GÖLGE

7.🌼

İyi okumalar ❣️

Asrın ile konuştuktan hemen sonra uyuya kalmıştım. O kadar çok çalışıp yoruluyordum ki kendime hiç vakit ayıramıyordum . Ne görüştüğüm arkadaşlarım vardı, nede sosyal bir çevrem. Evden işe işten eve kendimi anneanneme adamış sıradan bir insanım . Robotlardan tek farkım duygularımın olması sadece.

Kapıdan arda ardına gelen sesle önce umursamasam da daha sonra uyanmak zorunda kaldım. Göz kapaklarım açılmamak için uğraşıyordu sanki ama bu sese daha fazla tahammül edemezdim. Gözlerimi yavaş yavaş araladım odaya göz attığım da hala karanlıktı.

Elimi yanı başımda ki telefonuma uzatıp elime aldım. Ekranı açtığım da ışık önce gözlerimi alsa da biraz bekledikten sonra tekrar ekrana baktım. Saat daha gecenin dörtüydü. Acaba eve hırsız mı girmişti. Sessiz kalıp beni uykumdan uyandıran sesin ne olduğunu anlamaya çalıştım ama hiç ses yoktu.

Bir süre daha bekleyip kulak kesildim ama hiç ses, seda yoktu, galiba bilinç altımın bana oynadığı bir oyundu.  Telefonumu baş ucuma koyup sırt üstü uzandım. Hala deli gibi uykum vardı, aslında bu uykuya olan düşkünlüğüm küçüklüğümden kalmaydı. Annem hep bana çocukluğumun en iyi yanının saatlerce uyumak olduğunu söylerdi. Uykuya olan düşkünlüğüm sonsuza kadar devam edecekti galiba. Gerçi benim için hava hoştu zaten.

Yorganımı üstüme çektim ve rahat bir pozisyon bulup kendimi uykunun kollarına bıraktım ama maalesef uykuya dalmadan yine aynı ses ilişti kulağıma. Artık emindim, evin içinden sesler geliyordu. Yataktan sıçrayıp hemen oturdum. Komodinin üstündeki abajure uzanıp açtım. Bu seslerde neydi öyle.

Kapıdan gelen sesle  hızla başımı o tarafa çevirdim, biri kapımı açmaya çalışıyordu.

Anneannem olamazdı o gece uyuduktan sonra sabaha kadar top patlasa uyanmazdı, acaba  hırsız olabilir miydi?

İçimde gittikçe büyüyen korku yüz gösterirken ne yapacağımı bilmiyordum. Sonra evde hakan abininde olduğu aklıma geldi. Aslında kapıyı hiç kilitleyip uyumazdım ama içimden bir his ona güvenmemem gerektiğini söylüyordu. Kapıyı açmaya çalışan kişi ya o ise.

Kapıyı kilitlemeyi akıl ettiğim için şükrederken, korkudan ne yapacağımı bilmiyordum. Yavaşça yerimden kalktım, hırsız da olabilirdi. Sessiz adımlar atıp kapıya yaklaştım ve yine kapının kolu aşşağıya doğru indirilmeye çalıştı. Belli ki kapının arkasında ki her kimse benim gibi sessiz olmaya çalışıyordu, artık eminim bu kişi anneannem olamazdı.

Ne yapacağımı bilemezken içimdeki korku bütün bedenimi sarmaladı, kapının ardındaki kişi her kimse, gitmeye hiç niyeti yoktu ve bu beni korkutmaya yetiyordu.

Kapının anahtar deliğinden bu kişinin kim olduğuna bakmaya karar verdim, hırsız ise polisi arayacaktım. Aslında küçük bir delikten bunu anlamam biraz zordu ama aklıma başka bir seçenek gelmiyordu. Kapıya sessizce  biraz daha yaklaşıp  diz çöktüm. Daha net görebilmem için anahtarı deliğinden çıkarmam gerekiyordu ama titreyen ellerim ile bunu nasıl yapacağımı bilmiyordum.

Ben bunları düşünürken kapı kilidi hala zorlanıyordu ve anahtar birden yere düştü. Neye uğradığımı şaşırırken yerimden sıçradım ve ağzımdan istemsiz çıkan çığlığım boğazım da takılı kaldı çünkü ağzıma kocaman bir el kapanmış ve beni göğsüne yaslamıştı.

Lanet olsun, buda kimdi. Kollarında deli gibi çırpınırken beni birkaç adım geriye sürükledi. Nefesini boynumda hissettim.

"Şşt korkma ufaklık benim"

Bu oydu, ama onun burda ne işi vardı?
Üstelik buraya nasıl girmişti?
Oda yetmezmiş gibi her başım sıkıştığında yanımda olması nasıl bir tesadüftü.