Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Sokaklarda koştu, ışıklar görüşünü bulanıklaştırdı.
Neden kaçtığını bile bilmiyordu.
Sadece oradan uzaklaşmak zorundaydı.
"Lisa iyi misin?"
"Neye öyle bakıyorsun?"
"Lalisa...?"
Farkına bile varmadan, Itaewon sokaklarında kulüpten çıkmış, kaldırıma çarpıyordu.
Görüşü hâlâ oldukça bulanıktı, nefesini düzenlemeye çalışırken iki büklüm olurken alkol nihayet etkisini göstermeye başlamıştı.
Yere dökülen şarap, fayanslara yayılan zengin kırmızı renk ve gözlerini kırpmadan boş bir ifadeyle ona bakarken parlıyordu.
Lisa kandan nefret ederdi.
"Neden böyle koşmak zorunda kaldım, şimdi kendimi aptal gibi hissediyorum" diye düşündü, yere sertçe baktı.
Bu noktada gerçekte nerede olduğunu bilmediğini fark ettiğinde küfrederek etrafına baktı.
10 dakika içinde ne kadar koşabilirdi? Bu alan o kadar da büyük değildi. Neden kaybolmuştu?
Bu alan şaşırtıcı bir şekilde çok boştu. Çok fazla mağaza yoktu, görünürde bir kişi yoktu. Köpek bile yoktu.
Lisa avuçlarına baktı, titremelerini izledi ve kendine hakim olamazsa on saniye içinde panik atak geçireceğini biliyordu.
Elini cebine soktu ve telefonunu çıkardı, açılması için dua etti. O gece daha önce kapatmıştı, ama zaten düşük bir pil miktarındaydı.
Telefon ekranı aydınlanırken yüz hatları yumuşadı ve yüzüne loş mavi bir parıltı yaydı.
Hepimizin en kötü anları olur ve Lalisa tam o anda tüm hayatı boyunca bunu yaşıyormuş gibi hissetti.
Sinyal Yok diye telefonunun ışığı yanıp söndü ve yeterli değilse, şarj cihazını takmak için bir uyarı verdi.
3%
Hayat daha fazla berbat olamazdı, değil mi?
Telefonu kaldırıma çarpma dürtüsünü bastırdı, ona bakarken sessizce en azından bir kişinin görüş açısında olması için dua etti.
Ay ışığı ağaçların arasından süzülürken, bakışları caddede gezinip hangi yöne geldiğini hatırlamaya çalışarak yolu taradı.
"Yalnız kalmak için çok geç değil mi?"
Lisa'nın gözleri genişledi.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
𝗮𝗳𝗿𝗮𝗶𝗱✓
Fanfiction[jenlisa] Lalisa korkuyordu. Etraf karanlık ve boş. Görüşü bulanık. Burası neden bu kadar boş? Neden o uzakta duruyor? Kırmızı şarap halıların arasından sızıyor. Zengin renk parıldıyor, neredeyse ona kanı hatırlatıyor. Giydiği o güzel kırmızı elbise...
