''ဘတ္ဟြၽန္းေရာ''
ညက ဘတ္ဟြၽန္း စိတ္ဆိုးေျပသြားေတာ့ ခ်န္းေယာလ္လည္း ေလးပင္ေနတဲ့စိတ္ခံစားေတြမ႐ွိေတာ့ဘူး
ဒါေၾကာင့္ ညက ေကာင္းေကာင္း အိပ္ေပ်ာ္ခဲ့တယ္
မနက္က် ဘတ္ဟြၽန္းကို ထပ္ေခ်ာ့ဖို႔ အစီအစဥ္႐ွိၿပီးသား
ဒါေပမဲ့ ဘတ္ဟြၽန္းက ထိုင္ခုံမွာ ႐ွိမေန။
''ဟြၽန္းနီးရယ္ ႐ုံးခန္းကို သြားတယ္
ဘာလဲ နင္တို႔ ထပ္ၿပီး စိတ္ေကာက္ၾကျပန္ၿပီလား''
''မေကာက္ပါဘူး ငါ ညက ေခ်ာ့ၿပီးၿပီ''
''ေၾသာ္ ေခ်ာ့ၿပီးၿပီဆိုေတာ့ ထပ္ေကာက္ေသးတဲ့
သေဘာေပါ့ ညေနက ငါျပန္တဲ့အထိ အေကာင္းပါ ဘာထပ္ျဖစ္တာလဲ''
''ဒီလိုပဲ အခ်စ္စမ္းတာပါ''
ဂ်ီနာက ခ်န္းေယာလ္ရဲ႕ မ်က္ႏွာေျပာင္မႈႀကီးကို အံ့ၾသလ်က္
သူ မလို႔ ဒီလိုစကားေတြကို မ်က္ႏွာတစ္ခ်က္ မပ်က္ပဲ ေျပာႏိုင္တယ္။
''ဘာ အခ်စ္စမ္းတာလဲ''
''အာ ဘာဟုတ္ဝူး''
ဂိုဏ္းခ်ဳပ္ႀကီးေရာက္လာၿပီ။
ဂိုဏ္းခ်ဳပ္ႀကီးကိုေတာ့ ခ်န္းေယာလ္ ေၾကာက္တယ္ေလ
ထပ္စိတ္ဆိုးေစလို႔မျဖစ္။
ထိုင္ခုံမွာ ထိုင္ၿပီးၿပီျဖစ္တဲ့ ဘတ္ဟြၽန္းကို ခိုးၾကည့္လိုက္ေတာ့
ပုံမွန္ မ်က္ႏွာထားျဖင့္သာ
''ဘတ္ဟြၽန္း စိတ္ဆိုးေနေသးလား''
''ဘာဆိုးစရာ႐ွိလဲ best friendေတြပဲဟာ
ေအးေဆးေပါ့''
မ်က္ႏွာထားအေျပာင္းအလဲမ႐ွိပဲ ဘတ္ဟြၽန္းက ေျပာတယ္
ဒါေပမဲ့ ေန႔ဝက္ၾကာေတာ့ ဘတ္ဟြၽန္းရဲ႕ ေအးေဆးေပါ့ဆိုတဲ့စကားက တကယ္ မေအးေဆးတာကို ခ်န္းေယာလ္ ခံစားမိလာတယ္။
''ဘတ္ဟြၽန္း စိတ္ဆိုးေနေသးလား''
''မဆိုးပါဘူးဆို ဘယ္လိုျဖစ္လို႔ ခဏခဏ လာေမးေနတာလဲ''
''မင္း စိတ္ဆိုးေနတယ္လို႔ ခံစားေနရတယ္''
ဘတ္ဟြၽန္းက ဖတ္ေနတဲ့ စာအုပ္ကေန အၾကည့္လႊဲ၊
လက္ထဲက ခဲတံကိုပါ ေဘးမွာခ်ၿပီး
ခ်န္းေယာလ္ဘက္ကို လွည့္ထိုင္လိုက္တယ္။
