Sona 7 İmza

KAHKAHA

Az önce ne olmuştu tam olarak bilmiyorum. Kafam öyle bir karışmıştı ki ne düşüneceğimi de bilmiyordum. Yaptığım tek şey elimdeki aynayı çalışma masamın üzerine bırakarak kaçmamdı. Evden çıkarken annem ve babam arkamdan seslenmişlerdi fakat o an tek istediğim şey oradan uzaklaşmak olduğu için dönüp bakmamıştım bile. O an gidebilecek tek yerim Aleda olduğu için kendimi orada buldum. Soluk soluğa kapıyı çalarken zihnimden her şeyi uzaklaştırmaya çalışıyordum.

Aleda: Kim o?
Mina: Benim.
Aleda: Sen kimsin?
Mina: Mina.

Ve sonunda açtı.

Aleda: Mina? Senin bu halin ne böyle? Ellerin titriyor!
Mina: İçeri geçebilir miyim, anlatacağım.
Aleda: Tabii, geç.

İçeri geçtim bir süre etrafı inceledim. Aklımı sanki başka bir şeyle meşgul etmeye çalışıyordum.

Aleda: Mina sen iyi misin?
Mina: Sanırım daha iyiyim.
Aleda: Ne olduğunu anlatmak ister misin? Meraktan çatlayacağım.

Anlatıp anlatmamak konusunda kararsız kaldım. Ama bunu birine söylemek istiyordum, bu kişi de şu an Aleda'dan başkası olamazdı.

Mina: Ben dün sana geldikten sonra eve dönüyordum. Yolda yürürken telefonum elimden düştü. Alırken az ilerisinde duran kırık bir ayna ilgimi çekti ve parçaları ile birlikte toparlayıp eve götürdüm.
Aleda: Niye yolda bulduğun kırık bir aynayı alıyorsun ki?
Mina: Bilmiyorum almam gerektiğini hissettim. Neyse. Bugün okuldan geldikten sonra tekrar gözüme çarptı. Zaten okulda da sürekli aklımdaydı. Parçalarını bir araya getirip yapıştırıcı bulmaya gittim. Geldiğimde ise ayna hiç kırılmamış gibiydi. Ve ayna da garip bir yansıma belirdi. Korktum, sonrasında zaten kendimi burada buldum.

Aleda bir süre yüzüme tepkisizce baktı. Sonrasında ise kahkahayı patlattı.

Aleda: Sen ahahah şimdi gittin yolda bulduğun kırık bir aynayı aldın sonra ayna birden kendi kendine tamamlandı mı? Ahaha Mina sen iyi misin? Arkandaki yansıma muhtemelen annendir hiç bakmadın mı arkana?

Şimdi tepkisizce bakma sırası bendeydi. Bu halimi gördüğü hâlde karşıma geçip kahkahalarla gülmüştü. Ne diyebilirdim ki?

Mina: Bugün çok yorgundum sanırım o yüzden de yanlış gördüm. Eve gidip dinlensem iyi olacak. Okulda görüşürüz.

  Arkamda hâla kahkaha atmakta olan Aleda'yı bırakıp eve doğru yol aldım. Resmen benimle dalga geçmişti. Zaten ona neden anlatmıştım ki? Ne bekliyordum beni dinleyip teselli edeceğini mi? Ah Mina, kendi dışında kimseyi umursamayan Aleda'dan bahsediyoruz.
Evin sapağına girdiğimde annem evin hemen önünde duruyordu. Beni gördüğü gibi koşturmaya başladı. Yanıma geldiğinde ise bağırmaya başladı.

Anne: Sen ne yapmaya çalışıyorsun! Ben burada ne kadar endişelendim biliyor musun?!
Mina: Anneci-

Daha cümlemi tamamlamama izin vermeden yanağımda bir yanma hissettim. Evet annem bana vurmuştu! İstemsizce gözümden yaşlar akmaya başladı. Arkamı döndüm tam gidecektim ki annem kolumu tutup sürüklemeye başladı. Dışarıda insanlar bize bakıyordu ama bu annemin umrunda bile değildi. Eve girdiğimizde annemin siniri hâla geçmemişti.

Anne: Telefonunu ver!
Mina: Telefonum odamda.
Anne: Git ve telefonunu getir!

Annem kolumu bıraktığı gibi ağlayarak odama geçtim ve telefonumu aradım. Daha telefonumun nerede olduğunu bile bilmiyordum ama annem her zaman ki gibi elimden telefonu alarak bütün sorunu çözdüğüne inanacaktı. Aşağı inip telefonumu masanın üzerine bıraktım ve yukarı çıktım. Öylesine bitiktim ki odama girdiğim gibi yaptığım tek şey örtümün altına girip uyumaktı.

•

"SEN!" tık... tık... "SEN!"

Gözlerimi kırpıştırdım. Bir yerden boğuk bir ses geliyordu. Sanki seslenen kişi birinden yardım istiyordu. Ama uykum öylesine vardı ki bu yüzden bilincim gidip geliyor gibiydi.

tık... tık... "SEN!" tık...

Ses öylesine rahatsız edici bir şekilde devam ediyordu ki kalkıp ne olduğunu sorgulayasım geldi. Odamdaydım nereden ses gelebilirdi ki? BİR DAKİKA! BEN ODAMDA MIYDIM ŞU AN?!