انزوا همراهیست که همیشگی هایش به انزجار ختم می شود پیوند این دو دوست نا گسستنیست کما آن که پیوند میان ترس و ترحم نیز از این الگو پی روی می کند
انزجار آوردنده انزوا می شود و ترحم دیگری زمیمه ای بر شروع یک ترس
انزوا زیباست او درخشنده و خاص است حتی اگر این درخشندگی در کلمات انسانی ترسناک باشد همان گونه که انزجار یک ترحم است رابطه ای نا نوشته میان این کلمات نهفته مانده
که نگاه ساده آدمی نمی تواند ماز سل شمایلش را حل نماید
قانونی نانوشته
ترحم انزجار است و انزوا ترس
از همین رو هم پسرک در یک انزوای خاص به سر می برد تمامی سال های سپری شده به همین شکل گذشته بود
جونگکوک گرم و مهربون نبود علاقه ای به برقراری ارتباط نداشت و پشتوانه های محکمش ایجاب می کردن مدیر و ناظمی بهش سخت گیری نکنه
اون یک ممتاز بود
بدون نیاز به همایت کسی جونگکوک به تنهایی ممتاز بود کلاس های ریاضی خسته کننده بودن اما اون همچنان یک شاگرد موفق درش بود علاقش به فیزیک کم اما قابل ستایش بود اما در این بین علاقه شدید پسرک به هنر زیست شناسی مثال زدنی بود
کلاسی که هیچ وقت از دستش نمی داد
به تنهایی پشت میزش می نشست
نت های درسیش رو می نوشت و در صورت لزوم پاسخ سوالات رو می داد اما جمله اضافه ای از دهانش خارج نمی شد
درس بعدی که آموخته بود
« نیازی نداری همه رو آدم حساب کنی فقط نقاط مهم بازی رو هایلات کن »
جونگکوک به این تنهایی در محیط بیرون عادت کرده بود مشکلی هم باهاش نداشت اون دنیای بزرگ تری توی ذهن خودش داشت چه نیازی به بقیه بود ؟
شاید اوایل توجهی نسیبش می شد اما رفته رفته بچه های کلاس هم یاد گرفتن کاری به پسرک مرموز کنار پنجره با هندزفری های توی گوشش و هودی سیاه رنگش نداشته باشن
همه چیز در آرامش خودش بود
زنگ فیزیک به تازگی پایان یافته بود و جونگکوک برای زدن آبی به صورتش کلاس رو ترک کرده بود به قرص هاش نیاز داشت وگرنه خوابیدن غیر ممکن بود اما ارباب منعش کرده بود
چه راهی وجود داشت ؟
ارباب صدای فریاد ها و ناله های دردمندش توی خواب رو نشنیده بود ؟ ارباب کابوس نمی دید ؟
از آینه به خودش خیره شد
چشم هاش کمی سرخ بود و بخاطر برخورد آب یخ با صورتش مژه هاش به هم چسبیده بودن قسمت هایی از جلوی موهاش نمناک شده بودن و جونگکوک هیچ ایده ای نداشت چطور می خواد زنگ بعد رو سر کلاس ورزش حاضر بشه
YOU ARE READING
VALDEMAR
Fanfictionخدا دنبال الهه ای می گشت که نقص هاش رو به شکوفه شکفته تبدیل کنه هیچ خالقی بجز خودش نبود اون یکتا بود پس خودش باید برای خلق الهه اش دست به کار می شد برای پسرک جنون توقف ناپذير بود زیبایی اون رنگ خاص با بوی کمی تیز آهن و مزه شورش اما آدمی محک...
