Ghost Versus Me

Part 4

And the next thing that happened...

We're lowering her.

My tears can't stop. From that moment I've heard na she's in the hospital upto this moment, agos lang ng agos yun luha ko.

It was so fast.

We're just having a conversation through skype. Sabi niya, nanalo daw sila, best presentor daw siya... at uuwi na raw siya.

Why all of a sudden... Why all of a sudden she was taken from us?

Gusto ko pigilan yung pagbababa sa kanya. Gusto ko sampalin yung sarili ko hanggang sa magising ako, kasi hindi ko na kaya yung sakit na nararamdaman ko.

Yung puso ko, parang sinasaksak, dinudurog, winawasak. Sobrang sakit.

"Den, iha." Narinig kong tawag ni mama sakin.

Hindi ko siya magawang lingunin. Nakatingin pa rin ako kay Lei na ngayon ay naibaba na nila ng tuluyan.

"Tara na, iha."

Kahit hihikbi hikbi at patuloy yung agos ng luha ko, kahit paano ay nagawa kong makasagot sa kanya, "Dito po muna ko."

Hinawakan niya yung likod ko at marahan yung hinaplos, "we'll wait for you in the car, okay?"

I didn't answer.

Andun lang ako habang patuloy yun mga lalaki sa pagtatabon ng lupa.

Why did you leave me, Lei?

Hanggang sa bumuhos yung mahinang na ulan.

Umiiyak ka rin ba jan, babe? Tingin ko sa langit habang pilit na kinakausap si Lei sa utak ko.

"Dennise! Dennise!" I heard my mother called from somewhere. Hindi ko siya nililingon at nananatili lang na nakatingin sa langit.

Tapos may yumakap sakin, "iha, halika na. Umuulan na."

...

Two weeks had passed.

Nagstay ako sa bahay namin. I don't want to stay in our room, Lei and I's room sa dorm. Para akong mababaliw nung bumalik ako dun. Everything reminds of her. Every corner, every side of that room, parang nakikita ko siya.

Binigyan ako ng consideration ng professors and coaches and teammates ko to have time to grieve. Kaya lang, it is not for forever.

Darating yun time na I have to go back dahil I have school and I have volleyball. And now is that time. Kailangan ko na bumalik.

Wala naman sakin kung bumagsak na ko or matanggal ako sa varsity. Yung sakit kasi na nararamdaman ko, parang wala ng mas sasakit pa.

But, Lei.

They remind me na it's not Lei wanted to happen to me.

(Few flashbacks...)

"Someday, you'll become a great doctor, babe.." sabi ni Lei sakin nun may nakita kaming isang bata na may sugat at nilapatan ko yun ng first aid.

"Wow, I am really so proud of you!" ,bati naman niya nung nag best player of the game ako on one of our matches.

"In the future, we'll be, Engineer Diaz and Doctor Lazaro..."

Yun yung lagi niyang sinasabi. Sabay ngingiti ng matamis na para bang buhay na buhay yung ideyang yun sa isip niya.

"You cannot let her down, Den. I know she wanted you to reach your dreams..." mom said.

(End of flashbacks)

"Den..." mahinang approach sakin ni Ella. She hugged me tapos sumunod na yung iba.

Andito kami ngayon sa court. Late kasi ako nakabalik ng dorm kaya hindi ko na sila inabutan dun.

Dito na ako dumirecho para makahabol sa training. Kahit na parang ayaw naman makisama ng katawan ko para magtrain. Kaso, eto ang gusto ni Lei para sakin. Malaki ang pangarap niya para sakin. At gagawin ko to para sa kanya.

Kahit ang hirap, kahit sobrang sakit. Kasi kahit dito sa court na to, nakikita ko siya. Yung boses niya, parang naririnig ko. Yung mga running spikes niya, parang navi-visualize ko. Yun ngiti niya, parang kahit saan ako tumingin, andun.

Pinilit kong i-stable yung sarili ko at magfocus sa magiging training.

Nakakita naman ako ng mga bagong muka. At nakita naman ni Ella na napansin ko yung mga yun.

"Bago sila, Den. Galing silang Australia. Last na sila na bago natin." mahina, parang hindi si Ella, na nagpaliwanag.

"Hi, I am Gretchen. Gretchen Ho." Sabi nung isa at lumapit sakin para makipag kamay. Kinuha ko naman yung kamay niya at nakipagkamay.

Nung lumapit na sakin yung isa, nilahad niya rin yung kamay niya sa harap ko, "ikaw ba yung namatayan?" May pagkahambog at walang ka utal-utal niyang bati sakin. Walang expression yng muka niya, pero yun mata niya direchong nakatitig sakin na para bang hindi niya alintana yung sinabi niya.

Nanatili naman akong nakatitig lang sa kanya. At yun kamay ko, nanatiling nakataas dahil sa dapat sana ay pagkakamay namin.

Agad tinakpan nung kaninang nagpakilala sakin, si Gretchen, yung bibig nung tao. At yung iba ko pang teammates, nagulat din at kanya kanya ng saway at tawag sa kanya...

"Alyssa!"

(Sorry it took fourh chapter before I introduced Alyssa. And that's the reason why I added another character, she's gonna die kasi.)