De vampire and the girl

17

<auteur hier!>
HUH WAT HOE.
nou dus blijkbaar ben ik echt al superrrrr lang niet meer actief geweest op Wattpad. Heb zojuist mijn hele verhaal zitten terug lezen omdat ik geen flauw idee mee had waar ik was gebleven😃
Anyways ik wil de draad weer oppakken.
Ik weet niet of er iemand is die mijn verhalen überhaupt nog leest maar dat maakt niet uit(: hopelijk vinden jullie het verhaal nog leuk en blijven jullie mij supporten terwijl ik probeer zoveel mogelijk te schrijven of in dit geval te typen.
Lieve groetjes en fijne feestdagen🌟

POV: TINA
Na de tweede saaiste dag ever slenterde ik door de gangen van mijn nieuwe school.
Mijn kluisje was wel heel ver weg. Toen ik de hoek wou omlopen botste ik weer tegen iemand aan.
'Pas op.' En weg was ie.
Was het Jake? Was het kabouter Plop? God knows, t ging me vandaag allemaal te snel.
Ik opende mijn kluisje en deed al mijn boeken in mijn tas.
Terwijl ik dat deed voelde ik iets op mijn hoofd landen. Een helikopter? Nee. Een vliegtuig? Ook niet. Een stom propje die die lelijke oempaloempa met haar duffe extensions zojuist naar me gooide? Correct.
Ik keek verveeld op en zag een groepje meiden om mij heen staan.
Ik nam het propje en opende het.
'Het duurt niet lang meer voor je hier gillend vandaan rent.'
'Wat moet dit nou weet voorstellen?'
Vroeg ik verveeld. Ja beste mensen ik was niet in de beste mood. Ik had een schijt dag achter de rug in een schijt dorp met schijt mensen, of rare wezens, whatever.
'Kun je lezen freak?' Lachte een meisje.
'Ja kan ik maar ik snap het niet. Komen jullie nou echt serieus naar hier om mij een propje te geven met zo'n suffe zin? Jullie weten dat jullie ook een mond hebben waarmee je kunt praten.'
Ineens keken ze pissed. Grappig. Mij een beetje dom zitten aankijken en niks zeggen, dacht het niet.
'Luister jij eens heel goed.' Die extensions meid kwam ineens heel dreigend naar me toe. Geloof ik heette ze Kim.
'Ik luister.' Gaapte ik.
'Je denkt dat je het hier een beetje voor het zeggen hebt of niet? Een grote mond hebben tegen machtige mensen is meestal niet in je voordeel, meissie.'
'Wie is hier zooooo machtig?' Ik begon sarcastisch rond te kijken zoekend naar een MaChTig iemand.
Ik werd tegen de kluisjes aan geduwd.
'Ik. En jij gaat doen wat ik zeg dat je gaat doen. Jij houdt afstand van Jake. Ik zag wel hoe je naar hem keek. Het gaat niet werken. Hij is al bezet, door mij. Vieze mensen zoals jij horen hier niet.'
'Moet ik je eraan herrinneren dat jij er zelf ook een bent?'
Ineens begonnen alle meiden te lachen.
'Ik een mens?!' Gierde een meisje.
'Ik zou me nooit zo verlagen om mezelf een mens te noemen. En jij, jij bent er wel ene. Met je Gore attitude en je lelijke huid. Die kleding stijl bah! En laten we niet beginnen over je tanden. Wij allemaal hier hebben meer macht dan jij.' Kim siste en even dacht ik een rode gloed te zien in haar ogen. Ik keek naar haar tanden en zag die spierwitte hoektanden tevoorschijn komen.
'Laat dat even duidelijk zijn.' Ze duwde me nog een keer tegen de kluisjes en liep weg met haar club.
'Oja, als je dit vertelt tegen ook maar iemand en al helemaal Jake, ga je eraan.' Giechelde ze nog even voordat ze om de hoek verdween.
'Top dit.' Zuchtte ik.
Ik nam snel mijn laatste boeken en vertrok.

Het was nog altijd warm, maar er hing een verfrissend briesje in de lucht.
Ik had nog geen zin om naar huis te gaan en mijn huiswerk te maken, dus besloot ik om even bij het meer te gaan zitten.
Ik deed mijn AirPods in en zette mijn playlist aan. Rust was iets wat ik goed kon gebruiken.
Zeker met al dat gedoe met die Barbies.
Iemand tikte me op mijn schouder en geschrokken keek ik om.
'Hey Tina.' Zei Ray.
'Vind je het goed als ik even bij je kom zitten?'
'Ja tuurlijk.' Ik schoof een beetje opzij en hij ging zitten.
'Hoe vond je je tweede dag?'
'Saai.'
Hij lachte. Best cute.
'School is nou eenmaal saai maar gelukkig hoeven we niet lang meer. Wat ga je eigenlijk doen zodra je klaar bent met school?'
Een lastige vraag. Wat zou ik nou eigenlijk willen doen later?
'Nou mijn main goal is om hier weg te gaan. Dit is niet mijn thuis en dat zal het ook nooit worden.'
Hij keek me verbaasd aan.
'Waarom niet?'
Ik zuchtte.
'Ik kan slecht tegen verandering terwijl ik al veel veranderingen heb meegemaakt en deze plek is gewoon heel vreemd.'
'Vreemd?'
Top nu leek ik nog raarder.
'Ja, ik weet niet waarom maar die huizen zijn allemaal zo donker alsof er niemand woont en op school is ook iedereen zo enorm bleek.'
'Hmm.' Mompelde Ray.
Ik keek hem aan, hopend op een reactie.
Maar tevergeefs. Zijn gezicht was lastig om te lezen.
'Waar denk je nu aan?' Flapte ik eruit.
'Over wat je net zei. Het is me eigenlijk nooit opgevallen hoe andere mensen die hier niet zijn opgegroeid ons dorp zien. Voor mij is dit alles zo normaal. Ik woon hier al zolang ik me kan herinneren.'
'Dan kijkt het me ook raar om dit te horen.'
We zaten even in stilte en genoten van het zonnetje.
'Heb je zin om even mee te gaan naar mij? Ik heb best wel honger en ik heb gehoord dat er een nieuwe film op Netflix staat.'
'Ja is goed, ik heb echt geen zin om mijn huiswerk te maken.'
Hij glimlachte blij en samen liepen we weg.
Eindelijk iemand die een beetje normaal is, of niet?