6.4(Z)

497 114 2
                                    


သူတစ္ဖန္နိုးလာေတာ့ ပထမဆုံး သူ႕ဖုန္းကို ေခၚထားတာရွိမရွိ စစ္ၾကည့္လိုက္ေပမဲ့ ဘာတစ္ခုမွ မေတြ႕ရေတာ့ သူစိတ္ပ်က္သြားသည္။ဆိုလိုတာက ရီဟြိုင္မွာ ဘာမွေျပာင္းလဲမႈမရွိဘူးေပါ့......

တကယ္ေတာ့ ခ်န္လီေကာရဲ႕ အိပ္ခ်ိန္က၃နာရီသာၾကာခဲ့သည္။သူနိုးထလာေတာ့ အရင္ကေလာက္လည္း ေမာပန္းမေနေပ။ သူက သူ႕အဝတ္အစားေတြကို လဲလိုက္ၿပီး ေဆး႐ုံကို ျပန္ထြက္လာခဲ့သည္။

ေဆး႐ုံကုတင္ေပၚမွာ ရွန္းယိုလင္က သူမဖုန္းကို ကလိေနခဲ့သည္။

သူမအေဖလာတာ ျမင္ေတာ့ ေမးလာသည္။

"အေဖ စားၿပီးၿပီလား???"

အဲဒီအခ်ိန္မွ သူဘာမွမစားရေသးတာ ခ်န္လီေကာ သတိရသြားသည္။

ခ်န္လီေကာရဲ႕ မ်က္ႏွာအမူအရာကိုၾကည့္တာနဲ႕
သူမအေဖဘာမွမစားရေသးမွန္း သိသာသည္။
"တစ္ခုခု အရင္သြားစားလိုက္ဦး၊သမီးဒီမွာရွိတယ္"

တံခါးဝမွာ ကိုယ္ရံေတာ္ႏွစ္ေယာက္ ရွိေနတုန္းပင္ျဖစ္သည္။ထို႔ေၾကာင့္ ကုတင္ကိုေ႐ႊ႕တာ ပစၥည္းေတြသယ္တာအတြက္ စိတ္ပူစရာမရွိ.....

"စားခ်င္စိတ္ မရွိဘူး"

သို႔ေသာ္လည္း ရွန္းယိုလင္က သူမအေဖရဲ႕ကုတ္အကၤ်ီအနားစကို ျပဳျပင္ေပးလိုက္ၿပီး ကေလးတစ္ေယာက္ကို ေခ်ာ့ျမႇူသလိုေျပာလာသည္။

"အေဖ ျမန္ျမန္ သြားစားလိုက္ပါ၊အစ္ကိုရီသက္သာလာၿပီး အေဖျပန္လဲသြားရင္လည္း မေကာင္းဘူးေလ"

ခ်န္လီေကာက သူ႕သမီးရဲ႕စကားကို ၾကားေတာ့
ၿပဳံးျပလာၿပီး

"ယိုလင္ေလးက ရင့္က်က္လာၿပီပဲ"ဟု ေျပာလာသည္။

"သမီးက အရင္ကတည္းက ရင့္က်က္ၿပီးသားပါ၊အေဖသာ သမီးကို ကေလးတစ္ေယာက္လို ဆက္ဆံေနတာ"

ခ်န္လီေကာက သူမနဲ႕ ၿပိဳင္ျငင္းမေနေတာ့ဘဲ တစ္ခုခုစားရန္ အျပင္သို႔ ထြက္သြားေလသည္။

သူျပန္လာေတာ့ ရီဟြိုင္ကို စစ္ေဆးဖို႔ ေခၚသြားၾကၿပီျဖစ္သည္။ အခုတစ္ႀကိမ္က သူ႕ေခါင္းကို စစ္ေဆးမွာျဖစ္သည္။ ရွန္းယိုလင္က အျပင္ဘက္မွာ ေစာင့္ေနရင္း စိုးရိမ္ပူပန္ေနသည္။

Perfect Destiny Arc7 မြန်မာဘာသာပြန်Tempat cerita menjadi hidup. Temukan sekarang