BEYAZ ÖLÜM

İlk Hediyem

Ali'm artık kendine gelmiş normal odaya alınmıştı. Yanına gidecektim ama aklıma doktor hanımın verdiği para geldi. Ali'me bişey almalıydım onu mutlu edecek bişey. Zarfı açtığımda içinde üç yüz TL vardı. Bu para bize bir ay yeterdi hatta artardı bile. Ama şimdi tutumlu olma zamanı değildi. Ali'me güzel bi hediye almalıydım anlamlı bi hediye...
Hastanenin kapısından düşünceli bi şekilde yavaş adımlarla çıktım . Ankara'nın sert ayazı dişlerimi birbirine vurduruyordu. Hediyeyi nerden alıcağıma dair aklımda bişey yoktu ama Ankara'nın en uygun yeri Maltepe pazarıymış. Hastaneyede fazla uzak değildi zaten hemen hemen onbeş dakka yürüdükten sonra girdim pazardan içeri bakındım etrafa anlamsızca.Her tezgahtan sesler yükseliyordu. " Gel abi gel Paris'i , İtalya'yı ayağına getirdik en uygun mallar burda gel. Rihannası,Bradbiti burdan giyinir gelllll gellll."
Bazıları zorla kendilerine doğru çekiştiriyordu hiçbirine gitmek gelmedi içimden yavaş yavaş dolaşırken hafif kirli sakallı saçlarının arasına beyazlar serpilmiş hafif de şişman olan yaşlı bi amca vardı en ücra köşede. Aklıma Osman amca gelmişti yine hüzün sarmıştı beni. Bağırmalardan kendilerine doğru çekiştirmelerinden sıkılmış ücra köşedeki adama hızlı adımlarla gitmeye başlamıştım.
"Selamun aleyküm amcam kolay gele."
Pazarcı Amca " Ve Aleyküm selam benim yeğnim hoş gelmişen."dedi samimi bir şekilde. Amcanın tezgahında çok güzel bi mont dikkatimi çekti. Ali'me de çok yakışırdı. Yırtık olan ayakabısı yerine de yeni bi ayakkabı. Sordum pazarcı amcaya " Ne kadar bu mont ile ayakkabı amca"

"Hadi sana 170 olsun,ha şimdiden söyliyim bu pazarlıklı hali ona göre delikanlı." diyordu hafif bir tebessümle.

"Tamandır be amcam alıyım ben onları güzelde bi paketlersen sana zahmet."

Hediye paketlerini aldıktan sonra Ali'me kavuşmanın sesini duyabilmenin heyecanı ile koşarak gidiyordum hastaneye. Caddenin solundan tam dönerken dikkatimi bi resim çekti evet o resimde duran Adile Naşit'in fotoğrafıydı Ali , Adile abla için benim annem o biliyomusun derdi. Bende yalan söyleme lan hıyar diye takılırdım.Sami abi be ilişme bana ben öyle kendimi avutuyorum derdi.
O fotoğrafıda aldım büyük bir çerçevenin içindeydi koyacak bi yerimiz yoktu,ama Ali'm mutlu olacaktı sonuçta.Otuz TL ödedikten sonra hastaneye doğru yeniden koşmaya başlamıştım. Ankara'nın bu keskin ayazını heyecandan hissetmiyordum bile. Hastaneye gittikten sonra merdivenleri üçer üçer çıkarak bir an önce Ali'me kavuşmak istiyordum.

Tam odasına doğru yönelirken bide ne göriyim ...

( Çok değerli kardeşlerim yorumlarınızı bekliyorum :) )