ဦးကို မုန်းခွင့်ရချင်တယ်.../ဦးကို မုန္းခြင့္ရခ်င္တယ္...[Completed]

Part(7)

          အပိုင်း(၇)

"ဖြန်း..."

စည်းက စံအိမ်မှာရှိတဲ့သသကို ရှင်းပြဖို့ပြန်လာပေမဲ့ သသကသူ့ကိုတွေ့တွေ့ချင်း သူရဲ့ပါးကိုရိုက်သည်။

ပြီးတော့ ကြည့်လာတဲ့အကြည့်တွေမှာ နာကျည်းစိတ်တို့ပြည့်နှက်နေလျက်...

"သသ..."

"ဘာလို့ လူတစ်ယောက်ကို အလွယ်တကူ‌သေနတ်နဲ့ ပစ်ဖို့အမိန့်ပေးရက်ရတာလဲ...ဦးအတွက် အဲ့လူက အဖိုးမတန်ပေမဲ့ သမီးအတွက် အရမ်းအဖိုးတန်တယ် သိရဲ့လား...ဦးကို ကောင်းတယ်လို့တွေးမိခဲ့တာ အရမ်းမှားတယ် ဦးက အမြဲတမ်းအတ္တဆန်တဲ့သူပဲ..."

သသရဲ့စကားကြောင့် စည်း ဖြေရှင်းဖို့စကားတွေက ‌ထွက်မလာတော့...

"အဟက် အခုတောင် ပြန်ရိုက်ချင်နေတဲ့ပုံစံပဲ ရိုက်လိုက်ပါ သနားစရာမလိုဘူး...ဦးကတစ်ချက်ဆို သမီးကနှစ်ချက်ပဲ..."

"မင်းဘက်ကအဲ့လိုတွေးနေရင် အဲ့လိုမှတ်ယူလိုက် ဘာမှရှင်းပြနေစရာမလိုဘူး ဟုတ်တယ် ကိုယ် ပစ်ဖို့အမိန့်ပေးခဲ့တာ ကျေနပ်ပြီလား..."

စည်းစကားကြောင့် သသစိတ်တိုစွာ လက်ကို မြှောက်လိုက်ပေမဲ့ စည်းပါးပေါ်မကျလာခင်မှာ စည်းသသရဲ့လက်ကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်သည်။

"အခွင့်အရေးပေးထားတယ်ဆိုပြီး လုပ်ချင်ရာမလုပ်နဲ့ အခွင့်အရေးပေးတာကလည်း အကန့်အသတ်ရှိတယ်...အိမ်မက်သခင်...စည်းချက်ညီညာက သူ့အားနည်းချက်ကို လူသိမခံဘဲ ဖျောက်ပစ်တတ်တယ်..."

"သမီးကို သတ်မယ်ဆို သတ်လိုက်...ဦး သမီးကို မသတ်ရင် ဦးကို သမီးသတ်မှာ...နှစ်ယောက်လုံးမုန်းနေတာ တစ်ယောက်ကတော့ ခွဲခွါသွားရမှာပေါ့...သတ်ဖို့ အမိန့်ပေးလိုက်..."

စည်းစိတ်တိုနေတာသိရက်နဲ့ သသကလည်းရွှဲ့ကာပြောတော့ စည်းသသရဲ့ပုခုံးကို တင်းတင်းကြပ်ကြပ်ဖိကိုင်သည်။

"အဟွန်း မင်းကိုသတ်ချင်ရင် လွယ်လွယ်လေး အိမ်မက်သခင်...ဒါပေမဲ့ ငါက မင်းရော မင်းအစ်ကိုရောကို နာနာကျင်ကျင်နဲ့ခံစားစေချင်တာ...ဘာလို့ မင်းကို မီးထဲကနေကယ်ခဲ့တာလဲသိလား မင်းမိဘတွေမင်းရှေ့မှာ သေသွားတာကို မြင်စေချင်တာ...အဲ့ဒီနာကျင်မှုက သေမလောက်နာကျင်တယ်ဆိုတာ သိစေချင်လို့ပဲ...မင်းမိသားစုကိုမုန်းတဲ့အမုန်းတွေက မင်းမိဘတွေကိုရှို့ခဲ့ရတဲ့မီးထက် အဆပေါင်းများစွာ ပိုကြီးတယ် ဖြစ်နိုင်ရင် ဒီထက်ရက်စက်တဲ့နည်းလမ်းသုံးချင်တာ...ဒါပေမဲ့ မင်းကြောင့်..."