MİA

6.Bölüm:Yol.

6.Bölüm.Yol.

Bölüm şarkıları: Belkıs Özener~Hayat sevince güzel, Lia Shine~Aden, Sezen Aksu~Ünzile, Sezen Aksu~Kurşuni Renkler.

Hani bazen yaşadığınız şey rüya gibi gelir ya, tam şu an onu yaşıyordum. Bir kaç ay önce benim için rüya gibi gelen bir şeyi şu an yaşıyordum. Bir kaç ay önce bana eğer biri burdan kurtulacaksın deseydi ona sadece gülümserdim. Ama şimdi gerçek oluyordu. Saçlarımdan sürüklendiğim merdivenlerden iniyordum şimdi. Küçücük sebepler için dayak yediğim salona baktım, saçlarımın kesildiği salona. Babam en çok saçlarımı severdi. Şimdi eğer kızının saçlarından sürüklendiğini bilseydi ne hissederdi? Beni kurtarmaya çalışırmıydı? Peki annem. Saçlarımı kendi elleriyle özenle tarayan annem? Sabırla kuruttuğu saçlarımın bir canavar tarafından hiç acımadan kesildiğini görseydi ne hissederdi? Bakışlarım mutfağa kaydı. Ocağı gördüm. Beni yüzümü yakmakla tehdit ettiği ocağa baktım. Mutfak kapısına yakınlaştım. Son kez o mutfağa bakıp kapıyı kapattım.

Dış kapıya doğru yürüdüm. Kapıyı açtım ve dışarıda beni bekleyen insanlara baktım. Benim yüzümden kızı, torunu ve damadı ölüm tehlikesi yaşayan Sevda ablaya baktım. Beni suçluyor muydu hiç? Amire kaydı gözlerim. Benim yüzümden tek varlığı olan kardeşini kaybetme korkusu yaşayan Amire. Peki o beni suçluyor muydu? Onları burda bırakıp gittiğim için bana kızarlar mı?

Adımlarımı onlara doğru attım. Sevda ablaya sarıldım "Lütfen beni affet abla" dedim sessizce. Affeder miydi bilemem. Ama keşke affetseydi. Sevda abladan ayrılıp Amire sarıldım. "Çok özür dilerim." dedim yine sessizce. Ama Amir beni duymuştu "Niye seni affedeyim? Bir suçun mu var biz mi bilmiyoruz?" Sanki konuşmasam da beni anlıyordu. "Kendin için çok güzel bir hayat kur tamam mı? Emiri de alıp restoranına geleceğiz. Hatta Sevda abla ve çocuklarını da. O zaman da seni böyle görmek istemiyorum. Anlaştık mı?" dedi. Emirden bahsedince gözleri dolmuştu. "Anlaştık." dedim ve ondan ayrıldım.

Bakışlarım beni burdan kurtaran adama kaydı. Ona doğru yürüdüm ve elimi uzattım. O da elini uzattı ve sadece tokalaştık. "Aliyeye dikkat et. Çocuğunuz olana kadar da ona olanları anlattma. Çocuk olunca da ziyaretime gelin. Merak ederim ben." dedim. Aliye benim tek arkadaşımdı. Hiç bir şeyden haberi olmadan, bilmeden bana çok yardımcı olmuştu. Ona çok şey borçluydum.

"Elbette getiririm. Vardığında haber ver. Tamam mı?" dedi. Nasıl hiç bir şey olamamış gibi davrana biliyordu? "O kadar delirmedim daha." dedim bende.
Arabaya doğru yürüdüm kapıyı açıp son kez arkama baktım. Bu eve nasıl geldiğini hatırladım. Şimdi nasıl çıkıyordum. Sevda ablaya baktım. Ağlıyordu yine. Arabanın sürücü koltuğuna oturdum. Çantamı diğer koltuğa atıp kapiyi kapattım. Arabayı çalıştırıp bakışlarımı ön cama çevirdim. Şu ana kadar gözlerimin dolduğunu hissetmemiştim ama şimdi her yer çok bulanık gözüküyordu. Arabayı çalıştırdım ve bahçeden çıktım. Son kez.

Bu bahçede çok ağlamıştım. Yine saçlarımdan sürüklenmiştim bu bahçede. Dayak yemiştim. Şiddet görmüştüm. Çok ağlamıştım ama sesimi kimse duymamıştı. Duyamazdılar. Sesi çıkanları duymuyorlardı beni mi duyacaklardı? Sokağın ortasında şiddet gören kadınlara yardım etmeyenler bana mı yardım edecekti? Çocuğunun gözleri önünde boğazı kesilerek ölen Emine Bulut'a yardım etmeyenler bana mı yardım edeceklerdi? Televizyonda her kadın cinayeti gördüklerinde kanalı değiştirenler mi bana yardım edeceklerdi? Tecavüze uğrayan kadına "hakketmiştir" diyenler mi bana yardım edeceklerdi? Hayır. Onlar önce kendilerine yardım etmelilerdi. Kötü kalplerine birazcıkta olsa iyilik katmalılar.

Bahçeden çıktım. Dikiz aynasından son kez arkama baktım. Sevda abla surahiden su döküyordu. Amir el sallıyordu. Mehti ise yüzünü yere eğmişti. Suçunu kabul edermişcesine. Önüme döndüm ve arabayı kullanmaya devam ettim. Yeni hayatım başlıyordu.