De vampire and the girl

22

POV: TINA
Na mijn briefje te hebben gehaald liep ik de klas binnen en ging zitten als een papzak.
Die tuttebellen waren hun make-up nog aan het fixen tijdens de les.
Toch wonderlijk hoe ze het voor elkaar kregen om maar geen gezeik te krijgen.
Na een vermoeiende dag van wonderlijke gebeurtenissen liep ik dan eindelijk naar huis.
Huis. Af en toe overspoelde mijn gedachten me met mijn flashbacks naar vroeger.
Naar al die mensen die me uitlachten.
Naar hoe ik de basisschool binnenliep en het meteen fout ging.

Toen ik 6 jaar was verhuisden we naar een andere stad. Ik was een nieuweling, wat erg interessant was voor de rest.
Ik liep het schoolgebouw binnen en toen ging het al mis.
Een docent wees me erop dat ik veel te laat was en buiten de klas moest blijven staan.
De tranen prikten in mijn ogen en ik was zo bang. Zo ontzettend bang. Ik durfde me niet meer te veroeren. Alle kinderen Keken me aan en begonnen te giechelen. De tranen begonnen te rollen maar ik durfde niet weg te lopen omdat die juf me zo bang had gemaakt.
Na bijna een uur daar voor schut te hebben gestaan kwam die oude doos erachter dat ik nieuw was. Ze heeft nooit sorry gezegd. Dus sindsdien werd ik al aardig gepest.
Ik haatte haar met heel mijn hart, maar helaas zij mij ook. Ze zette me voor schut en lachte samen met de andere kinderen me uit als ik iets fout deed. En ze bleef dit doen, tot in groep 8. Uiteindelijk in groep 8 werd ons meegedeeld dat mevrouw van Ham was overleden. Ik had me nog nooit zo opgelucht gevoeld.
Er viel een last van mijn schouders, maar de haat van de andere kinderen bleef. Ik keek naar mijn hand en veegde over een litteken.
De kinderen op de basisschool waren al gruwelijk genoeg. Ik dacht terug.
'Wat een freak ben jij!'
'HaHaHa LOSERRR.'
'Bah echt een nietsnut ben jij.'
'BLEHHH JE STINKTT.'
'Oehh moet je huilen? Ga maar lekker huilen bij je mamie!!!'
'Sukkel.'
'Jij bent zo lelijk, je moet weg hier!'
'Je ziet uit als een heks, die deden ze verbranden vroeger wist je dat?'
'JA VERBRAND HAAHA.'
Dit klinkt misschien als echte zielige praat maar als je dit iedere dag, bijna ieder uur te horen krijgt dringt het wel tot je door.
Ik had geen vrienden en was zo alleen.
Dat was misschien nog het ergste. Ik kon maar moeilijk voor mezelf opkomen omdat niemand achter me stond. Iedere pauze stond ik alleen mijn boterhammen op te eten terwijl de rest plezier had. Zelfs de leraren en juffen vonden me raar.

Ineens liep ik tegen iemand aan toen ik naar mijn handen keek.
Ik keek op en zag Jake staan. Hij weer.
'Sorry.' Mompelde ik onverstaanbaar.
Hij keek me doordringend aan maar ik keek naar mijn handen.
Naar die handjes van vroeger die vaak vol zaten met modder omdat iemand me weer in de plantenbak had geduwd. Expres natuurlijk.
Het heeft me tenslotte gemaakt wie ik ben. Maar ik ben er niet altijd even trots op. Vaak denk ik ook: wat als het anders was gegaan? Was ik dan een beter mens geweest? Een blijer mens?

'Hallo?' Hij tilde mijn kin omhoog zodat ik hem recht aankeek. Teveel aanraking.
Ik keek weg en zei doei. Haastig liep ik verder. Zonder nog om te kijken liep ik de hoek om. Het was tijd voor Netflix.

POV: JAKE
Na school liep ik op een kleine patrouille tocht door ons stadje. Ik had teveel energie en besloot me aan te melden voor de patrouilles.
Ook al was er een dreiging in de buurt was het aangenaam rustig op die middag.
Terwijl ik mijn rondje liep zag ik overal kinderen naar huis lopen. Een voor een groetten ze me. Ik hoorde een groepje meisjes nog giechelen en hoorde een aantal keer klik klik. Dan maar goed op de foto's staan dacht ik en keek ze mysterieus aan, wat ze alleen maar gekker maakte.
Toen ik de bocht omliep botste er ineens iemand tegen me aan. Die geur was overweldigend en liet me even alles vergeten.
Ik keek naar beneden en daar stond Tina. Ze keek me kort aan en mompelde iets wat op sorry leek en keek toen weer naar beneden.
Daar stonden we dan.
Ze was heel erg in gedachten, maar ik wou haar niet storen. Even dacht ik eraan om gewoon verder te lopen maar mijn nieuwsgierigheid was te groot. 'Tina?' Geen reactie. Ik rolde met mijn ogen en tilde haar kin omhoog zodat ze me recht aankeek. 'Hallo?'
Ik keek verbaasd want ik meende een verdrietige blik te zien.
Ze keek geschrokken en zei snel doei voordat ze langs me liep alsof ze een marathon aan het lopen was.
Ik keek haar na maar liet het voor wat het is.

