Truth Bites

Λάθος

Κατάλαβα ότι κάτι πήγαινε λάθος
όταν φοβόμουν να πω το όνομά σου.

Ήταν περίεργη αίσθηση
για να μαι ειλικρινής.
Σαν κάτι γλυκό να κρεμιόταν
στην βάση της γλώσσας μου,
μα ποτέ να μην έβρισκε το θάρρος να προχωρήσει.

Δεν ήξερα πώς να σε φωνάζω:
βιαστικό μέλλον,
τελειωμένο παρελθόν,
κάτι το νεκρό εν τη γενέσει;

Έδινα μορφή στην μορφή σου.
Μία μορφή δική μου,
με την έννοια ότι έτσι ήθελα να σαι
κι ας μην ήσουν.

Κατάλαβα ότι κάτι πήγαινε λάθος
όταν δεν μπορούσα να γράψω για εσένα.

Ένιωθα αμήχανη,
ίδρωναν τα δάχτυλά μου πάνω στο πληκτρολόγιο.
Κάτι θα έγραφα λάθος,
δεν υπήρχε σωστή ορθογραφία για να σε περιγράψω
-ίσως και επειδή στην τελική
δεν σε ήξερα,
ούτε σε ξέρω.

Παράλληλες γραμμές, αν θες.
Έφτασαν κοντά,
μα δεν άγγιξαν ούτε θα αγγίξουν
η μία την άλλη.

Κλισέ ατάκα,
μα τα πρωτότυπα δεν ήταν για εμάς.

Μία σκέψη, που έμεινε στο περίμενε.
Μία αναπάντητη κλήση.
Δυνατότητες που κανείς μας δεν κυνήγησε,
γιατί τα σπίρτα έκαιγαν σβηστά ακόμα τα ακροδάχτυλα μας.

Δεν πειράζει.
Οι παράλληλες ευθείες παραμένουν ευθείες.
Και οι ευθείες συνεχίζουν επ' άπειρον.