"හායි..සින්ඩ්‍රොම්.."
ඒ කටහඬ..
මින් යුන්ගි..
ඔව්..මුණ ගැහුණ පළවෙනි වතාවෙම..එයා කතා කරපු වචන දෙක තුන පවා මගෙ හදවතේ නොමැකෙන විදිහට තැන්පත් වෙලා තිබුණ නිසාද මන්දා ඒ මිමිණිල්ලක් වගේ කටහඬත් මට අඳුන ගන්න පුළුවන් වුණා..
මම පිටිපස්සට හැරුණා..
අර පුංචි හිනාව..තොල් අතර රැඳිලා තිබ්බා..
"ඉතින් කොහොමද සින්ඩ්‍රොම්..?"යුන්ගි ඇහුවෙ මං ගාවට කිට්ටු වෙලා..
සින්ඩ්‍රොම්...
දෙයියනේ..ඒ නම..
ඒ නම කොලේජ් එකේ ළමයි මාව විහිළුවට අරගන්න කියන නම..
මම අදහා ගන්න බැරුව එයා දිහා බලාගෙන හිටියා..
ඒත් වෙනදා වගේ අනිත් ළමයි ඒ නම කියද්දි දැනුන අපහසුව මට දැනුනෙ නෑ..මට දැනුනෙ යුන්ගි ඒක සාමාණ්‍යකරණය කරන්න හදන වගක්..
"මොකද ඔහොම බලාගෙන ඉන්නෙ..?එන්න.."හන් ගඟට මුහුණදාලා නිදහස මුහු වෙච්ච හුළඟ විඳිමින් හිටිය මාව යුන්ගි ටිකක් එහාට එක්කගෙන ගියා..
"ඔ-ඔයා..උෆ්..කොහොමද?හික්..උෆ්..ස්ස්..ඒ..නම..හික්..දන්නෙ-උෆ්..වූෆ්.."මම අහද්දි එකපාරටම මගෙ අත මගෙ ඔළුවෙ වදින්න ගත්තා..
යුන්ගි..මගෙ අතින් මෘදු විදිහට අල්ලගත්තා..
"හැමවෙලාවෙම කොලේජ් එකේදි ඔය ඇස් බිමට හැරිලා තියෙනකොට..ඉස්සරහම ඉඳලත් මාව පේන්නෙ කොහොමද ගායොන්?"
YOU ARE READING
Love Syndrome | Yoongi Centric | Completed
Fanfiction"ඔයාගෙ කටහඬ හරි ලස්සනයි.."එයා කිව්වා.. ජීවිතේ පළවෙනිම පාරට.. මම මගේ අසම්පූර්ණ කටහඬ ගැන සතුටු වුණා.. ~Based on Tourette Syndrome ~Pure fictional Min Yoongi Fanfiction
