Πίνακας της Jenny Saville.
Μεγάλωσα στην χούφτα του πατέρα μου, μέχρι που έπαψα να χωράω μέσα της. Κοιτιόμουν στον καθρέφτη του δωματίου μου, μέχρι που δεν με έδειχνε ολόκληρη. Όλοι μου έλεγαν ότι ήμουν φτυστή η μάνα μου, μέχρι που σταμάτησα να έχω το σχήμα της.
Η ζωή μου άλλαξε από την στιγμή που άλλαξε ο αριθμός στην ζυγαριά μου. Δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί. Εγώ δεν έβλεπα κάποια διαφορά. Η σάρκα που με έντυνε αυξήθηκε, και τι με αυτό; Η σκιά μου καλύπτει λίγο περισσότερο από το πεζοδρόμιο, αλλά τι σημαίνει αυτό; Είναι το νούμερο στα παντελόνια μου πιο σημαντικό από αυτά που ξέρω, από αυτά που αγαπώ, από αυτά που έχω να πω;
Όταν περπατάω στον δρόμο, τα μανεκέν στις βιτρίνες δεν μου μοιάζουν. Όταν με ρωτάνε πώς πήρα κιλά και τι σκοπεύω να κάνω για αυτό, δεν έχω να απαντήσω κάτι. Οι επεμβάσεις και οι δίαιτες που μου προτείνουν δήθεν τυχαία οι φίλοι μου, ακούγονται εξίσου τρομακτικές με τα πειράματα του Μέγκελε. Τα εργαλεία που διαφημίζουν στις μπροσούρες ίδια με τα δόντια ενός πεινασμένου λύκου.
Το καλοκαίρι, πέρασα δίπλα από μία παρέα παιδιών για να κάνω μία βουτιά και τα είδα να με κοιτάνε τρομοκρατημένα. Από εκείνο το ύψος ούτε εγώ έχω ξανακοιτάξει τον εαυτό μου. Ίσως κρύβεται κάτι κάτω από την κοιλιά μου, κολλημένο στους γλουτούς μου ή κρεμασμένο από τις ραγάδες μου. Κάτι που εγώ δεν έχω πάρει ακόμα χαμπάρι.
Δεν θα καταλάβω ποτέ γιατί ένα από αυτά έτρεξε στην μητέρα του. Ούτε γιατί ο φίλος του ένιωσε την ανάγκη να σηκώσει τον δείκτη του προς το μέρος μου. Και μου φαίνεται αστείο το ότι νόμιζαν ότι δεν μπορούσα να ακούσω κάθε σχόλιο που με δέος εξέφραζαν για μένα πίσω από την πλάτη μου.
Όταν όμως είμαι μόνη μου, δεν βλέπω κάτι περίεργο. Είναι σαν να φοράω απλώς το κυριακάτικο φόρεμά μου. Δεν με κάνει να νιώθω λιγότερο άνετα, κι ας με κοιτάνε οι γονείς μου με ένα περίεργο ύφος λύπησης. Ανησυχούν, προβληματίζονται, πιστεύουν ότι η μορφή του σώματός μου καθορίζει την μορφή της ζωής μου. Αγνοούν ότι το μέγεθος της ψυχής μου είναι ακόμα μεγαλύτερο.
Εγώ είμαι πάντως ενθουσιασμένη. Γιατί, όταν το πνεύμα μου εγκαταλείψει το σώμα μου και αυτό βρεθεί μέσα στην γη που το γέννησε όπως κάθε άλλο, μπορεί άμα τεντωθώ να πιάσω το χέρι όποιου θα 'ναι δίπλα μου.
VOUS LISEZ
Truth Bites
PoésieThe truth is rarely pure, and never simple #27 -Ποίηση- 11/4/2017 #19 -Ποίηση- 13/6/2017 #18 -Ποίηση- 22/7/2017 |Δημοσιεύτηκε: Οκτώβριο 2016 Ολοκληρώθηκε: - | Cover credits i_seira_mou_tora_