Deel ik ze mee. Ik denk dat dit genoeg is om te vertellen. Het is in ieder geval de kern. Nu ik weer denk aan Richard, denk ik aan de keren dat ik hem heb ontmoet. Hij lag opeens met mij in bed. Toen riep ik Michael, maar hij kwam niet. In plaats daarvan kwam Collin. Toen Collin Michael riep kwam hij wel. Later lag Richard weer met mij in bed. Toen riep ik Michael, Collin en Blake. Ze kwamen er alle drie heel snel aan. Michael haalde Richard uit het bed en opeens was Richard een wolf. Opeens waren er twee wolven. Die later terugveranderden in Richard en Michael. Dat is vreemd toch?
De jongens hadden me beloofd dat ze al mijn vragen zouden beantwoorden. Of in ieder geval een poging zouden doen. Ik gok dat ze hier wel een verklaring voor hebben, ik bedoel, Michael veranderde in een wolf!
'Weten jullie nog dat jullie me beloofd hadden dat jullie al mijn vragen zouden beantwoorden?' Vraag ik ze, hun gesprek afkappend. De jongens kijken me eerst geïrriteerd aan. Maar die emotie verdwijnt al snel als ze beseffen waar ik op doel.
'Ja, dat weet ik nog. Heb je vragen bedacht?' Vraagt Collin. Ik knik naar hem als antwoord. 'Vraag maar raak!' Zegt hij met een bemoedigende glimlach.
'Waarom veranderden Michael en Richard in wolven?' Vraag ik voorzichtig. Ik houd mijn blik op de uitdrukkingen van de jongens. Ik wil een antwoord. Ik wil proberen te begrijpen wat er allemaal gebeurt. De jongens kijken elkaar aan. Hun ogen worden wazig. Ik kijk naar Tommy, zijn ogen zijn niet wazig. Ik kijk hem vragend aan. Hij kijkt vragend terug. Dan valt me op dat hij een glinstering in zijn ogen heeft. Dezelfde als ik in mijn ogen heb als ik iets van plan ben. Ik heb het op een paar foto's gezien uit mijn jeugd.
JE LEEST
Why do I have a mate?
WerewolfSarah Schouten denkt dat ze een normaal meisje is. Ze weet niet wat er in haar omgeving gebeurt, alleen wat er in haar kamer gebeurt. Ze gaat niet school en niet naar buiten. Ze kan zich niets herinneren van de laatste keer dat ze buiten is geweest...