The Last Warrior Killer [COMPLETED]

JOURNEY 2

Ikalawang Paglalakbay:
The Assassin Hunters

[ Jaiyana’s Point of View ]

Kagaya nga ng sinabi no’ng matandang ermitanyo ay daglian kaming naglayag papunta sa islang tinutukoy niya. Mataman ko siyang tinititigan habang nagsasagwan ito sa bangka na syempre binili ko.

Wala raw kasi siyang pera na pambili at pinagkamalan pa niya akong mayaman, kaya ako na lang din ’yung kusang nagbayad no’ng bangka na siyang gamit namin ngayon.

“Maui, iyon ang pangalan ko at hindi ako ermitanyo ha.”

“Ha?” wala sa wisyo kong reaksyon sa tinuran nito.

Paano niya nalaman ang nasa isip ko? Ay sandali nga, nasabi ko ba iyon sa kaniya kanina?

“Halata sa mukha mong pinag-iisipan mo akong matanda. Hindi ako matanda ’gaya ng sinasabi nila. Baka nga kaedad mo lang ako, e.” depensa pa nito sa akin.

“Ah...” ani ko saka tumango at panandaliang tumingin sa maaliwalas na ulap na ngayon ay nakakalat sa buong kalangitan. Ilang minuto lang ay nagsalita muli si Maui.

“Ikaw? Anong pangalan mo?” baling muli sa akin ng kasama ko dahilan upang saglit ko ring tiningnan ang kasalukuyang puwesto nito.

“Jaiyana,” tipid kong tugon saka tumingin sa kalmadong alon ng karagatan.

“Saang tribo ka naman nabibilang?”

“Mas mabuting huwag mo na lang tanungin kung gusto mo pang mabuhay,” malamig kong sabi nang hindi tumitingin sa kaniya.

“Eh? Hindi ka naman siguro galing sa Ebba Tribe ‘di ba?”

“Hindi,” tugon ko rito.

Sila nga ang aking pinakadahilan kung bakit ako nagagalit sa mundong ginagalawan ko ngayon, e.

Mas lalo akong naiinis kapag naalala ko kung anong klaseng pamahalaan ang namamahala sa amin sa kasalukuyan. Hindi ko sila mapapatawad sa ginawa nila sa bayan ko.

“Grabe, ang ganda mo kausap. Isang tanong, isang sagot,” komento ni Maui sa paraan ko ng pakikipag-usap sa kaniya.

“Ganoon naman dapat, hindi ba?” balik-tanong ko sa kaniya. Nakita ko namang pansamantalang tumango ito sabay iling sa gawi ko.

“Oo pero sana hinahabaan mo naman sagot mo para kunwari nagkukuwentuhan tayo, ano?” sarkastikong aniya dahilan para tumagilid ang mukha kong napatingin sa itsura niyang mukhang nagtataray na biik.

Malusog kasi siya— ay este. . . itong pangangatawan niya, kasi medyo malaman ito na sakto lang din naman sa kaniya. Matikas siya at hindi kagaya ng ibang lalaki, kapansin-pansin na wala itong kahit na anong tattoo sa katawan.

Katamtaman lamang ang kaniyang tangkad, hindi kulubot ang kaniyang kulay tsokolateng kutis, parang in-born naman itong pagkakulot ng buhok niyang itim ang kulay tsaka, nakabalot siya ng kulay lila na kapang may hood pa.

Makapal ang dalawa nitong kilay, matangos ang ilong, bilog ang kaniyang mukha. Siguro kung ordinaryong babae lamang ako, hindi malabong magustuhan ko si Maui sa unang sulyap pa lamang nito.

Subalit, alam ko naman sa sarili ko na hindi ako ordinaryo. At kahit kailan hindi ko naisip na gawin ang bagay na iyon— ang magkagusto sa isang tao.

Minsan ko na rin itong naramdaman at ayaw ko na siyang muling gawin pa.

Sapagkat mas nakapokus ako ngayon sa aking misyon na syempre, ako lang din ang nakakaalam. At isa pa, wala rin naman akong kasiguraduhan kung pagkatapos ba ng paglalakbay na ito ay buhay pa ako.