''မင္းက သိပ္မာနႀကီးတာပဲ''
''႐ွင္ ဘယ္လိုေျပာေျပာ ကြၽန္မ မလိုက္ႏိုင္ဘူး''
အေဖနဲ႔အေမနဲ႔ စကားအေခ်အတင္ေျပာေနတာကို
ဘတ္ဟြၽန္း ၾကည့္ေနမိသည္
''ကိုယ့္ကို မယုံတာလား''
''မဟုတ္ဘူး ကြၽန္မ ကိုယ့္ကိုယ္ကို မယုံတာ''
''အရင္က ခဏပဲ ေနခဲ့တာဆိုေတာ့
အေမတို႔က မင္းအေၾကာင္းကို မသိလိုက္လို႔ပါ မိန္းမရာ
ကိုယ့္မိန္းမက အိမ္မႈကိစၥဆိုလည္း ႏိုင္နင္းလိုက္တာမွ
ဟင္းခ်က္လက္ရာကအစ အျပစ္ေျပာစရာမ႐ွိ''
''အျပစ္ေျပာစရာမ႐ွိလည္း
ကြၽန္မကို အသိအမွတ္ျပဳၾကတာမွမဟုတ္တာ''
ဘတ္ဟြၽန္းအေဖက သက္ျပင္းခ်လိုက္ရင္း
''အၿပီးသြားေနမွာမွ မဟုတ္တာ မိန္းမရာ''
အေဖက ေျပာေနရင္းမွ ဘတ္ဟြၽန္းကို
သတိရသြားဟန္ျဖင့္ ဘတ္ဟြၽန္းဘက္ကို လွည့္လာၿပီး
''အေဖတို႔ ရန္ျဖစ္ေနတာ မဟုတ္ဘူးေနာ္ သားေလး''
ဘတ္ဟြၽန္း မ်က္လုံးေလးပိတ္ေနေအာင္ ရယ္ျပလိုက္ရင္း
''သား သိပါတယ္ အေဖ''
ဘတ္ဟြၽန္းအျပဳံးတို႔ကို ျမင္လိုက္ရလို႔ထင္သည္
အေမကလည္း မ်က္ႏွာတင္းေနရာမွ ေလ်ာ့သြားေတာ့
ဘတ္ဟြၽန္းအေဖလည္း အားတက္သြားၿပီး
''သားကလည္း ေက်ာင္းစတက္ရေတာ့မွာ
ဟိုမွာက ပိုအဆင္ေျပတယ္ေလ မိန္းမရဲ႕''
''ကြၽန္မကေတာ့ မလိုက္ႏိုင္ဘူး သား လိုက္ရင္ ထည့္လိုက္မယ္''
ေခါင္းစဥ္ေျပာင္းၿပီး ေခၚေပမယ့္ အလုပ္မျဖစ္ေသာေၾကာင့္
အေဖ့ရဲ႕ က်စ္ခနဲ စုတ္သပ္သံ ထြက္လာသည္
အေမကလည္း ဘာမွျပန္မေျပာေသာေၾကာင့္
ဧည့္ခန္းထဲတြင္ တိတ္ဆိတ္သြားသည္
ဘတ္ဟြၽန္းကေတာ့ အေဖ နဲ႔ အေမ့ကို တစ္လွည့္စီ ေငးလို႔
ထို႔ေနာက္ အေဖက စိတ္ေလ်ာ့လိုက္ဟန္ျဖင့္
ဘတ္ဟြၽန္းဘက္သို႔ လွည့္လာသည္
''သားေလး ဘိုးဘိုး နဲ႔ ဘြားဘြား ႐ွိတဲ့ ၿမိဳ႕ကို သိတယ္မလား''
