Gece Ateşi

2. Mahzen Karanlığı

Yakınlarda bulduğum ilk otele girdim. 302 numaralı odayı kiraladım. Oda biraz küçüktü. Bunun için olabildiğince az eşya konulmuştu. Siyah bir başlığı olan çift kişilik bir yatak vardı. Yatağın kenarında ise küçük bir komodin duruyordu. Beyaz duvarlar odanın ferah olmasını sağlamıştı. Balkona çıkan kapının yanına ufak bir masa koymuşlardı.

Evden çıkarken yanıma aldığım çantayı komodinin yanına bıraktım. Sakin adımlarla balkon kapısına doğru yürüdüm. Balkonunu kapısını açıp balkona çıktım. Gökyüzüne çevirdim bakışlarımı. Güneş yerini bulutlara bırakıyor. Karanlık hakim olmaya başlıyordu geceye.

Balkondaki sandalyeye bıraktım kendimi. Arka cebimde olan telefonu alıp sim kartını çıkardım. Ortadan ikiye kırıp avucumun içine aldım. Balkondan dışarı fırlattım. Hala sakince sandalyede oturuyordum.

Dışarıya hiçbir tepki vermiyordum. Oysa içimdeki fırtına hala devam ediyordu. Yağmur yağıyordu içime ama beni kor gibi yakıyordu. Bense fırtınanın ortasında kalmış ne yapacağımı bilemeden öylece bekliyordum. Canım yanıyordu ama dimdik durmaya devam ediyordum. Sert rüzgarlar esiyor tenimi kesiyordu ama hala olduğum yerde durmaya devam ediyordum.

Çocukluğumdan beridir kazanmıştım belki de bu özelliği. Ailemi kaybettiğimde sadece çok ağladığımı hatırlıyorum. Gözyaşları içinde yetimhaneye verilişimi. Ağlamalarımdan bıkan görevliler beni mahzene tıkar orada tek başıma karanlıkta acılar ile boğuşurdum. Artık dökülecek yaşım kalmadığından susar uykuya bırakırdım kendimi. Sessizliğimi farkedince çıkarırlardı beni ordan.

Böyle böyle kafama işlemişlerdi belki de. Yaşım biraz daha ilerleyince duygularımı içime sakladım bu yüzden. İçimde fırtına kopardı da dışarıya bir yağmur damlası sıçratmazdım.

İfadesiz suratımla oturup kitaplara gömerdim kendimi. Evlat edinmek için gelen aileler olurdu. O gün herkes en güzel kıyafetlerini giymeye çalışır gelen aileye kendilerini beğendirtmeye çalışırlardı. Öyle çocuklar varken yanıma gelen hiç bir aile olmamıştı. 17 yaşıma geldiğimde ise kendim ayrıldım yetimhaneden.

Ne zaman duygularımı dışarı vursam o karanlık mahzen, rutubet kokusu peşimi bırakmayan bir hayalet gibi sırtıma bindi. Duygular insanın kendisini öldürmesini sağlayan ilk silahtı.

Ve ben o silahı uzun süre sonra tekrar kendime doğrultmuştum.

Sandalyeden kalkıp içeri geçtim. Üzerimdekileri çıkarırken banyoya doğru yürümeye başladım. Banyonun ışığını açmadan girdim içeri. Küvetin musluğuna uzanıp soğuk tarafa çevirdim. Suyun dolmasını beklerken ayna ile kesişti gözlerim. Mor göz altlarım, kızarık gözlerim ve yorgun bedenim. Çıplak halimle karşımda duruyordum.

Hatalarımla, doğrularımla karşımda duran beden. Yıkılmış harabe bir evi andırıyordu. Gözlerimi kırptığımda ise aynadaki ben değildim.

6 yaşına dönmüş, o gece mahzenden çıkmış halim vardı karşımda. Yine aynı mor göz altları, aynı kızarık gözler ve yine aynı yorgun beden. Küçük suratım acıyı kaldıramıyor gibi bakıyordu. Elini bana uzattı. Sanki onu acılardan kurtarmamı istermiş gibi.

Kafamda o gece ki söz yankılandı bir anda.
Kendi duygularınla kendini vurdun...

Şimşekler çaktı o an etrafımda. Gözlerimi tekrar kırptığımda karşımdaki küçük kız yok olmuştu.
Hayır...

Büyümüştü...

Bedeni büyümüş, olgunlaşmıştı. Boyu uzamış, belki bazı insanlara göre güzel bir kadın olmuştu.
●

Küvet dolduğunda soğuk suya bıraktım kendimi. Vücudum soğuk suyun etkisiyle ufak bir şok yaşasada suyun içinde durmaya devam ettim. Gözlerimi kapatıp vücudumun suya alışmasını bekledim.

Karanlık oda ve soğuk su bana o mahzeni hatırlatıyordu. Bedenim o gece soğuk betonda kavrulmuştu. Karanlıktan hiç bir şeyi göremediğim bir odanın ortaya yerinde duruyordum.
Soğuk su o betonu hatırlatıyordu.

O gecenin ardından duygularımdan vazgeçmiştim. O gecenin ardından adımı Gece yapmıştı yetimhanedekiler.

Tekrar o anı yaşatmak istiyordum belki de kendime. Eski Gece'ye dönmek istiyorumdur belki de.

Gecenin karanlığında aynı soğuk ve kimsesiz hissettiğim anda tekrar vazgeçtim duygularımdan.

🪦

Evet bir bölüm sonu daha uzun süreden sonra bölüm yazmak iyi geldi. Umarım beğenirsiniz.