İşte o an olmaması gereken herşey oldu. Hayatımdaki en büyük şokumu yaşadım.Hayatım gözlerimin önünden geçiyordu. Ne kadarda sıkıcı bi hayata sahipmişim.Herşeyi bi kenara atıp durumuma baktım.Telefonum, telefonum yoktu. Evden çıkarken kol çantama atıp atmadığımı hatırlamak üzere yumruklarımı sıktım.Bi arkadaşım yumruklarımı sıkarsam bazı şeyleri hatırlayacağımı söylemişti.Denedim bir çok kez denedim.Olmadı.En son çare eve gitmemdi.Eve gidersem bizimkilerden benim telefonumu arayıp, açan olmamasını bekleyecektim.Açan olmaması evde olduğu anlamını çağrıştırcak ve ben bir haftalık tatilimi gönül rahatlığı içinde geçirecektim.Yüklendim bacaklarıma. Bir yandanda kendi bedenime hakim olmaya çalışarak emirler veriyordum kendi kendime.Birden kulak inleten o pis iğrenç diyaloglardan duydum arkamdan gelen gruptan.Bu beni oldukça Korkutmuştu.Düzenli nefes alıp veremiyor.Hızlı atan kalbime , korku emri veren beynime söz geçiremiyordum.İstemsiz biçimde gözyaşlarım akmaya başladı.İsyan edip duruyordum ki bak daha kötüsü de var dedi iç sesim.Çünkü ilerlediğim ve tek bildiğim sokak kapkaranlıktı.Çantama asıldım biber spreyi ve elektroşoku elime aldıktan sonra nefesiminde düzene girmesini sağlayacak şekilde ilerlemeye devam ettim.Korkum her adımımda tekrar çoğalıyor ve tekrar istemsizce ağlamaya başlıyordum.Sokak o kadar karanlıktı ki karşıdan kim gelse göremezdim.Ki bu sözümün üzerine bir daha ağzımı açmayacağıma söz verdim.Son hızla artan korkumun üzerine buz gibi donuk bi ses daha eklendi."yeşil gözlü kız, bakıyorum da kaybolmuşa benziyorsun"
ŞİMDİ OKUDUĞUN
NEFRETİMİN AŞKI
Romantik~Adını bile bilmediği, üstelik ona zarar veren bir adamın gözlerine ve sesine aşık olmuş bir kız...~