Onderweg naar huis zag ik MacKenzie lopen met haar kliekje. Zodra ze me in de smiezen had glimlachte ze aardig en wou doorlopen, helaas werd dat laatste niet gegund.
Kim had me ook gespot en kwam als een nijlpaard naar me toe gerent.
'Omg Jakeeee!!' Riep ze met zo'n piep stemmetje. Ik kreeg er meteen barstende koppijn van.
'Yo.'
'Van waar hebben wij dit genoegen om jou te zien?' Giechelde ze.
Ik zuchtte vermoeid en zei simpel: 'ik loop alleen maar een rondje.'
Alsof het iets grappigs was begonnen ze allemaal te lachen.
Mackenzie keek me alleen maar aan en zei toen: 'kom meiden, laten we gaan. Dan verstoren we de oh zo gezellig wandeling van Jake niet.'
'Ik wil wel met je meewandelen hoor Jake.' Bood Kim aan maar ik was al verder gelopen.

POV: ???
Het werd donker en ik keek naar buiten.
Niet ver hiervandaan zag ik licht schijnen.
Een wrede glimlach vormde zich.
Het zou niet lang meer duren.

POV: TINA
Na een heleboel uurtjes Netflix liep ik naar beneden voor het avond eten.
Mijn ouders waren druk aan het kletsen over hun nieuwe baan en dat ze het hier toch zo leuk vonden. Allemaal van die saaie ouders praat die niemand wat kan schelen.
Uiteindelijk zetten ze de radio aan en begonnen mee te dansen met de muziek. Ik keek rechts van me en daar op het aanrecht stond een bijna lege fles wijn. Dat was dus de reden dat ze zo apart deden, ze hadden vast iets te vieren.
Ik besloot naar het meer te gaan voor wat rust. Ik deed snel een hoodie over mijn shirt aan en deed mijn renschoenen aan.
Het begon al aardig te schemeren. Ik keek naar de klok in de verte en dacht dat die zei 21:12.
Toch al best laat maar ik dacht er verder niet over na.
Ik had voor de zekerheid wel altijd een hele scherpe potlood bij me. Het leek me niet verstandig om iedere keer mijn zakmes mee te nemen want ja, je weet maar nooit.
Ik ging weer zitten op mijn vertrouwde plekje en keek voor me uit.
Aan de andere kant zag ik weer een heleboel mensen heen en weer lopen.
Er hingen overal slingers en lampjes en het zag er vanaf ver wel gezellig uit.
Het was weer eens weekend dus waarschijnlijk gaf iemand weer een feestje.
Ik hoorde iemand achter me lopen en haalde snel de potlood uit mijn zak.
'Ik zweer ik steek je neer als je iets probeert he.' Zei ik dreigend. Ik zag niemand maar toen kwam Ray met zijn handen in de lucht aangelopen.
'Rustig aan hoor. Ik ben het maar.'
'Tsss. Ik had je kunnen neersteken he!' Riep ik.
'Met een potlood?' Lachte hij.
Ik keek hem kwaadaardig aan.
'Jij hebt geen idee waar ik toe in staat ben.' Glimlachte ik gemeen.
'Misschien kom ik je vannacht wel stiekem vermoorden.'
'Nou zo stiekem is dat dan niet meer aangezien je het me net verteld hebt.' Lachte hij.
Shit.
Ik lachte mee en samen gingen we weer zitten op een rots.
'Je komt hier wel graag he?'
'Het is hier lekker rustig. En je hebt mooi uitzicht.'
'Dat is waar.'
Het was stil. Aangenaam stil.
Toen vroeg ik: 'ga jij eigenlijk altijd naar die feestjes daar?' Ik wees naar de overkant.
'Ik ben er wel vaak te vinden ja.' Zei hij.
'Ga je daar nu ook naartoe?'
Hij keek me aan en glimlachte.
'Ik was eigenlijk net op weg.'
'Oh, nou sorry dat ik je hebt opgehouden! Veel plezier denk ik of moet ik zeggen veel succes. Ik weet niet welke beter is.'
Hij lachte weer. Hij kreeg kuiltjes iedere keer als hij lachte. Best schattig, not gonna lie.
'Wil je misschien een keertje mee?'
Ik keek hem verbaasd aan.
'Ik? Naar een feestje? Jij leeft echt in een fantasiewereld.' Gierde ik.
'Ah kom op!!! Het wordt hartstikke leuk. Er is drank-' ik keek hem vies aan. 'En ook gewone drankjes zoals Cola, Fanta whatever. Er zijn snacks en er is coole muziek.'
Ik keek hem peinzend aan.
Een nieuwe stad een nieuw begin zei ik toch? Waarom zou ik hier dan precies hetzelfde doen als in alle andere steden? Mezelf ingraven?
'Hmm, ik denk erover na.' Zei ik simpel.
Ray keek me blij aan.
Hij liet me zien hoe ik het eilandje kon bereiken.
'Nou als je komt, app me maar.' Zei hij.
Hij typte zijn nummer in mijn telefoon, zwaaide even en liep toen weg.
Ik bleef alleen achter en besloot toen maar naar huis te lopen.

<auteur hier!>
I'm backkkk!!🤭🤭
Zou Tina naar het feestje gaan? En wie zou er nog meer zijn? Wat zou er allemaal gebeuren?
Lees maar snel verder!