𝑰𝒕'𝒔 𝒔𝒂𝒅 𝒃𝒖𝒕 𝒔𝒎𝒊𝒍𝒆 ~ Tokyo Revengers.

11. Bölüm.

Aman Allahım 1,08 bin okunma olmuş! Ben şok, ben iptal. Hayalet okuyucularımda bir oyu eksik görmesinler yia. Neyse neyse hadi bölume geçek.

•-•

Izana korkunç bir kahkaha atmıştı. Sanırım bu sefer cidden kafayı sıyırdı. Aynılarını bende yaşamıştım sonuçta.

Daha beterini...

"Sanırım deliriyor?" Diye fısıldadım. Tam dibimde olan abim ve Kozi Kozi bunu duymuştu. Hafifçe güldüler.

"Kisaki'yi hallettik fakat Hanma?"

"Manyak dörtlüye güveniyorum. Hanma'nın içinden geçeceklerine eminim." Pekâlâ Mikey'in karşısında bu kadar sakin olacağımı hiç düşünmemiştim.

Gözlerimi ona çevirdim. Bana bakıyordu. Sanki gerçek olduğumdan emin olmak istiyormuş gibi beni inceliyordu. Bende onu incelemeye başladım.

Bedeni oldukça çökmüş ve yıpranmış gözüküyordu. Yüzü solmuş ve canlılığını yitirmişti. Göz altları mosmordu. Saçları ise beyaz. Benimki gibi. Ondan pek farkım yoktu aslında.

Onlar o haldeyken ben nasıl rahatça uyuyabilirdim ki? Nasıl gülebilirdim? Hafifçe gülümsedim. Artık hiç kimse bizi ayıramayacaktı.

Her şey bitti.

"Bundan sonra hiç kimse bizi yenemez Izana." Izana korkunç bakışlarını bana çevirdi.

"Çünkü Toman'nın üç lideride birbirlerine kavuştular." Gözleri şaşkınlıkla sonuna kadar açılmıştı. Toman'nın 3. Lideri olmamı beklemiyordu.

"Sikselerde kimse bizi ayıramaz. Kimsenin buna gücü yetmez!" Çok net konuşuyordum.

"Bunu deneyenler oldu..." Göz ucuyla Kisaki'ye baktım.

"Fakat başarısız oldular." Aşırı gaza geliyorum.

"Seninle konuştuğumda, sana bir şey anlatmıştım. Kimsenin bilmediği bir gerçeği. Son sözlerimi hatırlıyormusun?" Izana başını yere eğmişti. Bu hatırlıyorum demekti.

"Peki sen neden Aileni kendinden uzaklaştırmaya çalışıyorsun Izana? Neden onlar senin yanına gelirken, onlara zarar veriyorsun?" Fazlamı sert konuşuyorum acaba? Yok lan hakketti.

"Beni hiç sevmedin mi Abi? Hâlbuki bana geri döneceğini söylemiştin. Neden gelmedin?" Gözlerimi Emma'ya çevirdim. Daha sonrada arkasından bıkkınca gelen Akira'ya. Hafifçe güldüm. Emma'nın çenesine dayanamamıştı.

Izana yere bakan gözlerini Emma'ya çevirdi. Onun burada olmasına beklemiyordu.

Lütfen artık bitsin.

"Neden gelmedin? Ben senin Ailen olurdum. Sana en iyi yemekleri yapar, en iyi şekilde yaşamanı sağlardım Abi. Peki neden gelmedin? Bana söz vermiştin." Izana'nın gözleri doluyordu. Pekâlâ her şeyin kilit noktası sanırım Emma'ydı.

Öyleydi. Bunu başından beri biliyordum.

"Bana cevap ver Abi! Beni neden istemedin! Neden beni öldürmek istedin..." Sona doğru Emma'nın sesi kısılmıştı.

Bak şimdi benimde gözlerim dolmuştu. Çünkü aklıma Eiji gelmişti.

"B-ben, ben..." Oha Izana kekeledi.

Izana gözlerindeki yaşı silip, Emma'ya baktı. İşte şimdi dediklerimi anlıyordu. Göz ucuyla bana baktı. Hafifçe gülümsedim.

"KORKTUM!"